Φωτογραφίες: Σάκης Γιούμπασης.
Βρεθήκατε μαζί για πρώτη φορά σε μια ιδιαίτερη περφόρμανς, με θεατρικό δρώμενο και ξενάγηση για τον Αρίστο Παγκρατίδη. Στην ουσία, κληθήκατε να παίξετε στον δρόμο, υποδυόμενοι δύο πρόσωπα μιας ιστορίας που στοίχειωσε τη Θεσσαλονίκη. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Και πώς είναι ένας ηθοποιός, ένας νέος ηθοποιός, να δουλεύει έξω από τον συνηθισμένο του χώρο, που είναι η σκηνή;
Μαρία: Το σημείο στο οποίο θα σταθεί ένας ηθοποιός –είτε είναι το σκηνικό πάνω σε μια σκηνή είτε ένας άλλος χώρος, ο οποίος έχει διαμορφωθεί κατάλληλα, ώστε να υποστηρίξει μια θεατρική συνθήκη, ή ακόμη και ο δρόμος– είναι εξαιρετικά σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι τής θεατρικής εμπειρίας και διαδικασίας. Κάθε τι θα σου δώσει διαφορετική ενέργεια, θα σε βάλει μέσα σε ένα διαφορετικό κλίμα. Αλλά και κάθε φορά το ζητούμενο είναι ο ηθοποιός να γίνει ένα ζωτικό κομμάτι αυτού του χώρου και, με τα λόγια και τις κινήσεις, να του δώσει υπόσταση και να το βάλει να δουλέψει, ώστε ένα έργο ή μια ιστορία να φτάσει κάτω στο κοινό.
Ο σκηνοθέτης αυτής της ιδιαίτερης δράσης, Στάθης Μαυρόπουλος, ήταν ξεκάθαρος στο τι ζητούσε από εμάς. Το ίδιο και ο ξεναγός Τάσος Παπαδόπουλος που, ως κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης, κάποια στιγμή «συνομιλεί» με τους ηθοποιούς, δίνοντας ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα. Μου άρεσε πάρα πολύ η εμπειρία τού δρόμου – με έκανε να νιώσω άνετα, με διασκέδασε και μου έμαθε και πολλά, καθώς με τον Κωνσταντίνο ήρθαμε αντιμέτωποι με πολλά τυχαία περιστατικά, από τα οποία είσαι προστατευμένος, όταν παίζεις στη σκηνή.
Κωνσταντίνος: Η εμπειρία φάνηκε ως η πιο ενδιαφέρουσα πρόκληση, πολύ πριν ξεκινήσουμε τις δράσεις. Από την πρώτη κιόλας γνωριμία με τον Αριστείδη, μέσα από την τόσο σκληρή και θλιβερή ιστορία τού σύντομου βίου του, ήταν σαν να εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου το Γεντί Κουλέ και τα στοιχειωμένα από την ιστορία κελιά του. Και ήταν σαν να άκουγα τον απόηχο της κραυγής αυτού του ανθρώπου. Αυτό και μόνο φόρτιζε τα σημεία στα οποία έπρεπε να κινηθούμε και ο Αριστείδης ήταν σαν να γυρνούσε ανάμεσά μας, σαν σκιά. Στην «Υπόθεση Παγκρατίδη» δεν παίζαμε απλώς δίπλα στο κοινό, αλλά ανάμεσα σ’ αυτό. Αυτό είναι ένα από τα δυνατά σημεία τού να δουλεύεις έξω, στον δρόμο. Πράγματι, η εμπειρία τού να παίζεις μακριά από τον συνηθισμένο χώρο τού θεάτρου ήταν υπέροχη – στη συγκεκριμένη περίπτωση, μας χάρισε και κάτι ακόμη: μια «συνομιλία» με την πόλη και την ιστορία της, ενώ συναντήσαμε και χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε και πολλά τυχαία περιστατικά, τα οποία τελικά έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι τής περφόρμανς. Επίσης, δεν μπορώ να πω ότι είχα και κάποια εμπειρία στην παραδοσιακή θεατρική σκηνή, για να νιώσω ανασφάλεια, επειδή κλήθηκα να παίξω μακριά της.
Η αμέσως επόμενη συνάντησή σας πραγματοποιήθηκε σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες, με το έργο τού Τζέιμς Φριτς «4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα», μια παραγωγή τού ΔΗΠΕΘΕ Σερρών – ένα καινούργιο και μάλλον νεανικό έργο, με ζητήματα που απασχολούν την εποχή μας. Ποια είναι η αίσθηση που σας αφήνει η συμμετοχή σας σε αυτό;
Μ.: Το «4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα» είναι ένα έργο που μιλά για τη σχέση μας με τον μεγάλο, περίπλοκο, συναρπαστικό, αλλά και ενίοτε σκοτεινό κόσμο τού διαδικτύου. Συμμετέχουμε σ’ αυτόν, οι περισσότεροι από εμάς, με ενθουσιασμό και αποδεχόμαστε από την αρχή κάτι που, αν το σκεφτεί κάποιος καλά, είναι ίσως αδιανόητο. Ακόμη κι αν επιθυμούμε –επειδή μετανιώσαμε, επειδή δεν μας εκφράζει πια ή επειδή νιώθουμε ότι μας εκθέτει ή για χίλιους δυο λόγους– να σβήσουμε τα ίχνη από μια διαδικτυακή δραστηριότητά μας, είναι μάλλον αδύνατο. Κάτι μικρό ή μεγάλο θα μείνει πίσω να μας ακολουθεί.
Το έργο μιλά, επίσης, γι’ αυτήν τη διάθεση να μοιραζόμαστε τα πάντα, ξεπερνώντας διαρκώς το όριο που χωρίζει το δημόσιο από το ιδιωτικό – και αυτό γίνεται με τη δική μας ενεργό συμμετοχή. Με αφορμή αυτό, ξεδιπλώνεται ένα δυνατό οικογενειακό δράμα που θέτει σπουδαία ερωτήματα για το ποιος είναι εκείνος που μένει τελικά δίπλα σου μια κρίσιμη στιγμή. Πρέπει να πω ότι αισθάνομαι πολύ ωραία, καθώς για πρώτη φορά συμμετέχω σε μια τέτοια παραγωγή.
Κ.: Πράγματι, το έργο είναι ο ορισμός τής εποχής μας, ειδικά των τελευταίων χρόνων. Έχει ενδιαφέρον να δεις το ντόμινο που δημιουργούν οι συνέπειες ενός «κλικ», τόσο στους ανθρώπους όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις. Η αίσθηση που μου αφήνει προσωπικά το έργο είναι μια πικρία: πικρία ως προς τον εαυτό μου για πράγματα που, αν τα διάβαζα σε ένα άρθρο ή αν μου τα διηγούταν κάποιος, θα τα προσπερνούσα χωρίς να σταθώ – και λυπάμαι που το λέω. Στην πραγματικότητα, μπορεί να πρόκειται για γεγονότα που αλλάζουν δραματικά ζωές, που αλλάζουν τις ποιότητες των ανθρώπων. Θα έλεγα ότι το έργο τού Τζέιμς Φριτς, ο οποίος ανήκει σε μια νεότερη γενιά βρετανών θεατρικών συγγραφέων, είναι ένα δυνατό έργο σχέσεων που «σκάβει» στη δεξαμενή που ουδέποτε σταματά να τροφοδοτεί τις αφηγήσεις: την οικογένεια.
Το να είσαι ηθοποιός σημαίνει;..
Μ.: Το να είσαι ηθοποιός σημαίνει να ζεις εμπειρίες που μάλλον δεν πρόκειται να ζήσεις έξω από τον θεατρικό χώρο.
Κ.: Νομίζω πως δεν ξέρω. Ακόμη, τουλάχιστον
Θέλατε από παιδιά να γίνετε ηθοποιοί;
Μ.: Θυμάμαι από μικρή να λέω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός – ήταν, κατά κάποιον τρόπο, το οικογενειακό μας αστείο. Μεγαλώνοντας όμως έμεινα πιστή σ’ αυτήν την ιδέα.
Κ.: Αν εξαιρεθεί η αγάπη που παρουσίασα ως μικρό παιδί για το επάγγελμα του θυρωρού, που μάλλον έχει εξαφανιστεί πια, απαντώ με σιγουριά: ναι, πάντα.
«ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΣΤΑΘΕΙ ΕΝΑΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ –ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΕΙΤΕ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΧΩΡΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ, Ή ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ– ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ. ΚΑΘΕ ΤΙ ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΘΑ ΣΕ ΒΑΛΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΖΩΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ, ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ, ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ, ΩΣΤΕ ΕΝΑ ΕΡΓΟ Ή ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ».
Πώς βλέπετε τον τρόπο που αντέδρασε το θέατρο στα χρόνια τής κρίσης, με τη δημιουργία νέων ομάδων και παραγωγές χαμηλού κόστους;
Μ.: Το βλέπω πάρα πολύ θετικά. Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπω όλες αυτές τις νέες ομάδες να προσπαθούν να κάνουν καλό θέατρο κόντρα στις αντιξοότητες, να είναι δημιουργικές και να είναι έτοιμες να δεχτούν τους νέους καλλιτέχνες. Επίσης, μερικές φορές μια χαμηλού κόστους παραγωγή σε ωθεί ώστε να γίνεις περισσότερο ευφάνταστος. Όταν ανεβαίνει μια παράσταση με δύο κύβους, χωρίς καθόλου σκηνικά στοιχεία, τότε ανοίγεται ένα πεδίο δημιουργικότητας, το οποίο έρχονται να γεμίσουν άλλα πράγματα.
Κ.: Μόνο θετικά μπορώ να το δω. Αν κάτι καλό δημιούργησαν αυτά τα χρόνια, είναι σίγουρα η κινητοποίηση της γενιάς μας. Δεν φοβόμαστε να δημιουργήσουμε. Άλλωστε, αυτή είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από κάθε τι: η απουσία τού φόβου.
Έχετε κάποια δικά σας σχέδια;
Μ.: Σκεφτόμαστε πολλά πράγματα. Τα ερεθίσματα είναι πολλά, η όρεξή μας ανεξάντλητη και συζητάμε ήδη τα επόμενα βήματά μας.
Κ.: Με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι έχουμε όνειρα. Σκοπεύουμε όμως να τα μετουσιώσουμε σύντομα σε σχέδια.
