Η «γέννηση» μιας μητέρας δεν γίνεται τη στιγμή που το μωρό της κλαίει για πρώτη φορά: είναι μια σταδιακή διαδικασία, η προετοιμασία της οποίας ξεκινά από την εγκυμοσύνη και ολοκληρώνεται μόνον εβδομάδες και μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού –κυρίως όταν, μετά από καθημερινή μελέτη και κατανόηση του βρέφους της και των πρακτικών αναγκών του, η μητέρα συνειδητοποιεί ότι μαθαίνει αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο απέναντί της, τον ερωτεύεται και νιώθει πως έχει την ικανότητα να τον μεγαλώσει με τα χέρια της και με τον πόνο της.
Η εμπειρία της μητρότητας αλλάζει ριζικά κάθε έκφανση της πνευματικής της ζωής. Είναι μια εμπειρία πρωτόφαντη και απρόσμενη, ακόμη και με την καλύτερη δυνατή προετοιμασία. H μητέρα δεν θα γίνει ποτέ ξανά το πρόσωπο που υπήρξε πριν από το μωρό της, μα μπαίνει σε μια περίοδο προσδοκιών αλλά και αβέβαιου μέλλοντος, στο πλαίσιο της οποίας πρέπει, παράλληλα, να ξεπεραστεί η θλίψη γι’ αυτό που άφησε πίσω της.
Μέσα από τις δύσκολες πρώτες εβδομάδες και μήνες μετά τη γέννηση, είναι η καθημερινή πρακτική φροντίδα επιβίωσης για το μωρό της που θα την πείσει ότι έχει την ικανότητα να είναι μητέρα. Η ανάληψη της μητρότητας δημιουργεί στη γυναίκα ένα καθολικό «φίλτρο», που επηρεάζει βαθιά όλο το φάσμα των νοητικών της λειτουργιών, σκέψεις, προϋπάρχουσες εμπειρίες, προβολές για το μέλλον, σχέσεις με τους γονείς της, με τον σύντροφο και με άλλα πρόσωπα, ποτίζοντας τα πάντα με ένα ισχυρό και συχνά εύθραυστο συναισθηματικό υπόβαθρο.
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΡΙΖΙΚΑ ΚΑΘΕ ΕΚΦΑΝΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΤΗ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ. H ΜΗΤΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ, ΜΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΒΕΒΑΙΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ, ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΡΕΠΕΙ, ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΕΙ Η ΘΛΙΨΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΠΙΣΩ ΤΗΣ.
Χείρα βοηθείας
Βοηθάμε στην έγκαιρη και πλήρη ανάληψη του μητρικού ρόλου κατά τους μήνες που ακολουθούν τη γέννα μιας γυναίκας, όταν:
Κατά τους τελευταίους μήνες της κύησης φροντίζουμε με συστηματικό τρόπο να προετοιμάσουμε στο μυαλό της γυναίκας τη ρεαλιστική εικόνα του πραγματικού μωρού που θα έχει σύντομα απέναντί της.
Βοηθούμε τη γυναίκα να βιώσει έναν όσο γίνεται λιγότερο παρεμβατικό, ενδυναμωτικό τοκετό και έναν άμεσο, επιτυχημένο θηλασμό –μια καλή αρχή, που θα τη βοηθήσει να σταθεί στα πόδια της και δεν θα την παραλύσει.
Βοηθούμε τον πατέρα να αναλάβει ενεργό ρόλο κατάλληλου βοηθού δίπλα στη μητέρα, σε όλα τα στάδια.
Τοποθετούμε το νεογέννητο με τη γέννηση πάνω στη μητέρα του, ως απόλυτη συνέχεια φροντίδας από τον εσωτερικό στον εξωτερικό κόσμο: πρόκειται για θεμελιώδη επένδυση στο δέσιμο μητέρας-παιδιού και στην ανάληψη του μητρικού ρόλου.
Ενθαρρύνουμε τη μητέρα να αναλάβει άμεσα, υπό σωστή καθοδήγηση, τις μητρικές της φροντίδες. Είναι το άλλαγμα της πάνας, η αγκαλιά που ηρεμεί το κλάμα, το βλέμμα σε απάντηση, το στοργικό χάδι και το τραγούδισμα που θα την οδηγήσει άμεσα σε μια βαθιά αίσθηση ότι αποτελεί κομμάτι μιας γόνιμης γης, μέρος ενός υλικού και γήινου κόσμου, κρίκο μιας αέναης αλυσίδας. Ότι ανήκει στην αιωνιότητα.
Ρόλος όλων των γύρω –επαγγελματιών και φίλων ή συγγενών– κατά το άμεσο διάστημα μετά τη γέννα είναι να βοηθήσουμε κάθε νέα μητέρα, ενδυναμώνοντάς την, ώστε να φέρει σε πέρας τις μητρικές της φροντίδες, και όχι αποδυναμώνοντάς την, απομακρύνοντας αναίτια το μωρό της ή υποκαθιστώντας την. Οφείλουμε να φροντίζουμε τη μητέρα, ώστε και εκείνη να μπορεί να φροντίζει το παιδί.
