Φωτογραφίες: ΣΑΚΗΣ ΓΙΟΥΜΠΑΣΗΣ.
Πώς βρέθηκε μια νέα γυναίκα στον χώρο τής κατασκευής χειροποίητου υποδήματος;
Μεγάλωσα μέσα στο χειροποίητο υπόδημα – συγκεκριμένα, στη βιοτεχνία τού πατέρα μου. Έτσι, από μικρή αγάπησα τη δουλειά και προσπαθούσα να τη μάθω. Έμαθα το επάγγελμα εμπειρικά. Αφού πέρασαν τα χρόνια και έχοντας ασχοληθεί με ένα-δύο πράγματα έξω από συγκεκριμένη δουλειά, διαπίστωσα ότι ήταν αυτό που ήθελα να κάνω.
Τι ήταν αυτό που σε ιντρίγκαρε περισσότερο;
Το ότι μπορείς να πάρεις ένα κομμάτι δέρμα που δεν έχει μορφή και σιγά σιγά να το μεταμορφώσεις σε ένα παπούτσι που θα το κοιτάς και θα σε ευχαριστεί.
Σε μιαν εποχή που τα μηχανήματα μπαίνουν όλο και περισσότερο στη ζωή μας, εσείς επιμένετε ακόμη στο χειροποίητο.
Επιμένουμε στο χειροποίητο, επειδή είναι άλλη η ποιότητά του. Η παραγωγή δεν είναι μαζική και έτσι μπορούμε να προσέξουμε περισσότερο κάθε παπούτσι, ακόμη και την παραμικρή λεπτομέρεια. Κάθε ζευγάρι που φεύγει από εμάς είναι προσεγμένο, καθαρό και περιποιημένο.
Μπορείτε όμως να ανταγωνιστείτε σε επίπεδο τιμών τα παπούτσια τής μαζικής παραγωγής;
Παρότι τα παπούτσια μας είναι χειροποίητα, προσπαθούμε να κρατάμε τις τιμές μας όσο το δυνατόν χαμηλότερα, ώστε να είναι περισσότερο προσιτές για το ευρύ κοινό. Παρατηρούμε επίσης ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να γυρίζει και πάλι στην ελληνική παραγωγή και στο χειροποίητο παπούτσι, επειδή αναγνωρίζει πια και την ποιότητα που το συνοδεύει.
Ο όρος «ποιότητα» είναι αρκετά γενικός… Πού ακριβώς έγκειται αυτή η υπεροχή;
Στην ποιότητα των δερμάτων και των υπόλοιπων υλικών, αλλά και στις λεπτομέρειες της ραφής και γενικότερα του μονταρίσματος. Το μοντάρισμα δεν γίνεται με μηχανή, αλλά στο χέρι. Το κόψιμο των δερμάτων με λεπιδάκι ή με μαχαίρια-μήτρες, που τα βάζουμε στην πρέσα. Κάποιοι χρησιμοποιούν λέιζερ, που τα κόβει μόνο του.
Οφείλω να σημειώσω ότι σχεδόν το σύνολο των πρώτων υλών μας προέρχεται από την ευρύτερη περιοχή τής Θεσσαλονίκης. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, στα δέρματα υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλία και πολύ μεγάλο εύρος τιμών. Εμείς χρησιμοποιούμε εξαιρετική ποιότητα.
«ΕΧΕΙ ΜΕΙΩΘΕΙ ΑΙΣΘΗΤΑ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝ ΒΙΟΤΕΧΝΙΩΝ ΤΟΥ ΥΠΟΔΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. ΟΤΑΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟ 1970, ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 12 ΕΤΩΝ, ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΧΙΛΙΕΣ ΒΙΟΤΕΧΝΙΕΣ ΥΠΟΔΗΜΑΤΩΝ. ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ, ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΜΩΣ ΒΙΟΤΕΧΝΙΕΣ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΣΑΝ 2-3 ΑΤΟΜΑ, ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΜΙΚΡΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ. Η ΤΡΙΑΝΔΡΙΑ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΒΙΟΤΕΧΝΙΕΣ. ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΠΕΝΗΝΤΑ. Σ’ ΑΥΤΟ ΙΣΩΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΟΗΘΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ. ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΣΧΟΛΗ ΟΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΔΗΜΑΤΟΠΟΙΙΑ, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ – ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΕΛΛΑΔΑ. ΟΠΟΤΕ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΕΟ ‘ΑΙΜΑ’ ΣΤΟΥΣ ΤΕΧΝΙΤΕΣ. ΚΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ».
Ποια είναι τα είδη παπουτσιών που παράγετε;
Βγάζουμε αποκλειστικά γυναικεία παπούτσια. Το καλοκαίρι χαμηλά πεδιλάκια, ψηλά πέδιλα και πέδιλα για νύφες, ενώ τον χειμώνα παράγουμε μποτάκια, αρβυλάκια και γόβες. Είμαστε φημισμένοι για τις γόβες μας. Γενικά, βγάζουμε ό,τι θα φορέσει μια γυναίκα. Αυτό που οφείλω να σημειώσω είναι ότι δεν σχεδιάζουμε παπούτσια κατά παραγγελία, αλλά βγάζουμε τα δικά μας σχέδια.
Ποιο είδος αγαπάς περισσότερο;
Νομίζω ότι είναι τα σχέδια που έχουν μια «πινελιά» ρετρό. Το ρετρό ταιριάζει παντού – σε πέδιλα, σε γόβες, σε μποτάκια.
Υπάρχουν «ιδιαίτεροι» πελάτες;
Από τη στιγμή που οι πελάτισσές μας είναι αποκλειστικά γυναίκες, τότε ναι, είναι όλες ιδιαίτερες. Πάντως, οι νύφες είναι μια ειδική κατηγορία. Επειδή η ημέρα τού γάμου είναι «η ημέρα τους», φροντίζουν όλα να είναι στην εντέλεια. Βλέπω αυτές που έρχονται στο εργαστήριο και ψάχνουν για τα καλύτερα δέρματα, προσέχουν τις λεπτομέρειες, τα φιογκάκια… Θέλουν τα πάντα να είναι όπως τα ονειρεύονται.
Αναγνωρίζεις τα υποδήματά σου από μακριά;
Βέβαια! Άλλωστε, όλα τα σχέδια περνάνε από εμένα. Κατά μία έννοια, είναι τα «παιδάκια» μου. Το τι ικανοποίηση παίρνω, όταν βλέπω να τα φοράει μια κοπέλα, δεν λέγεται. Χαίρομαι όμως πάρα πολύ, όταν τα βλέπω και στις βιτρίνες των καταστημάτων, με την «καρδούλα», το σήμα κατατεθέν μας, να ξεπροβάλλει από μέσα.
Παρότι είσαι αρκετά νέα ηλικιακά, δραστηριοποιείσαι ήδη αρκετά χρόνια στον χώρο. Τι έχεις δει να αλλάζει όλον αυτόν τον καιρό;
Κατ’ αρχήν, έχει μειωθεί αισθητά ο αριθμός των βιοτεχνιών τού υποδήματος στη Θεσσαλονίκη. Όταν ο πατέρας μου μπήκε στη δουλειά το 1970, σε ηλικία 12 ετών, στην πόλη υπήρχαν περισσότερες από χίλιες βιοτεχνίες υποδημάτων. Ακούγεται πολύ μεγάλος ο αριθμός, υπήρχαν όμως βιοτεχνίες που απασχολούσαν 2-3 άτομα, βγάζοντας μικρές παραγωγές. Η Τριανδρία ήταν γεμάτη από βιοτεχνίες. Σήμερα στη Θεσσαλονίκη είναι λιγότερες από πενήντα. Σ’ αυτό ίσως ευθύνεται και η πολιτεία, που δεν βοηθά τις τέχνες. Σήμερα δεν υπάρχει μια σχολή όπου κάποιος μπορεί να μάθει την υποδηματοποιία, σε αντίθεση με το ένδυμα – τουλάχιστον στη Βόρεια Ελλάδα. Οπότε, δεν υπάρχει νέο «αίμα» στους τεχνίτες. Κι αυτή είναι μια ανησυχία μου για το μέλλον.
Επίσης, παλαιότερα στη χονδρική υπήρχε η ελάχιστη παραγγελία. Σήμερα δεν υπάρχει αυτό.
Άφησα για το τέλος το ίντερνετ… Έχει αλλάξει ριζικά ο τρόπος που λανσάρεις το προϊόν σου στην αγορά. Σήμερα τον σημαντικότερο ρόλο τον παίζει το διαδίκτυο – είναι το τέλειο μέσο διαφήμισης. Μέχρι να καταλάβει ο πατέρας μου το ίντερνετ, πέρασε μεγάλο διάστημα. Οι αναγνώστες σας μπορούν να πάρουν μια ιδέα για τα υποδήματά μας στη σελίδα μας, fabricafabrica.gr
