Κείμενο: Red Bull Media House/«Citymag».
Φωτογραφίες: Christian Pondella/Red Bull Content Pool.
Ο Γουίλ Γκαντ είναι επαγγελματίας αναρριχητής στον πάγο, «Adventurer of the Year» για το 2015 από το «National Geographic», αλλά και τιμηθείς με τη διάκριση «Environment Mountain Hero» από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Ως το πρώτο πρόσωπο που αναρριχήθηκε στους (παγωμένους) καταρράκτες τού Νιαγάρα, ο Γκαντ δεν είναι ασυνήθιστος στις επικίνδυνες καταστάσεις. Ωστόσο, ο καναδός εξερευνητής ανέλαβε τη μεγαλύτερη –και πλέον επικίνδυνη– πρόκληση της ζωής του, όταν αποδέχθηκε την αποστολή εξερεύνησης στο εσωτερικό τού αιώνιου παγετώνα τής Γροιλανδίας, σε μια προσπάθεια να συλλέξει στοιχεία για την υπερθέρμανση του πλανήτη.
«Η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ‘Η ΚΙΝΗΤΡΟ, ΜΕ ΩΘΟΥΣΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ. ΜΕ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΩ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ» ΛΕΕΙ Ο ΚΑΝΑΔΟΣ ΓΟΥΙΛ ΓΚΑΝΤ. «Ο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ‘ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ, ΑΝ…’ ΜΕ ΟΔΗΓΗΣΕ ΑΡΧΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΩ ΣΠΗΛΙΕΣ ΣΤΑ ΕΦΗΒΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ, ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΩΘΗΣΕ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΓΟ. ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΣΠΗΛΑΙΟΛΟΓΩΝ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ ΚΥΡΙΩΣ ΕΠΕΙΔΗ, ΩΣ ΜΙΚΡΟΚΑΜΩΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ, ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΜΠΑΙΝΩ ΑΠΟ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ ΟΠΟΥ ΕΚΕΙΝΟΙ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΣΑΝ».
«Η περιέργεια, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα ή κίνητρο, με ωθούσε πάντοτε προς τα εμπρός. Με οδήγησε στα όρια της ανθρώπινης αντίληψης και ικανότητας, δίνοντάς μου αυτό που χρειάζομαι για να ξυπνάω κάθε πρωί» λέει ο ίδιος. «Ο ενθουσιασμός που προκαλεί η προσπάθεια να απαντήσεις στο ερώτημα ‘τι θα συνέβαινε, αν…’ με οδήγησε αρχικά στην απόφαση να εξερευνήσω σπηλιές στα εφηβικά μου χρόνια, περίπου την ίδια εποχή που η περιέργειά μου με ώθησε να ασχοληθώ και με την αναρρίχηση στον πάγο. Άρχισα να κάνω παρέα με μια ομάδα μεγαλύτερων σε ηλικία σπηλαιολόγων, οι οποίοι δέχτηκαν να τους ακολουθήσω κυρίως επειδή, ως μικροκαμωμένος που ήμουν, μπορούσα να μπαίνω από ανοίγματα όπου εκείνοι δεν χωρούσαν. Κατεβαίναμε χιλιάδες πόδια κάτω, στο εσωτερικό βουνών, και στο τέλος τής διαδρομής θα έστελναν το ‘ανιχνευτικό όχημα’: εμένα. Κι εγώ θα στριμωχνόμουν σε σημεία στα οποία δεν είχε πατήσει ποτέ ανθρώπινο πόδι, μόνο και μόνον επειδή ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και επειδή μου επέτρεπε να ικανοποιήσω τη ‘φαγούρα’ που είχα για το καινούργιο.
»Αργότερα, περισσότερο από τρεις δεκαετίες μετά την πρώτη μου σπηλαιολογική εμπειρία, οι δύο κόσμοι –αυτός της αναρρίχησης στον πάγο και εκείνος της σπηλαιολογίας– συνέκλιναν. Για ακόμη μία φορά, κίνητρο ήταν η περιέργεια: τι είναι αυτό που κρύβεται στον πάτο αυτών των μεγάλων ορυγμάτων, αυτών των ‘πηγαδιών’ στον παγετώνα; Ίσως είχε έρθει η ώρα το ‘ανιχνευτικό όχημα’ να αναλάβει ξανά δράση. Άρχισα να ερευνώ όλα όσα ήταν γνωστά για τις σπηλιές στο εσωτερικό των παγετώνων και αυτή η αναζήτηση με οδήγησε στον καθηγητή Μάρτιν Σαρπ, στο πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα. Μαζί εργαστήκαμε κάτω από τον παγετώνα Αταμπάσκα, ανακαλύπτοντας νέες μορφές ζωής που αναπτύσσονταν στο εσωτερικό του.
»Συνέχισα να εμβαθύνω στο μέτωπο των ερευνών και, στο πλαίσιο αυτό, ήρθα σε επαφή με τον καθηγητή Τζέισον Γκάλεϊ, έναν από τους κορυφαίους ειδικούς παγκοσμίως στο θέμα των σπηλαίων στο εσωτερικό παγετώνων. Μαζί καταστρώσουμε ένα σχέδιο γι΄ αυτό που αργότερα θα αποτελούσε το ‘Beneath the Ice’ (σ.σ.: ‘Κάτω από τον Πάγο’), ένα σχέδιο το οποίο με οδήγησε πολύ μακρύτερα από οποιοδήποτε άλλο σχέδιο με το οποίο είχα ασχοληθεί μέχρι κι εκείνη τη στιγμή.
«ΣΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΤΑΞΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΣΤΗ ΓΡΟΙΛΑΝΔΙΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΡΜΟ ΤΟΥ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ‘BENEATH THE ICE’: ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 2018, ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΑΝΙΧΝΕΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ‘ΠΗΓΑΔΙ’, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΛΠΙΖΑΜΕ ΝΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΟΥΜΕ ΣΕ ΒΑΘΟΣ. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ, ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΘΕΣΟΥΜΕ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟ ΦΙΛΟΔΟΞΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗ. ΠΑΡΟΤΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΔΥΘΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΩΣ ΔΕΝ ΕΥΟΔΩΘΗΚΑΝ, ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΓΕΤΩΝΑ ΤΗΣ ΓΡΟΙΛΑΝΔΙΑΣ ΚΑΙ, ΠΛΕΟΝ, ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ ΑΠΟ ΟΠΟΤΕΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ. ΜΕΙΝΕΤΕ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ!».
»Μπαίνοντας το καλοκαίρι τού 2018, είχα ήδη αρχίσει να εκπαιδεύομαι στο πώς καταδύεσαι στο εσωτερικό μιας σπηλιάς, στη Φλόριντα, στο πλευρό τού Γκάλεϊ. Γιατί; Επειδή το σχέδιό μας περιελάμβανε το να φτάσουμε βαθύτερα στο εσωτερικό τού αιώνιου παγετώνα τής Γροιλανδίας απ’ ό,τι είχε φτάσει οποιοσδήποτε άλλος μέχρι κι εκείνη τη στιγμή – και, όταν θα φτάναμε εκεί, στο επίπεδο του νερού κάτω από τον παγετώνα, θα καταδυόμασταν. Όταν θα αναδυόμασταν ξανά από το βάθος τού πάγου, ελπίζαμε ότι θα είχαμε μια καλύτερη κατανόηση του πώς ένας παγετώνας κινείται και λιώνει.
»Στις σελίδες που ακολουθούν θα βρείτε μια σειρά από φωτογραφίες που περιγράφουν την ιστορία των δύο ταξιδιών μας στη Γροιλανδία, τα οποία αποτέλεσαν τον κορμό τού πρότζεκτ ‘Beneath the Ice’: το πρώτο πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2018, σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσουμε το ‘πηγάδι’, το οποίο ελπίζαμε να εξερευνήσουμε σε βάθος. Το δεύτερο πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους και ήταν αυτό, στη διάρκεια του οποίου είχαμε την ελπίδα να θέσουμε σε πλήρη εφαρμογή το φιλόδοξο σχέδιό μας για εξερεύνηση.
»Παρότι τα σχέδιά μας να καταδυθούμε τελικώς δεν ευοδώθηκαν, καταφέραμε να μάθουμε πολλά για τον παγετώνα τής Γροιλανδίας και, πλέον, είμαι περισσότερο περίεργος από οποτεδήποτε άλλοτε στο παρελθόν. Θα επιστρέψουμε. Μείνετε περίεργοι!».
Ημερομηνία: 24 Αυγούστου 2018
Η Γροιλανδία λιώνει – κυριολεκτικά. Περίπου το 70% τού φρέσκου νερού τής Γης είναι σε μορφή πάγου – και ο παγετώνας τής Γροιλανδίας συγκεντρώνει περίπου το 10% τού φρέσκου νερού στον πλανήτη μας. Καθώς τα αποθέματα φρέσκου νερού λιώνουν, το επίπεδο της θάλασσας θα ανεβεί κατά πολλά μέτρα. Οι παγετώνιοι ποταμοί, πλάι στους οποίους περπατήσαμε ο καθηγητής Τζέισον Γκάλεϊ κι εγώ στη διάρκεια της πρώτης αποστολής μας στη Γροιλανδία, είναι ένα μόνον από τα συμπτώματα που καταδεικνύουν το πόσο γρήγορα λιώνουν οι παγετώνες, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το μεγαλύτερο μέρος τού νερού από τους επιφανειακούς ποταμούς τής Γης τελικώς διοχετεύεται στο στρώμα των παγετώνων. Το τι συμβαίνει στο νερό αυτό, αφού εισχωρήσει κάτω από την επιφάνεια του πάγου, παραμένει μέχρι σήμερα κατά βάση άγνωστο. Το πώς αυτό το νερό κινείται μέσα από το αποστραγγιστικό σύστημα των παγετώνων, ωστόσο, ασκεί τεράστια επίδραση στο πόσο γρήγορα ο πάγος κινείται και λιώνει και, εν τέλει, στο πόσο γρήγορα θα ανεβεί το επίπεδο της θάλασσας. Ο μόνος τρόπος να αντιληφθούμε πραγματικά τους παγετώνες είναι εξερευνώντας τις σπηλιές που αυτοί οι ποταμοί δημιουργούν στο εσωτερικό τους.
Ημερομηνία: 25 Αυγούστου 2018
Ο καθηγητής Τζέισον Γκάλεϊ έκανε καριέρα ερευνώντας το πώς λιώνει ο πάγος στο εσωτερικό των παγετώνων, από το Νεπάλ ώς τη Νορβηγία. Η αγάπη του για την επιστήμη είναι εξίσου δυνατή με την αγάπη του για την έρευνα και την περιπέτεια. Είναι ένας από τους κορυφαίους σπηλαιοδύτες σήμερα, διδάσκοντας παράλληλα Γεωλογία και Επιστημονική Κατάρτιση. Τα ερευνητικά του πρότζεκτ επανακαθορίζουν το πώς βλέπει σήμερα ο κόσμος μας τους παγετώνες.
Ημερομηνία: 26 Αυγούστου 2018
Ό,τι κατεβαίνει ανεβαίνει – ή κάπως έτσι… Ο πάγος εδώ είναι αρχαίος –σκεφτείτε ότι είναι δεκάδες χιλιάδες χρόνια παλιός–, με τεράστιους κρυστάλλους, που καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο το να προσπαθήσεις να σφηνώσεις, έστω, την αξίνα σου στη «σάρκα» τους… Άλλες φορές πάλι ο πάγος είναι εξαιρετικά συμπιεσμένος εξαιτίας της διακύμανσης της θερμοκρασίας, με αποτέλεσμα σε κάποιες περιπτώσεις κυριολεκτικά να εκρήγνυται, κάτι που ανεβάζει την αδρεναλίνη – ειδικά όταν κρέμεσαι από το συγκεκριμένο κομμάτι πάγου…
Καθώς ανεβαίναμε ξανά προς την επιφάνεια μέσα από αυτό το όρυγμα, στην περιοχή Πάακιτσόκ τού παγετώνα τής Γροιλανδίας, ο καθηγητής Γκάλεϊ κι εγώ γνωρίζαμε ήδη ότι αυτό θα ήταν ένα καλό σημείο να επιστρέψουμε, όταν το νερό θα πάγωνε τον Οκτώβριο.
Ημερομηνία: 27 Αυγούστου 2018
Ο ίδιος παγετώνας, πάνω στον οποίον ο καθηγητής Γκάλεΐ κι εγώ δουλεύαμε, τροφοδοτεί με παγόβουνα τον κόλπο Ντίσκο, ο οποίος αποτελεί μία από τις πλέον ενεργές περιοχές με παγόβουνα στον πλανήτη. Αυτά τα τεράστια βουνά πάγου αποσπώνται από τον παγετώνα, πλέουν κατά μήκος τού φιόρδ και στη συνέχεια παρασύρονται στο εσωτερικό τού κόλπου επί ημέρες. Πάντοτε αναποδογυρίζουν καθώς λιώνουν, συχνά με καταστροφικά αποτελέσματα για οποιονδήποτε βρεθεί πολύ κοντά σ’ αυτά. Διαλέγω πάντοτε τα παγόβουνα στα οποία αναρριχώμαι προσεκτικά, με κριτήριο τη σταθερότητα – ωστόσο, ειλικρινά, κάθε φορά που ανεβαίνω σε ένα από αυτά προσπαθώ να ανεβώ και να κατεβώ όσο πιο γρήγορα γίνεται. Στην πραγματικότητα, δεν είναι ποτέ ασφαλή… Είναι όμως απίστευτα όμορφα και η αναρρίχηση επάνω τους αποτελεί ένα απίστευτο συναίσθημα. Ως αναρριχητής στον πάγο, τον γνωρίζω. Αυτό όμως είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή, κατά τις οποίες γνωρίζεις πως δεν θα ήταν δυνατόν να ζήσεις τίποτα περισσότερο από αυτό που ζεις τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Αυτή είναι μία από αυτές τις στιγμές για εμένα. Πώς δημιουργήθηκε αυτή η αψίδα; Πόσο θα κρατήσει; Ουδείς γνωρίζει. Πρόκειται όμως για μια στιγμή άγριας ελευθερίας και θαυμασμού για τον πλανήτη μας, τον οποίο λατρεύω. Και μόνο το ότι υπάρχουν αυτοί οι σχηματισμοί είναι για εμένα εκπληκτικό, ακόμη και τη στιγμή που οφείλω να αναγνωρίσω ότι τα παγόβουνα αποτελούν σύμπτωμα του λιωσίματος και της επιταχυνόμενης αποσύνθεσης του παγετώνα τής Γροιλανδίας.
Ημερομηνία: 28 Αυγούστου 2018
Παρότι η εξεύρεση ενός ορύγματος, στο οποίο θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε τον Οκτώβριο, αποτελούσε το κύριο αντικείμενο του ταξιδιού μας τον Αύγουστο, η προσπάθεια να συνηθίσουμε την κατάδυση στο παγωμένο νερό βρισκόταν επίσης στη λίστα των προτεραιοτήτων μας. Η κατάδυση με την ειδική, αδιάβροχη στολή είναι αρκετά σύνθετη, καθώς επιβάλλεται να ελέγχεις τον αέρα που κυκλοφορεί μέσα στη στολή σου. Αν δεν καταφέρεις να αποβάλεις αυτόν τον αέρα, καθώς αναδύεσαι, θα εκτιναχθείς στην επιφάνεια σαν φουσκωτή μπάλα θαλάσσης, κάτι που θα μπορούσε να αποβεί ακόμη και θανατηφόρο. Είναι απλώς ακόμη ένα από αυτά που πρέπει να διαχειριστείς στη διάρκεια της κατάδυσής σου και είναι απολύτως αναγκαίο, όταν καταδύεσαι σε πραγματικά κρύο νερό. Τη συγκεκριμένη ημέρα, η θερμοκρασία τού νερού δεν είχε υποχωρήσει κάτω από τον έναν βαθμό Κελσίου – παρά ταύτα, τα κεφάλια και το μυαλό μας μούδιασαν ταχύτατα. Το να μπορούμε να θαυμάσουμε τα παγόβουνα κάτω από την επιφάνεια του νερού, ωστόσο, ήταν μια απίστευτη εμπειρία.
Η αποστολή
Ημερομηνία: 11 Οκτωβρίου 2018
Στη διάρκεια του ταξιδιού μας στον παγετώνα τον Οκτώβριο, οι θερμοκρασίες υποχώρησαν στους μείον 30 βαθμούς Κελσίου, συνοδευόμενες από πραγματικά ισχυρούς ανέμους. Η προσπάθειά μας να φορέσουμε τον ορειβατικό μας εξοπλισμό σ’ αυτές τις θερμοκρασίες και υπό αυτούς τους ανέμους ήταν πραγματικά εξαιρετικά δύσκολη. Ακόμη και βασικές ανάγκες, όπως, για παράδειγμα, το να πας στην τουαλέτα, θα μπορούσε να οδηγήσει σε στιγμιαίο κρυοπάγημα.
Κατεβήκαμε το όρυγμα κάθετα, σε βάθος 70 μέτρων, προς το εσωτερικό τού παγετώνα. Πάντοτε ένιωθα ότι αυτός ο κόσμος ήταν ιερός, ένας «καθεδρικός» από πάγο, όπου θέλουμε να κρατάμε την ένταση της φωνής μας χαμηλά και να μη βρίζουμε, από σεβασμό προς το μέρος. Την ίδια στιγμή, το νιώθαμε εξωγήινο. Δεν υπάρχει τίποτα ανθρώπινο εδώ, μόνον αρχαίος πάγος και ο ήχος του καθώς σπάει και κατακρημνίζεται με βαθύ αντίλαλο.
«Η ΓΡΟΙΛΑΝΔΙΑ ΛΙΩΝΕΙ – ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ. ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΦΡΕΣΚΟΥ ΝΕΡΟΥ ΛΙΩΝΟΥΝ, ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΘΑ ΑΝΕΒΕΙ ΚΑΤΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕΤΡΑ. ΟΙ ΠΑΓΕΤΩΝΙΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ, ΠΛΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΠΕΡΠΑΤΗΣΑΜΕ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΖΕΙΣΟΝ ΓΚΑΛΕΪ ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΜΑΣ ΣΤΗ ΓΡΟΙΛΑΝΔΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΟ ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΛΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΓΕΤΩΝΕΣ, ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ».
Ουδείς είχε βρεθεί προηγουμένως εδώ, έτσι η αποστολή μας αποτελούσε μια πραγματική εξερεύνηση. Δεν είχαμε ιδέα τι θα συναντήσουμε στο βάθος τού πηγαδιού. Όλα τα μοντέλα προέβλεπαν ότι επρόκειτο για ένα όρυγμα που κατέβαινε σε ευθεία γραμμή, ωστόσο, όταν φτάσαμε στη βάση του, αντιληφθήκαμε ότι συνέχιζε οριζόντια και ανοιγόταν σε μια μεγάλη αίθουσα.
Ημερομηνία: 13 Οκτωβρίου 2018
Τα μοντέλα μας εκτιμούσαν ότι θα βρίσκαμε την επιφάνεια του νερού σε βάθος περίπου διακοσίων μέτρων, εμείς ωστόσο βρήκαμε το παγωμένο νερό τού καλοκαιριού μόλις στα 80 μέτρα. Ο πάγος στην επιφάνειά του είχε θρυμματιστεί από όγκους πάγου που είχαν αποκολληθεί και είχαν πέσει από τους τοίχους γύρω μας. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα σχετικά μικρό κομμάτι πάγου, που αρκούσε για να μας συνθλίψει σαν έντομα. Έτσι, αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε γρήγορα, πριν γίνουμε κι εμείς μέρος μιας στατιστικής… Δεν είναι ποτέ εύκολο να λάβεις την απόφαση να φύγεις, στην περίπτωση αυτή, ωστόσο, ήταν ξεκάθαρο ότι θα χάναμε τη ζωή μας, αν επιμέναμε να παραμείνουμε σ’ αυτήν τη ζώνη. Με αυτό το σκεπτικό, απαρνηθήκαμε την επιθυμία μας να προχωρήσουμε με την κατάδυση.
Ευτυχώς, καταφέραμε να επιστρέψουμε στην επιφάνεια με γνώση, η οποία θα μπορούσε να αλλάξει καθοριστικά την εικόνα μας για το πώς αυτά τα ορύγματα στον πάγο λειτουργούν στη Γροιλανδία. Το να έχω βοηθήσει, ώστε να προχωρήσει η έρευνα, ήταν για εμένα, ως αθλητή, εξαιρετικά σημαντικό. Το να μπορώ να συμβάλω όμως κι εγώ με τον τρόπο που επέλεξα αποτέλεσε μία από τις καλύτερες στιγμές τής καριέρας μου.
Ημερομηνία: 14 Οκτωβρίου 2018
Ο καθηγητής Γκάλεϊ μού έδωσε τα εργαλεία που χρειαζόμουν, ώστε να μπορέσω να αναρριχηθώ μόνος μου έξω από το ρήγμα, αντί να σκαρφαλώσω με τη βοήθεια των σκοινιών που είχαμε ήδη τοποθετήσει. Η αναρρίχηση στο εσωτερικό ενός τέτοιου «πηγαδιού» ήταν κυριολεκτικά άγρια και δύσκολη – ακόμη περισσότερο, δε, εξαιτίας του τόπου. Δεν υπάρχει δυνατότητα διάσωσης, οπότε οφείλεις να βασίζεσαι στις δικές σου ικανότητες και στη δική σου γνώση, πάντοτε. Η κατάσταση του πάγου ήταν πολύ χειρότερη τον Οκτώβριο απ’ ό,τι ήταν τον Αύγουστο, έτσι ο ρυθμός με τον οποίον ανέβαινα ήταν πολύ πιο αργός, προσέχοντας ώστε να μη πέφτουν κομμάτια πάγου στον καθηγητή Γκάλεϊ, ο οποίος με ακολουθούσε. Προς τιμήν του, ήταν έτοιμος για την πρόκληση.
Δουλέψαμε πολύ συχνά ως συνεργάτες καθ’ όλη τη διάρκεια του συγκεκριμένου πρότζεκτ, με εκείνον να μου διδάσκει ό,τι ήξερε για τους παγετώνες και με εμένα να τον βοηθώ να αναρριχηθεί και να εξερευνήσει όλα όσα βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια του πάγου. Βασίστηκε επάνω μου κι εγώ επάνω σ’ εκείνον, ώστε να με πιάσει, αν πέσω. Αυτό είναι, εξάλλου, το νόημα της ομαδικής δουλειάς.
