Πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που γνωρίζαμε; Μας αφήνει έστω και ένα καλό η περιπέτεια της πανδημίας; Η Citymag ρωτά 44+1 Θεσσαλονικείς από τους χώρους της πολιτικής, του επιχειρείν, του πολιτισμού, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας των πολιτών, ζητώντας τις δικές τους απαντήσεις.
01
Τώρα, που η επόμενη ημέρα τής πανδημίας βρίσκεται πιο κοντά μας, πόσο γρήγορα βλέπετε να επανερχόμαστε σε αυτό που είχαμε συνηθίσει ως κανονικότητα; Από τι θα εξαρτηθεί το πόσο γρήγορα θα επανέλθουμε στις ζωές μας, όπως τις γνωρίζαμε;
Έχοντας διανύσει έναν χρόνο τώρα το «Ταξίδι τής μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» στην «Οδύσσεια» της πανδημίας, ακόμη ζούμε στην «Τέταρτη Διάστασή» μας… Καθένας εξ ημών, εύθραυστος σε σκέψεις, δράσεις, αντοχές και ανάγκες, γίνεται θαρρείς «Πουπουλένιος», όταν ο χρόνος, ως άλλος «Τίμιος Κλέφτης», μας ορίζει εγκλεισμούς αυτοσωτηρίας, όρια ατομικής ευθύνης και συλλογικές πειθαρχίες… Βγαίνοντας απ’ ανήκουστο, πνιγερό κι ανυπόφορο παγκόσμιο «Σπίτι τής Μπερνάρντα Άλμπα» των άλλων κανόνων, ο φόβος μας ορίζει «Αγέλαστα… τέκνα πολυτέκνου Θεάς», μεστά σοφίας και συμβιβασμών κι υπομονών που η «Σονάτα τού Σεληνόφωτος» μας δίδαξε, για ν’ αναζητήσουμε μιαν «Ελένη» να μας περάσει απέναντι. Μα στο ποτάμι ο «Κροκόδειλος»-ιός «τη Νύχτα τής Ιγκουάνα» καραδοκεί για ένα «Ελεύθερο ζευγάρι» βήματά μας, κι ανάσες και χέρια και βλέμματα…
Η έξοδος στην προηγούμενη κανονικότητα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από εμάς. Κοινωνίες λαών κουρασμένες άγγιξαν ή και ξεπέρασαν σε περιπτώσεις τα όρια. Τώρα πια, όμως, βλέπουν ορίζοντα… Ας εμβολιαστούμε με λογισμό και μ’ όνειρο όσο η ανοσία τής αγέλης μετρά αντίστροφους χρόνους. Μία ακόμη δόση απέμεινε – θάρρους, υπομονής και επιμονής σε αναγκαίες απομακρύνσεις. Όσον αφορά στον Πολιτισμό μας, που οι εκφάνσεις του μας έλειψαν τόσο, μας κόστισαν τόσο, οι ανοιχτές σκηνές θα αποτελέσουν φάρμακο στις πληγές των ψυχών μας, που ταλανίστηκαν από σιωπές. Σαφώς δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για την «αργή» ή «γρήγορη» επάνοδο – εύχομαι ολόψυχα για τη δεύτερη. Κι όταν συμβεί, είμαι βέβαιος πως θα βρίθουν καλλιτεχνικής πολυμορφίας και ποιότητας τα σχήματα που θα πατήσουν σανίδι – και οι θεατές, διψασμένοι απ’ την πολύμηνη στέρηση, θα βγουν να τις τιμήσουν.
02
Υπάρχει κάτι από αυτά που άλλαξαν στη ζωή μας στη διάρκεια της πανδημίας που θα άξιζε, ίσως, να κρατήσουμε; Κάποιο μάθημα που πήραμε; Κάποιες συνήθειες που χρειάστηκε να αλλάξουμε;
Να κρατήσουμε το πολύτιμο της κοινωνίας τού ανθρώπου δώρο και τη λυτρωτική (στα όρια της θεραπευτικής) ιεροπραξία της συνυπάρξεως. Τον αγώνα μας για το αγαθό τής ελευθερίας, με τη συλλογική μας ευθύνη να περιθωριοποιεί εγωκεντρισμούς και εντάσεις. Το ότι τα social media και το διαδίκτυο είναι γλώσσα επικοινωνίας και παντοδύναμο χρηστικό εργαλείο να ‘χουμε να λέμε, να νιώθουμε, να πλουταίνουμε στιγμές, εκμηδενίζοντας αποστάσεις και εξωτερικεύοντας συναισθήματα κάνοντας Τέχνη την κάθε μας στιγμή, με θέατρο, με ποίηση, με μουσική – και όχι αχανής δημόσιος καφενές αντιπαραθέσεων και εσώψυχων, αέναη σπατάλη χρόνου και αποπροσανατολισμού, πεδίο δόξης λαμπρής φιλτραρισμένης αυταρέσκειας και ματαιότητας. Το βιώσαμε. Ας διδαχθούμε απ’ τον παγκόσμιο ιατρονοσηλευτικό κόσμο και τον υπερβάλλοντα ζήλο που επέδειξε κι ας υπηρετούμε την αξία τού ουμανισμού στην κλίμακα που το μετερίζι καθενός μάς επιτρέπει. Υγιείς δομές –κυριολεκτικά και μεταφορικά– της κοινωνίας, όπως η οικογένεια και το σχολείο, οι εργασιακοί μας χώροι, που επαναπροσδιορίστηκαν σ’ αυτόν τον έναν χρόνο, ας μη μεταλλαχθούν όπως ο ιός ξανά. Τους δώσαμε άλλη διάσταση, καθώς υπήρξαν ιστοί διατήρησης συνοχής και απαντοχής. Ας αντιληφθούμε πως μας «κράτησαν ζωντανούς» κι ας ενισχυθούν με την έγνοια μας και την προσφορά μας.
