Πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που γνωρίζαμε; Μας αφήνει έστω και ένα καλό η περιπέτεια της πανδημίας; Η Citymag ρωτά 44+1 Θεσσαλονικείς από τους χώρους της πολιτικής, του επιχειρείν, του πολιτισμού, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας των πολιτών, ζητώντας τις δικές τους απαντήσεις.
01
Τώρα, που η επόμενη ημέρα τής πανδημίας βρίσκεται πιο κοντά μας, πόσο γρήγορα βλέπετε να επανερχόμαστε σε αυτό που είχαμε συνηθίσει ως κανονικότητα; Από τι θα εξαρτηθεί το πόσο γρήγορα θα επανέλθουμε στις ζωές μας, όπως τις γνωρίζαμε;
Η πανδημία μάς αποδιοργάνωσε πλήρως. Στην υγεία, στην οικονομία, στην εκπαίδευση, στην καθημερινή μας εργασία, στην καθημερινή μας ψυχαγωγία, στη συλλογική μας ψυχολογία. Στη δουλειά μας, στη βόλτα μας, στον καφέ μας, στο διάβασμά μας, στη γυμναστική μας. Στα πάντα. Είναι ένας ψυχολογικός μαραθώνιος χωρίς ορατό τέλος. Μια επικίνδυνη διαδρομή σε εμπόλεμη ζώνη, όπου ελεύθεροι σκοπευτές λειτουργούν… αφαιρετικά.
Αν ως κανονικότητα ορίσουμε αυτό που είχαμε συνηθίσει, φοβάμαι ότι έχουμε δρόμο μπροστά. Αν κανονικότητα είναι να λειτουργούμε, έστω με προφυλάξεις, μπορούμε να ελπίζουμε. Επίσης, δεν μας ταιριάζει το… ακορντεόν, θέλουμε κάτι σε πνευστό – έναν ήχο συνεχόμενο. Τη λύση θα δώσει η επιστήμη και η φύση. Μέχρι τότε, σφίγγουμε δόντια, βαθιά ανάσα και προχωράμε. Και προετοιμαζόμαστε για την επόμενη μέρα. Όταν θ’ ανοίξει πάλι η αυλαία.
02
Υπάρχει κάτι από αυτά που άλλαξαν στη ζωή μας στη διάρκεια της πανδημίας που θα άξιζε, ίσως, να κρατήσουμε; Κάποιο μάθημα που πήραμε; Κάποιες συνήθειες που χρειάστηκε να αλλάξουμε;
Τι να πούμε; Την ψηφιακή ζωή; Μα, αυτή έπρεπε να υπάρχει από πριν, για να μας διευκολύνει. Στον βαθμό, λοιπόν, που μας διευκολύνει, την κρατάμε. Αλλά να θυμόμαστε ότι μπορεί να υπάρχουν τηλεσυναντήσεις, «τηλεζωή» όμως δεν υπάρχει. Μόνο ζωή πραγματική.
Και το μάθημα για το πόσο εύθραυστη είναι η ζωή – κι αυτό παλιό είναι, απλά το συνειδητοποιήσαμε λίγο πιο έντονα, βιώνοντας απώλειες οικείων και φίλων. Να το κρατήσουμε.
Αλλάξαμε την ανθρώπινη επαφή – με μάσκα και αποστάσεις, που δεν είναι συνήθεια, αλλά ανάγκη. Επομένως, δεν αλλάζει, δεν εκλείπει και μας λείπει.
Κάναμε λιγότερα πράγματα στον καιρό τής πανδημίας και ίσως, όταν επανέλθουμε, πρέπει να αξιολογήσουμε καλύτερα και να αποβάλουμε τα περιττά που κάναμε πριν απ’ αυτήν. Να πάψουμε να σκορπάμε τη ζωή μας σε αχρείαστα. Άρα, να μην τρέχουμε σαν παλαβοί, που λέμε. Να ηρεμήσουμε. Ίσως έτσι η ανθρωπότητα όλη θα μας φαίνεται άχρηστη, δίχως «μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ᾿ τον ήλιο κι ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο», που λέει κι ο ποιητής. Ίσως ν’ αγγίξουμε το μέτρο… Τι να πω.
