Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος*
Η ανάμιξη στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν ήταν ποτέ στα άμεσα σχέδιά μου, παρότι στο παρελθόν αρκετές κρούσεις μού έγιναν. Δεν είναι ότι υποτιμώ τη σημασία της προσφοράς και της συμμετοχής, αλλά το γεγονός ότι η προσφορά αυτή δεν μπορεί να λογίζεται ως χόμπι, ως ένα ολιγόωρο εβδομαδιαίο διάλειμμα στις υπόλοιπες υποχρεώσεις.
Χρειάζεται όλο το ενεργειακό σου απόθεμα, τη δημιουργικότητα και την αποτελεσματικότητα, για να βάλεις ένα μικρό λιθαράκι στη βελτίωση των συνθηκών των συμπολιτών σου. Ο Στέλιος Αγγελούδης με έκανε να αισθανθώ ότι τώρα είναι μια στιγμή που μια δυνατή και αποτελεσματική ομάδα μπορεί με σχέδιο να αφήσει ένα ισχυρό αποτύπωμα στη διοίκηση της Θεσσαλονίκης.
Μια Θεσσαλονίκη που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να πελαγοδρομεί χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα, χωρίς διεκδικήσεις, χωρίς προσανατολισμό. Μια πόλη με όλες εκείνες τις προδιαγραφές που μπορούν να την κάνουν τον ισχυρότερο κόμβο των Βαλκανίων, έναν ελκυστικό προορισμό, ένα παράδειγμα βιώσιμης, πράσινης και τεχνολογικής ανάπτυξης.
Μια πόλη που διοικείται τα τελευταία χρόνια από έναν δήμαρχο-προϊόν των συγκυριών, άτολμο και αναποτελεσματικό. Μια πόλη που όχι μόνο δεν συγκινεί την ξένη και εγχώρια επιχειρηματικότητα, αλλά ούτε διευκολύνει τους λίγους επενδυτές που επιμένουν να δραστηριοποιούνται εδώ. Ζούμε σε μια πόλη βρώμικη, άναρχη και περπατάμε σε όσα πεζοδρόμια δεν έχουν παραδοθεί στο διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Ζούμε σε μια πόλη που υποδέχεται έναν μαζικό τουρισμό για λίγες ώρες, μέχρι να αναχωρήσει για αλλού, χωρίς να μπορούμε να αναδείξουμε την πλούσια ιστορία και τις ιδιαιτερότητες του τόπου μας. Ζούμε σε μια πόλη που μεγαλώνει και εκπαιδεύει τον σπουδαιότερο επιστημονικό, τεχνολογικό, τεχνικό στόλο μέσα στα σπουδαία πανεπιστήμιά της, αλλά αδυνατεί να απορροφήσει τους νέους σε καλές δουλειές και να εκμεταλλευτεί την πρόοδό τους εδώ.
Τέλος, ζούμε σε μια πόλη που περιμένει 20 χρόνια μια γραμμή του μετρό να λύσει όλα της τα προβλήματα, χωρίς να προβληματιστεί για την επικαιροποίηση των αναγκών, την ανάπτυξη συνοδών έργων, χωρίς να οραματιστεί νέες μορφές μαζικής μεταφοράς, πέρα από κάτι ποδηλατόδρομους-καρμανιόλες, έμπνευσης της σημερινής διοίκησης. Είναι προφανές πως δεν πιστεύω ότι όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν μονομιάς ή ότι κάποιος έχει ένα μαγικό ραβδί που λύνει τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Πιστεύω όμως πολύ πως η Θεσσαλονίκη χρειάζεται ανθρώπους που ξέρουν να διοικούν, να συντονίζουν και να παρουσιάζουν αποτέλεσμα. Που αγαπούν τον τόπο τους και θέλουν να αναπτυχθούν μένοντας εδώ. Το πρώτο που πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει είναι τα προβλήματα της καθημερινότητας. Καθαρή πόλη, με τάξη στις μεταφορές και στο πάρκινγκ, με συνδυαστικό και ευέλικτο σύστημα ελέγχου της κυκλοφορίας.
Η έναρξη των εργασιών για το FlyOver θα επιβαρύνει δραματικά την κίνηση στους δρόμους, με τη μείωση των λωρίδων του περιφερειακού από τρεις σε δύο. Όλος αυτός ο όγκος οχημάτων θα διοχετευθεί στο κέντρο της πόλης και η ήδη δραματική κατάσταση θα επιβαρυνθεί κι άλλο. Πώς θα πείσουμε τους πολίτες να αφήσουν τα αυτοκίνητά τους, όταν δεν τους παρέχουμε εναλλακτικές;
Το δεύτερο είναι να οραματιστούμε και να σχεδιάσουμε τι είδους πόλη πρέπει να είναι η Θεσσαλονίκη το 2030. Απλός εμπορικός και τουριστικός κόμβος ή προορισμός; Πόλη του Σαββατοκύριακου ή πόλη για να δημιουργείς και να μεγαλώνεις την οικογένειά σου; Και αυτό χρειάζεται ανθρώπους που πραγματικά αγαπούν αυτόν τον τόπο περισσότερο από τα αξιώματα, τους τίτλους και την προσωπική τους ανάδειξη σε… Καίσαρες μιας «Ρώμης» που βυθίζεται…
