Πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που γνωρίζαμε; Μας αφήνει έστω και ένα καλό η περιπέτεια της πανδημίας; Η Citymag ρωτά 44+1 Θεσσαλονικείς από τους χώρους της πολιτικής, του επιχειρείν, του πολιτισμού, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας των πολιτών, ζητώντας τις δικές τους απαντήσεις.
01
Τώρα, που η επόμενη ημέρα τής πανδημίας βρίσκεται πιο κοντά μας, πόσο γρήγορα βλέπετε να επανερχόμαστε σε αυτό που είχαμε συνηθίσει ως κανονικότητα; Από τι θα εξαρτηθεί το πόσο γρήγορα θα επανέλθουμε στις ζωές μας, όπως τις γνωρίζαμε;
Αναρωτιέμαι ποια είναι η κανονικότητα που νοσταλγούμε και στην οποία θέλουμε να επιστρέψουμε. Στη ζωή τη δική μου –και πολύ περισσότερο αν καθίσω και υπολογίσω και όλων των άλλων– μόνο κανονικότητες δεν περιέχει το «κάθε μέρα». Όμως, ας μην αφήσουμε τον γενικευμένα θεσμοθετημένο ανορθολογισμό και υπαρκτό σουρεαλισμό να μας χαλάσουν το αφήγημα κι ας ονειρευτούμε έναν κόσμο χωρίς μάσκες, αντισηπτικά, κλειστά σχολεία, κλειστά μαγαζιά και φονικούς ιούς. Κάνω την προσπάθεια, ονειρεύομαι, αλλά με τραβάει από το μανίκι και με ξυπνά ο εκτσογλανισμός μίας(;) γενιάς με το take away στο χέρι, η φονική κουτοπονηριά τού μυστικού κρούσματος, τα δίκαια και άδικα «κουράστηκα» και «δεν αντέχω», η τσαπατσουλιά, η προχειρότητα, ο αυτοσχεδιασμός και ο ναρκισσισμός τής προβολής (πληρωτέος άμα τη εμφανίσει) ειδικών και «ειδημόνων» και η ενδημική βλακεία (αξία ανεκτίμητη). Με τραβάνε, με ξυπνάνε – και πού με πάνε; Σ’ ένα τοπίο μεγαλύτερων αντιθέσεων, ανισοτήτων, όπου η καπατσοσύνη βασιλεύει: σήμερα σλάλομ ανάμεσα στα «μέτρα», αύριο κατάδυση στο «νέο Σχέδιο Μάρσαλ». Εχθροπάθεια και μίσος που συμφέρει πολιτικά, ελιγμοί και «ευκαιρίες», ολίγη αντάρα και αγανάκτηση, αλλά και ολίγη συμμόρφωση και «εκσυγχρονισμός», καρότο (για λίγους), μαστίγιο (για τα αποδέλοιπα). Στο βάθος (αλλά στο πολύ βάθος), μια πατρίδα να εξαερώνεται και να δορυφοροποιείται σε νεοσουλτάνους και νεοσταυροφόρους. Ω, μα ναι! Αυτό το τοπίο το αναγνωρίζω! Κάπως ενισχυμένο και αυστηρώς οριοθετημένο, αλλά δεν με ξεγελά: η αγαπημένη μου κανονικότητα εμφανίζεται σε νέα έκδοση, πλούσια σε λιπαρά, τόσο που λες «όχι, δεν έφυγε ποτέ». Εδώ είμαστε! Πάντα εδώ ήμασταν…
02
Υπάρχει κάτι από αυτά που άλλαξαν στη ζωή μας στη διάρκεια της πανδημίας που θα άξιζε, ίσως, να κρατήσουμε; Κάποιο μάθημα που πήραμε; Κάποιες συνήθειες που χρειάστηκε να αλλάξουμε;
Ποιητή στη γενιά σου, πες μας τι βλέπεις: είδα τον παππού μας να φτιάχνει προφίλ, είδα το παιδί μας με άλλο μάτι, σαν να ήμουν μέσα στην τάξη (είδα και τα σπίτια των άλλων), είδα την ψυχραιμία μας να ίπταται και, παραδόξως, να μην αποκολλάται ολοσχερώς, είδα τον Πιερρακάκη να αγιοποιείται, είδα (με έκπληξη!) ότι περνάμε καλά με το τίποτα (αλλά, ευτυχώς, αυτό δεν βγαίνει προς τα έξω), είδα τον ανεύθυνο, τον ασυνείδητο και τον φιλοτομαριστή σ’ αυτόν που νόμιζα αλέγκρο, διαλλακτικό και σύντροφο (και δεν θα τον ξαναδώ), είδα τους συνηθισμένους ανθρώπους σε ασυνήθιστες καταστάσεις και είδα με χαρά να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Αυτά και άλλα είδα, όπως είναι και άλλα που υπάρχουν, αλλά δεν είδα. Αλλά δεν πρόκειται για προϊόντα μαθήματος, παιδιά τής ανάγκης είναι. Ή ίσως και μερικές ανορθογραφίες που σύντομα θα διορθωθούν…
