* Φράση που αποδίδεται στον γερμανό φιλόσοφο Φρίντριχ Χέγκελ (1770-1831), υπό την έννοια ότι η γνώση και η σοφία έπονται των γεγονότων, δεν τα κατευθύνουν.

Γράφει η Cathy

Είναι

μία από τις γνωστότερες περσόνες των καθ’ ημάς πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων. Σεβάσμιος δάσκαλος (παρότι δεν είναι και τόσο μεγάλος σε ηλικία), μεγάλωσε γενιές και γενιές φοιτητριών και φοιτητών, οι οποίες και οι οποίοι είναι κάτι περισσότερο από βέβαιον ότι πολλά έμαθαν παρακολουθώντας τις παραδόσεις του. Χαρακτηριστικό του ωστόσο, λατρεμένη αναγνώστρια – λατρεμένε αναγνώστη μου, δεν είναι η ευρυμάθεια και η επιστημοσύνη του, αλλά το αυστηρό του χαρακτήρα του. Είναι χιλιάδες οι φοιτήτριες και οι φοιτητές, όλα αυτά τα χρόνια που διδάσκει από καθέδρας, που με τρόμο προσέρχονται στις αίθουσες όπου διδάσκει, φοβούμενοι όχι απλώς τη βάσανο της εξέτασης από έναν διδάσκοντα εξαιρετικά απαιτητικό λόγω της βαθιάς γνώσης του αντικειμένου του, αλλά και την ιδιόρρυθμη συμπεριφορά του συγκεκριμένου πανεπιστημιακού δασκάλου, ο οποίος ουκ ολίγες φορές έκανε νεαρές φοιτήτριες και νεαρούς φοιτητές να εγκαταλείψουν άρον άρον την αίθουσα διδασκαλίας, μη αντέχοντας το καυστικό σχόλιο, την ειρωνική διάθεση και τη δημόσια επιτίμηση από τον συγκεκριμένο πανεπιστημιακό. «Και είναι καλό αυτό;» θα με ρωτήσεις, φανατικό μου κοινό. Ασφαλώς και όχι. Ωστόσο, τα μεγάλα μυαλά τα αποδέχεσαι ως έχουν – με τα θετικά και με τα αρνητικά τους. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο συγκεκριμένος δάσκαλος, παρότι αρκετά ιδιόρρυθμος στη συμπεριφορά του, έχει γνώση του αντικειμένου που διδάσκει όσο λίγοι.

Όλα αυτά

μέχρι πρόσφατα… Διότι εδώ και μερικούς μήνες, εξ όσων πληροφορούμαι, ο περί ου ο λόγος δάσκαλος άλλαξε άρδην. Για να είμαι ακριβέστερη, λατρεμένη αναγνώστρια – λατρεμένε αναγνώστη μου, ο χαρακτήρας του δεν άλλαξε, αλλά μεταλλάχθηκε, με την προσθήκη νέων… συμπεριφορών. Έτσι, ο αυστηρός πανεπιστημιακός δάσκαλος, τον οποίο τρέμουν φοιτήτριες και φοιτητές με το που ανεβαίνει στην έδρα του, αντικαθίσταται τις απογευματινοβραδινές ώρες από έναν αλέγκρο 55άρη, ο οποίος δείχνει να έχει μυηθεί στις χαρές μιας πολύ πιο «κοινωνικής» ζωής, που περιλαμβάνει εξόδους μετά οινοποσίας καθ’ εκάστην (και μη σας μπερδεύω με το «οινοποσία», καθώς οι προτιμήσεις του κλίνουν μάλλον προς εξωτικά κοκτέιλ), κοσμικά δείπνα σε γνωστά restos της πόλης (πολύ συχνά σε ψαροφαγικό εστιατόριο του θεσσαλονικιώτικου downtown, όπου μυήθηκε στις απολαύσεις της ωμοφαγίας), αλλά και μεταμεσονύχτιες θεάσεις σε πίστες όπου άδουν γνωστοί καλλιτέχνες (ναι, στους γνωστούς ναούς πολιτισμού, όπου κάθε φιάλη αλκοόλ πωλείται σε τριψήφιες τιμές).

Καταλύτη

αυτής της αλλαγής (εξ όσων μου λέει η φίλη μου η Λίλα, η οποία όλα τα γνωρίζει) αποτέλεσε το διαζύγιό του από την επί τριακονταετία σύζυγό του. Ένα διαζύγιο δύσκολο και πικρό, το οποίο αρκετά συζητήθηκε στην πόλη. Φαίνεται ότι, πλέον, ο κύριος καθηγητής είναι αποφασισμένος να αφήσει πίσω του την παλιά ζωή του, αντικαθιστώντας τη με μια νέα, σαφώς περισσότερο εξωστρεφή. Εξάλλου, ας μην το ξεχνάμε: οι (σοφές) κουκουβάγιες είναι νυχτόβια πτηνά…