«ΕΙΜΑΙ ΚΛΕΦΤΗΣ ΕΙΚΟΝΩΝ. ΠΑΡΑΤΗΡΩ ΠΟΛΥ, ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ. ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, ΤΙΣ ΗΣΥΧΕΣ ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΤΣΑΡΚΕΣ ΣΤΗΝ ΤΣΙΜΙΣΚΗ, ΤΗΝ ‘ΑΛΗΤΕΙΑ’ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΝΑΒΑΡΙΝΟΥ, ΤΟ ΜΩΣΑΪΚΟ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ‘ΑΒΑΛΟΝ’, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΟΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΑ, ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ 16, ΩΣ ΤΗ ΡΟΤΟΝΤΑ».
Είστε ένας θεσσαλονικιός flâneur – σας έχουμε δει πολλές φορές πεζό ή με το ποδήλατο σε διάφορες γωνιές τής πόλης. Ποιες είναι οι αγαπημένες σας διαδρομές και ποια τα στέκια που θα ήταν πιθανότερο να σας συναντήσουμε;
Υπάρχει μια φράση, που μου την έχει διδάξει ο Κωνσταντίνος Τζούμας και την εφαρμόζω συχνά: «Περιφέρομαι ασκόπως». Είναι βαθιά ψυχαναλυτικοί αυτοί οι περίπατοι στη μυθολογία τής πόλης. Στην Άνω Πόλη διαβάζω τοίχους και κτίρια, με τον τρόπο που διαβάζουμε ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα. Ανάμεσα σε συνθήματα, μουτζούρες και (συχνά πυκνά) βανδαλισμούς, βρίσκω πάντα κάτι να μου ηλεκτρίζει το μυαλό. Τα κτίρια, η ρετρό αρχιτεκτονική τους, οι παλιομοδίτικες αυλές, όλα αυτά είναι το προσωπικό μου «pulp fiction». Με το ποδήλατο διανύω χιλιόμετρα σε δρόμους και γειτονιές – στους Αμπελόκηπους, γύρω από τη Γιαννιτσών και τη Μαρτίου, στην Τούμπα, στην Καλαμαριά, στο Βαρδάρι, οπουδήποτε οι αλλοτινές εποχές συνυπάρχουν με τον σύγχρονο κόσμο.
Είμαι κλέφτης εικόνων. Παρατηρώ πολύ, με μάτια δεκατέσσερα. Γουστάρω πολύ την ενέργεια του κέντρου, τις ήσυχες μεταμεσονύκτιες τσάρκες στην Τσιμισκή, την «αλητεία» τής πλατείας Ναβαρίνου, το μωσαϊκό τής Ολύμπου, που είναι κάτι σαν το δικό μου «Άβαλον», από την πολυκατοικία όπου μεγάλωσα, στον αριθμό 16, ώς τη Ροτόντα. Κι αν τύχει από κανένα παράθυρο να ξεχύνονται στην ατμόσφαιρα αρώματα από φρεσκομαγειρεμένα λαδερά, με πιάνει και το συναίσθημα.
Τα στέκια μου; Στο «Bau’s» παίζω και μουσικές, στο «Σάρωθρον», στο «Lena’s Bistro», στη «Νέα Φωληά», στην «Ακαδημία», στο «Μπιζ Μπιζέ», στη Νέα Παραλία. Η θάλασσα είναι το υπέρτατο αφήγημα αυτής της πόλης, η ροκ και η λαϊκή της ούγια. Από τον Παύλο Παυλίδη μέχρι τον Βασίλη Τσιτσάνη.
Η κλασική ερώτηση θα ήταν «τι σας αρέσει περισσότερο στην πόλη». Θα ήθελα εμείς να το πάρουμε ανάποδα: ποια είναι τα πράγματα που σας ενοχλούν σήμερα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη Θεσσαλονίκη – σε δημόσιο χώρο, συμπεριφορές και νοοτροπίες, προβλήματα που χρονίζουν ή ευκαιρίες που χάνονται;
Με θυμώνει και με θλίβει η αγένεια – και είναι διάχυτη. Σε όλον τον πλανήτη. Ίσως χρειαζόμαστε μερικές νέες οδηγίες επιβίωσης. Ντρέπομαι ειλικρινά με τόσα σκουπίδια και τόσα μηχανάκια να κυκλοφορούν και να παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια. Να μη σου πω για τις κλειστές ράμπες… Εκείνο το πεζοδρόμιο στη γωνία Εγνατία με Αγίας Σοφίας, που έχει μετατραπεί σε πάρκινγκ, είναι ακόμη μία ζωντανή απόδειξη του πώς καταλαμβάνουμε ασύδοτα τον δημόσιο χώρο, λες και πρόκειται για τσιφλίκι μας. Που, ναι, δικός μας είναι, αλλά θέλει σκέψη.
Δεν ξέρω πλέον κατά πόσο σκεφτόμαστε. Κάθεσαι σ’ ένα μαγαζί, μπαρ ή εστιατόριο και ο διπλανός επιχειρηματίας, θέλοντας να ικανοποιήσει τους θαμώνες του, σαφώς, βαράει στη διαπασών κάτι ανεκδιήγητες μουσικές. Ή απλώνει τα τραπεζάκια του παντού, χωρίς λογική, μόνο φράγκα. Αυτά τα ευκαιριακά νόμιζα ότι τα είχαμε λύσει, ότι είχαμε προχωρήσει. Όλα είναι θέμα αισθητικής. Δίπλα στο νηπιαγωγείο τού ανιψιού μου προχθές βρήκα και περιττώματα σκύλου. Δεν τα μάζεψαν. Αυτές οι λεπτομέρειες της καθημερινότητας διαμορφώνουν νοοτροπίες. Ποιος να ασχοληθεί ύστερα απ’ όλα αυτά με τα δέντρα και τους κήπους που δεν υπάρχουν; Αγαπώ βαθιά τη Θεσσαλονίκη – είμαι νικημένος από τη γεωγραφία, που λέει και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης.
Όσο για τις χαμένες ευκαιρίες, έχουμε καταπιεί τόσες υποσχέσεις… Σκέψου πόσο όμορφη θα είναι αυτή η πόλη, άμα γίνουν πραγματικότητα όλα τα σχέδια που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια: το μετρό, η υποθαλάσσια αρτηρία, το τραμ, ο ΟΑΣΘ, οι πεζόδρομοι, το παγκόσμιο λιμάνι της, η ανάπλαση των αγορών Μοδιάνο και Καπάνι, η μετατροπή τού Κόδρα και του Παύλου Μελά σε χώρους πολιτισμού και αναψυχής, η πλατεία Ελευθερίας, ο καθαρός Θερμαϊκός, η πλατεία Αριστοτέλους τού Εμπράρ, οι ποδηλατόδρομοι…
Αν μπορούσατε να αλλάξετε τρία πράγματα στην πόλη (ακόμη και σε φαντασιακό/μη πραγματοποιήσιμο επίπεδο), ποια θα ήταν αυτά;
Να κολυμπήσουμε ξανά στον Θερμαϊκό. Να γίνει όλο το ιστορικό κέντρο πεζόδρομος. Ένα ραδιόφωνο να παίζει τις μουσικές μας (το είχαμε πετύχει αυτό στον «Μήνυμα»), μια τηλεόραση που να κάνει «μπαμ». Γενικώς , media νέας κουλτούρας.
Ασχολείστε, μεταξύ πολλών άλλων, με το standup comedy. Αν σας ζητούσαν να δημιουργήσετε έναν χαρακτήρα χαρακτηριστικό τού μέσου Θεσσαλονικιού, τι στοιχεία θα είχε;
Δεν πολυσυμπαθώ αυτά τα στερεότυπα, ειδικά με τον τρόπο που προβάλλεται –αν υπάρχει– αυτός ο «μέσος Θεσσαλονικιός». Θα προσπαθήσω, όμως, να σας περιγράψω τον δικό μου: κατοικεί στη Χαριλάου, είναι ΠΑΟΚ, πηγαίνει στο Μέγαρο Μουσικής, ξενυχτάει στον Ρέμο, παθιάζεται με τον στίχο τού Αγγελάκα Δενδροπόταμος και Πανόραμα στο ίδιο σώμα. Παρκάρει όπου γουστάρει, δεν έχει εμπιστοσύνη στο μυαλό του και, την ίδια στιγμή, κάνει τα πιο τολμηρά βήματα, ενθουσιάζεται και απογοητεύεται κυκλικά και ασταμάτητα, νομίζει ότι η περιοχή «Κολόμβου» ονομάστηκε έτσι λόγω του Χριστόφορου, στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού έχει πάει μόνο μία φορά, συχνά αυτή η ιστορική κούραση του φέρνει νύστα, είναι παιδί τού μέλλοντος, φουτουριστής κάργα. Διπολικός;
Το φθινόπωρο είναι ήδη εδώ, ο χειμώνας βρίσκεται προ των πυλών και τα Χριστούγεννα απέχουν 67 ημέρες… Τι θα θέλατε να σας φέρει η καινούργια σεζόν; Τι ονειρεύεστε και τι εύχεστε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο;
Είναι πολλά, συμπυκνώνονται όμως σε μία λέξη: καλοτυχία.