Πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που γνωρίζαμε; Μας αφήνει έστω και ένα καλό η περιπέτεια της πανδημίας; Η Citymag ρωτά 44+1 Θεσσαλονικείς από τους χώρους της πολιτικής, του επιχειρείν, του πολιτισμού, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας των πολιτών, ζητώντας τις δικές τους απαντήσεις.
01
Τώρα, που η επόμενη ημέρα τής πανδημίας βρίσκεται πιο κοντά μας, πόσο γρήγορα βλέπετε να επανερχόμαστε σε αυτό που είχαμε συνηθίσει ως κανονικότητα; Από τι θα εξαρτηθεί το πόσο γρήγορα θα επανέλθουμε στις ζωές μας, όπως τις γνωρίζαμε;
Εκτιμώ πως η πορεία και η έκταση των εμβολιασμών σε συνδυασμό με την αλλαγή τού καιρού θα μας φέρουν σταδιακά εγγύτερα στον πολυπόθητο στόχο τής επιστροφής στην κανονικότητα. Πιστεύω όμως ότι αυτή η επιστροφή δεν θα είναι όσο εύκολη και όσο απλή θα θέλαμε. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει, ο τρόπος που σκεφτόμαστε είναι διαφορετικός, η απόσταση μεταξύ μας έχει μεγαλώσει. Θέλω να είμαι αισιόδοξος και να πιστέψω ότι κάποια στιγμή όλα θα γίνουν όπως πρώτα – όμως, πραγματικά, δεν μπορώ να εκτιμήσω τον αντίκτυπο που έχει αφήσει αυτή η πανδημία στις ζωές μας, στις δουλειές μας, στις επιχειρήσεις μας, στον τρόπο με τον οποίο συναλλασσόμαστε.
Η πανδημία, πέραν του χαρακτήρα της ως μιας σοβαρής υγειονομικής κρίσης, που έβαλε σε κίνδυνο τις ζωές μας, ανέτρεψε και όλες μας τις βεβαιότητες, αφήνοντας στις θέσεις τους μεγάλα κενά που πρέπει την επόμενη ημέρα να τα γεμίσουμε με νέες. Ακόμη όμως κι όταν κερδηθεί η μάχη με την πανδημία, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα τεράστιο οικονομικό τσουνάμι, τις διαστάσεις του οποίου δεν έχουμε ακόμη δει. Πιστεύω στην προσαρμοστικότητα του ανθρώπου, στη φύση του να επιβιώνει και στη δημιουργική του ικανότητα απέναντι στις δυσκολίες. Ελπίζω σ’ αυτήν τη φάση αυτές οι ιδιότητες να επικρατήσουν. Σε κάθε περίπτωση, εκτιμώ ότι όλα αυτά δεν θα γίνουν από τη μία ημέρα στην άλλη και θα πρέπει να ξαναχτίσουμε από τα θεμέλια σε πολλές εκφάνσεις τής ζωής μας.
02
Υπάρχει κάτι από αυτά που άλλαξαν στη ζωή μας στη διάρκεια της πανδημίας που θα άξιζε, ίσως, να κρατήσουμε; Κάποιο μάθημα που πήραμε; Κάποιες συνήθειες που χρειάστηκε να αλλάξουμε;
Νομίζω ότι το πιο μεγάλο μάθημα, το οποίο και δεν πρέπει να ξεχάσουμε όταν όλο αυτό τελειώσει, είναι πως δεν υπάρχει σημαντικότερο αγαθό στη ζωή από αυτό της υγείας. Αποδείχθηκε πως ούτε τα χρήματα ούτε η εξουσία ούτε η δύναμη μπορούσαν να βοηθήσουν σ’ αυτήν την υγειονομική κρίση, καθώς απέναντι στην πανδημία ήμασταν όλοι ίσοι. Αυτό θέλω να κρατήσω για τον εαυτό μου: τη σημασία τής υγείας, που μέχρι τώρα την εξαντλούσαμε σε άνευ ουσίας ευχές, χωρίς πραγματικά να αντιλαμβανόμαστε τι εστί.
Επίσης, ένα από τα καλά τής πανδημίας ήταν ότι αντιληφθήκαμε όλοι τη σπουδαιότητα της επιστήμης και τον σεβασμό που πρέπει να τυγχάνει η επιστημονική κοινότητα. Αυτή η κινητοποίηση όλου του πλανήτη στο επιστημονικό επίπεδο ήταν κάτι που με κάνει να αισιοδοξώ.
Ακόμη ένα μάθημα είναι και το πόσο αναγκαίες είναι στη ζωή οι ανθρώπινες σχέσεις, το άγγιγμα, η αγκαλιά, ένα φαγητό με φίλους, ένα σινεμά, μια βόλτα στη θάλασσα – όλα όσα μέχρι και πριν από ενάμιση χρόνο θεωρούσαμε αυτονόητα. Νομίζω ότι όλα αυτά θα λάβουν την επόμενη μέρα μιαν άλλη αξία.
Όσο για τον κλάδο που εκπροσωπώ, αυτόν των εκθέσεων, αποδείχθηκε πως δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την ανθρώπινη επαφή, χωρίς τη συναλλαγή «face to face». Οι ψηφιακές εκθέσεις δεν μπόρεσαν να υποκαταστήσουν την εκθεσιακή δραστηριότητα –όπως συνέβη, ενδεχομένως, σε άλλους κλάδους–, αν και μπορούν να μας αφήσουν εργαλεία τους για τη νέα εποχή, στην οποία θα εισέλθουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως οι εκθέσεις με φυσική υπόσταση θα είναι μαζί μας και στο μέλλον και πρέπει να επενδύσουμε σ’ αυτές – με μια πιο σύγχρονη, όμως, οπτική.
