Πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που γνωρίζαμε; Μας αφήνει έστω και ένα καλό η περιπέτεια της πανδημίας; Η Citymag ρωτά 44+1 Θεσσαλονικείς από τους χώρους της πολιτικής, του επιχειρείν, του πολιτισμού, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας των πολιτών, ζητώντας τις δικές τους απαντήσεις.
01
Τώρα, που η επόμενη ημέρα τής πανδημίας βρίσκεται πιο κοντά μας, πόσο γρήγορα βλέπετε να επανερχόμαστε σε αυτό που είχαμε συνηθίσει ως κανονικότητα; Από τι θα εξαρτηθεί το πόσο γρήγορα θα επανέλθουμε στις ζωές μας, όπως τις γνωρίζαμε;
Δεν είναι εύκολη η επιστροφή. Κυρίως επειδή καθένας είναι μια διαφορετική ιστορία, με τις προσωπικές του ιδιομορφίες και δυσκολίες, οι οποίες συχνά φάνηκε ότι δεν οδηγούσαν σε μια κοινωνικά αλληλέγγυα στάση, αλλά σε ξεσπάσματα κάποτε άδικα για τον διπλανό μας. Και η ίδια η «κανονικότητα», περισσότερο από έναν χρόνο μετά, ξεθωριάζει, έχει κι αυτή μεταλλαχθεί, καθώς έχουν διεισδύσει σ’ αυτήν διαφορετικές πραγματικότητες, φόβοι και ανασφάλειες.
Δεν ξέρω αν ποτέ οι ζωές μας θα επανέλθουν στο σημείο όπου τις αφήσαμε πριν από την πανδημία – εξάλλου, αυτό μοιάζει ανέφικτο, δεν μπορεί να σβήσει το ενδιάμεσο διάστημα με μαγικά. Όμως, από εμάς εξαρτάται, από μεμονωμένες προσπάθειες που θα τείνουν σε μία κοινή κατεύθυνση: να κερδίσουμε ό,τι θετικό από την Covid-19. Πόσο πολύτιμη είναι η υγεία, η φροντίδα για τον άλλο, η ελευθερία, η ανθρώπινη, φυσική επαφή με τον διπλανό μας, οι αγκαλιές, οι χειραψίες, τα φιλιά, οι άσκοπες βόλτες χωρίς ενοχές. Και ο χρόνος, που τόσο πολύ τον είχαμε κακομεταχειριστεί, με υπερβολική πίεση, άγχος, τρέξιμο, σπατάλη σε ασήμαντα πράγματα. Μπορούμε να εκτιμήσουμε καλύτερα το αγαθό τής ζωής, να καταλάβουμε ότι υπάρχουν δυνάμεις –μια πανδημία– που δεν γνωρίζουν σύνορα, πολιτικές, τάξεις, διαφορές και μπορεί να χτυπήσουν αλύπητα οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Και τότε, η αίσθηση αυτής της καθολικότητας μας θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να στηρίζεις τον διπλανό σου, επειδή έτσι μπορεί κι εσύ να έχεις ελπίδα.
02
Υπάρχει κάτι από αυτά που άλλαξαν στη ζωή μας στη διάρκεια της πανδημίας που θα άξιζε, ίσως, να κρατήσουμε; Κάποιο μάθημα που πήραμε; Κάποιες συνήθειες που χρειάστηκε να αλλάξουμε;
Αξίζει να μείνει η ουσιαστική φροντίδα για τον άνθρωπο. Η παραδοχή τού χώρου για όλους. Κάτι που θα κρατούσα από την πανδημία είναι ότι τίποτε δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο. Ότι κάθε στιγμή πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αναθεωρήσουμε και να αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο τις δυνατότητές μας, να επενδύσουμε σε αξίες. Να είμαστε επιεικείς με τους άλλους και πιο υπεύθυνοι στην καθημερινότητα.
