Πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που γνωρίζαμε; Μας αφήνει έστω και ένα καλό η περιπέτεια της πανδημίας; Η Citymag ρωτά 44+1 Θεσσαλονικείς από τους χώρους της πολιτικής, του επιχειρείν, του πολιτισμού, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας των πολιτών, ζητώντας τις δικές τους απαντήσεις.

01

Τώρα, που η επόμενη ημέρα τής πανδημίας βρίσκεται πιο κοντά μας, πόσο γρήγορα βλέπετε να επανερχόμαστε σε αυτό που είχαμε συνηθίσει ως κανονικότητα; Από τι θα εξαρτηθεί το πόσο γρήγορα θα επανέλθουμε στις ζωές μας, όπως τις γνωρίζαμε;

Έχουμε πλέον αγανακτήσει περιμένοντας την επόμενη ημέρα. Δεν ξέρουμε καν πώς θα είναι η προηγούμενη της επόμενης ημέρας. Η επόμενη ημέρα πρέπει να έρθει πρώτα. Να συστηθούμε και να δούμε τι θα κάνουμε και εμείς μ’ αυτήν και αυτή μ’ εμάς. Το πόσο γρήγορα, τώρα, σε σχέση με αυτό που είχαμε συνηθίσει, καλύτερα να το ξεχάσουμε… Όλα θα είναι αλλιώς.

Δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι δυνατόν –πάντοτε με γνώμονα την αγορά– να στηριχτούν σταθμοί, κανάλια, ραδιόφωνα, έντυπα, κλειστοί χώροι θεάματος. Δεν μπορώ να δω μια κανονικότητα χωρίς, π.χ., μια νέα μεγάλη παραγωγή των Monie & Monie Conniente, χωρίς να ξαναλειτουργήσουν ο «Μύλος», η «Βεντέτα», το «On the road» κτλ. Στη νέα κανονικότητα, φερ’ ειπείν, πού θα συναντιόμαστε και πόσοι; Σε ποια απόσταση; Με μάσκα; Με τεστ; Εμβολιασμένοι μόνο; Με ατομική ευθύνη; Με ανευθυνότητα αγέλης; Γιατί, όταν κάνουμε σχέδια οι άνθρωποι, όπως μέχρι πρότινος λέγαμε, ο Θεός γελάει. Πού να δούμε γέλια ο ιός!

Παρ’ όλα αυτά, οι ευκαιρίες περιμένουν να τις δούμε – μένει να δούμε ποιοι θα έχουμε την κατάλληλη όραση.

02

Υπάρχει κάτι από αυτά που άλλαξαν στη ζωή μας στη διάρκεια της πανδημίας που θα άξιζε, ίσως, να κρατήσουμε; Κάποιο μάθημα που πήραμε; Κάποιες συνήθειες που χρειάστηκε να αλλάξουμε;

Άλλαξαν όλα στη ζωή μας. Κατ’ αρχήν, εξαφανίστηκαν οι επαγγελματίες επαίτες από τους δρόμους, αν το παρατηρήσατε. Τους αντικατέστησαν φίλοι μας, γνωστοί μας, συμμαθητές μας, που ζητάνε 2-3 ευρώ για την αγορά φαγητού. Άνθρωποι στην ηλικία μου, που ντρέπομαι όταν διακρίνω την ολοφάνερη ντροπή τους στο πρόσωπό τους.

Τώρα, όσο για το μάθημα, καθένας πήρε το δικό του. Στην κοινωνία όμως συνέβη κάτι συνολικά. Στο γήπεδο θα φανεί αν θα συνεργαστούμε με ομοψυχία. Αν τραβάμε πιστόλι, τώρα, για 170 ευρώ ή το οξυγόνο απ’ τον διπλανό μας για να κοιμηθούμε, θα πέσουμε σε αέναη ύπνωση χωρίς οξυγόνο. Το μήνυμα για εμένα είναι ένα: «Είμαστε αλλιώς και λειτουργούμε αλλιώς». Όπλο μας, η ελαστικότητα.

Υ.Γ.: Σας ευχαριστώ, διατηρώντας την ελπίδα ότι θα κρατήσουμε δίπλα μας τους ανθρώπους που ήμασταν αγκαζέ στην καραντίνα. Επειδή φοβάμαι ότι, όταν ανοίξει το κλουβί, ουδείς θα θέλει να δει οποιονδήποτε απ’ αυτούς που είδε τόσο πολύ.