Μια «φωλίτσα» στα ορεινά
Γράφει η Cathy.
ΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΡΗΣΗ «THE MORE, THE MERRIER». ΗΤΟΙ, ΜΕΧΡΙ ΟΚΤΩ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΣΗ. ΕΤΣΙ, ΣΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΥΡΟΥ (ΕΞ ΟΣΩΝ ΜΟΥ ΜΕΤΕΦΕΡΕ «ΠΟΥΛΑΚΙ», ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΓΚΑΡΣΟΝΙΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΣ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΑΡΚΕΤΩΝ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΩΝ ΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ –ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ– ΟΡΟΦΟ ΝΕΟΔΜΗΤΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ, ΜΕ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΘΕΑ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΦΟΡ) ΜΕΤΑΒΑΙΝΟΥΝ ΣΥΧΝΑ ΠΥΚΝΑ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΑ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ (ΤΕΣΣΕΡΑ, ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ) ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.
Η ιστορία πρέπει να είναι γνωστή εδώ και καιρό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, εγώ όμως (περίεργο για εμένα, λατρεμένη αναγνώστρια – λατρεμένε αναγνώστη μου…) την έμαθα μόλις προ μερικών ημερών. Λοιπόν, έχουμε και λέμε… Το Φίλυρο το γνωρίζετε, έτσι; Είναι αυτό το όμορφο προάστιο λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, όπου φτάνεις στρίβοντας στη σχετική διασταύρωση του δρόμου που οδηγεί προς Πεύκα, Ρετζίκι, Ασβεστοχώρι, «Παπανικολάου» και τα λοιπά και τα λοιπά. Το Φίλυρο είναι όμορφο, πολύ όμορφο. Είναι ορεινό, με εξαιρετικό, ξηρό κλίμα, καλό κόσμο (αρκετοί παλιοί Φιλυριώτες, αλλά και πληθώρα Θεσσαλονικέων που το επέλεξαν ως την ιδανική εναλλακτική τής ζωής στο κέντρο), ωραία σπίτια και, το σημαντικότερο: κέντρο απόκεντρο.
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που το συγκεκριμένο προάστιο της Θεσσαλονίκης προτιμήθηκε από παρέα τεσσάρων (τουλάχιστον – επιφυλάσσομαι να σας πω αν είναι και περισσότερα) γνωστών ζευγαριών τής Θεσσαλονίκης (αρκετοί εκ των συζύγων, για να σας δώσω ένα «hint», δραστηριοποιούνται στον χώρο τού επίπλου), που αποφάσισαν να στεγάσουν εκεί την ερωτική «φωλίτσα» τους.
«Μα, καλά…», θα με ρωτήσεις, λατρεμένη αναγνώστρια – λατρεμένε αναγνώστη μου: «Μία ερωτική φωλίτσα δεν πέφτει λίγη για τέσσερα ζευγάρια;». «Κι όμως», θα σου απαντήσω εγώ, αγαπητή φίλη και φίλε, «η πραγματικότητα δείχνει ότι είναι μια χαρά σε εποχές οικονομικής κρίσης». «Ααα… Δηλαδή η ερωτική φωλιά χρησιμοποιείται εκ περιτροπής;», θα επιμείνεις εσύ, διερευνητική αναγνώστρια και αναγνώστη μου. «Όχι», θα σου απαντήσω ξερά, με πειστικότητα και με πλήθος κρυφών νοημάτων εγώ – και εδώ αρχίζει το πικάντικο του θέματος…
Τα ζευγάρια συμμερίζονται απόλυτα, προφανώς, την αμερικανική ρήση «the more, the merrier». Ήτοι, μέχρι οκτώ είναι σχέση. Έτσι, στο διαμέρισμα του Φιλύρου (εξ όσων μου μετέφερε «πουλάκι» που μένει σχετικώς κοντά στην περιοχή, δεν πρόκειται για γκαρσονιέρα, αλλά για πολυτελές διαμέρισμα αρκετών τετραγωνικών, στον δεύτερο –και τελευταίο– όροφο νεόδμητης οικοδομής, με πολύ ωραία θέα και με όλα τα κομφόρ) μεταβαίνουν συχνά πυκνά, ιδιαίτερα τα Σαββατόβραδα, ακόμη και όλα τα (τέσσερα, υπενθυμίζω…) ζευγάρια ταυτόχρονα. Αν με ρωτήσεις τι κάνουν εκεί, λατρεμένη αναγνώστρια – λατρεμένε αναγνώστη μου, θα αρχίσω να χάνω πάσα ιδέα για το αστυνομικό σου δαιμόνιο. «Δεν κινδυνεύουν, πάντως, να πάνε ‘καρφωτοί’, όση φασαρία κι αν κάνουν», μου λέει η «πηγή» μου. «Πρόκειται για οροφοδιαμέρισμα, ενώ ο κάτω όροφος είναι προς το παρόν ακατοίκητος». Δεν πιστεύω να σας έδωσα υπερβολικά πολλές πληροφορίες, ε;..
ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ «ΠΙΚΑΝΤΙΚΗ» ΤΑΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΗΝ ΕΧΕΤΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΕΙ; ΟΧΙ; Ε, ΤΟΤΕ, ΑΣ ΣΠΕΥΣΩ ΝΑ ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΩ ΕΓΩ. ΑΦΟΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΖΕΥΓΗ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΘΕΑΘΟΥΝ ΣΕ ΤΡΥΦΕΡΕΣ (ΕΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΤΡΥΦΕΡΕΣ, ΕΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ) ΠΕΡΙΠΤΥΞΕΙΣ, ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΙΣ «ΜΙΚΡΕΣ» ΩΡΕΣ, ΣΕ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
Πάμε σε άλλα… Την τελευταία «πικάντικη» τάση στη Θεσσαλονίκη την έχετε πληροφορηθεί; Όχι; Ε, τότε, ας σπεύσω να σας ενημερώσω εγώ. Αφορά λοιπόν ζεύγη, τα οποία φαίνεται να διασκεδάζουν ιδιαίτερα με τον κίνδυνο να θεαθούν σε τρυφερές (έως και πολύ τρυφερές, έως και δεν πάει περαιτέρω) περιπτύξεις, πάντοτε τις «μικρές» ώρες, σε κεντρικά σημεία τής πόλης. «Οι περισσότεροι από αυτούς είναι φοιτητές και φοιτήτριες ή άτομα στην ηλικία μου», έσπευσε να με ενημερώσει ο Αλέξης, ο γιος τής φίλης μου της Τζέσυς, ο οποίος δεν πρόλαβε να γυρίσει από το Λονδίνο, όπου κάνει το μεταπτυχιακό του στο Μάρκετινγκ, και ενημερώθηκε για όλα τα ημεδαπά trends.
«Μάλιστα, έχουν και στέκια: το ένα είναι πίσω από τα Λουλουδάδικα, σε αρκετά προχωρημένη ώρα τής νύχτας –και παρά τον προβολέα που είναι εγκατεστημένος εκεί και ανάβει αυτόματα μόλις ανιχνεύσει κίνηση–, το άλλο στη Φράγκων, κοντά στην καθολική εκκλησία, αλλά και δύο στενά πιο κάτω, προς την Ηρώδου Αττικού (σημείωση πρώτη: αν με ρωτήσετε, προσωπικώς δεν ήξερα καν ότι η Θεσσαλονίκη έχει τη δική της Ηρώδου Αττικού – χωρίς το Προεδρικό Μέγαρο και τους εύζωνες, προφανώς). Τελευταία γίνεται «χαβάς» (σημείωση δεύτερη: από τον Αλέξη έμαθα ότι «χαβάς» είναι ο «χαβαλές» στη slang των 20άρηδων) και στην παραλία κάτω από την τέως κλινική τού ΙΚΑ, στο τέρμα τής Πλαστήρα: «Εκεί όμως συχνάζουν ούτως ή άλλως πολλά αυτοκίνητα με παράνομα ζευγαράκια, οπότε η αδρεναλίνη από τον φόβο μη σε πάρει μάτι κάποιος ανεβαίνει ακόμη περισσότερο. Είναι τρελό ουάου!».
Προσωπικώς, ομολογώ ότι κάποιου τέτοιου σκηνικού δεν υπήρξα μάρτυρας (αν και οφείλω επίσης να ομολογήσω ότι ούτε συχνάζω ούτε κυκλοφορώ σε κάποια από τις προαναφερθείσες περιοχές τις συγκεκριμένες, μικρές ώρες). Ελπίζω μόνον αυτά τα παλικαράκια και τις κοπελιές να μην τις πάρει –όπως ίσως και να επιδιώκουν– είδηση κάποιο μάτι (και, ακόμη περισσότερο, να μην είναι μάτι αστυνομικού) επί το έργον, επειδή οι γονείς τους θα πάρουν μεγάλη έκπληξη όταν λάβουν το σχετικό τηλεφώνημα – και σας διαβεβαιώνω, νεαρές και νεαροί μου: τότε η φάση δεν θα είναι καθόλου «ουάου». Ουφ, βγήκε πάλι η μάνα από μέσα μου…