fbpx

Citymagthess.gr

«Η κωμωδία μας είναι ωμή σαν τα μακαρόνια των Ιταλών»

Μοιραστείτε το

Φωτογραφίες: Σάκης Γιούμπασης.

Για την «Comedia al dente» θα χρειαστείτε: Stand up comedy, μουσική πνευστών οργάνων και γερές δόσεις σουρεαλισμού. Ανακινήστε καλά και μισοβράστε. Η παράσταση είναι έτοιμη.

Πώς αισθάνεσαι που επιστρέφεις στην ενεργό δράση μετά την καραντίνα;

Τα συναισθήματα είναι δύο – το εξής ένα: δεν θέλω να επιστρέψω. Αυτό που μου δημιούργησε η καραντίνα ήταν μια φοβερή ηρεμία, ένα ζεν. Περισσότερο το κάνω για να δω τι θα συμβεί όσον αφορά στην ψυχολογία τού σχήματος και του κόσμου, παρά από μια τρελή επιθυμία να υπάρξω ξανά στη σόουμπιζ. Είμαι 56 χρόνων, έχω κάνει τουλάχιστον 35 παραστάσεις, άπειρες συνεργασίες και δεν υπάρχει μέσα μου κάποιο «κτήνος» που πεινάει ακόμη.

Αυτό που χαίρομαι στην πρώτη επαφή με τον κόσμο είναι η ιδιαίτερη συνθήκη τού Μεγάρου Μουσικής και η χημεία που θα προκύψει από το κοινό (που συνήθισε τον Διογένη Δασκάλου και τους Monie & Monie Conniente σε πιο «off Broadway» παραστάσεις) σε έναν τόσο ιδιαίτερο χώρο.

Αλλά αυτά που λένε κάποιοι (του στιλ «έχω σχέδια και ακόρεστη μανία, για να κάνω πράγματα τα οποία δεν έχω ξανακάνει», ώστε να υπάρξει μια εντύπωση φαντασμαγορίας) δεν υπάρχουν σ’ εμένα. Απλώς, θα περάσουμε καλά, επειδή το έχουμε ανάγκη.

Όσο για την καραντίνα, πιστεύω ότι ήταν μια πρόβα για τη σύνταξη. Έτσι το βίωσα εγώ – και δεν σου κρύβω ότι αδημονώ να φάω πάρα πολλά χρήματα από το κράτος όντας καθήμενος και χωρίς να χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο.

Άρα, να μη βάλω έναν βαρύγδουπο τίτλο τού στιλ «Ο Διογένης στο Μέγαρο»…

Όχι βέβαια, δεν ήταν στόχος… Στους χώρους όπου είχαμε κινηθεί μέχρι και τελευταία, πριν από την καραντίνα και τη συνεργασία με τον Γιώργη Χριστοδούλου, δεν υπήρχε καν στο μυαλό μου αυτό. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα υπάρξουμε στο Μέγαρο.

Βέβαια, μην παίρνεις πολύ στα σοβαρά αυτά που σου λέω, ότι δεν θέλω να ξανακάνω κάτι… Όταν κάτι είναι ουσιαστικό και έχει μέσα του την πρόκληση, με βάζει σε μια λειτουργία διαφορετική και ξυπνάνε όλα τα νεκρά εγκεφαλικά κύτταρα.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ, ΤΡΟΜΠΕΤΙΣΤΑ ΤΩΝ MONIE & MONIE CONNIENTE

«Comedia al dente», λοιπόν… Γιατί αυτός ο τίτλος;

Στην ουσία, πρόκειται για μια μισοβρασμένη ή ωμή κωμωδία, όπως τρώνε τα μακαρόνια οι Ιταλοί. Αυτό μεταφορικά σημαίνει ότι παίρνουμε τα γεγονότα τής επικαιρότητας με τον δικό μου, γνωστό τρόπο: από την πλευρά τη φαιδρή, την πλευρά την ευχάριστη, την πλευρά τού να κοιτάς λοξά κάτι, επειδή δεν μπορείς να χωνέψεις τόσους φόνους και τόση αλλοφροσύνη. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά. Περιέχει ένα οκτάωρο, που στην πραγματικότητα είναι εικοσιτετράωρο, το αν έχει κάποιος ελιές και, αν δεν έχει, πώς θα περάσει το ρεπό του – και χίλια δυο ακόμη…

Είναι η τρίτη φορά που επιχειρείται να συμβεί αυτή η παράσταση. Θα πραγματοποιούταν αρχικά το περσινό καλοκαίρι, πάλι στον αύλειο χώρο τού Μεγάρου, αλλά μας πρόλαβε το πρώτο λόκντάουν. Μετά, ήταν να επαναληφθεί τον χειμώνα, τα Χριστούγεννα, για άλλες δύο παραστάσεις στο Μ2 και μας πρόλαβε ξανά ο εγκλεισμός. Τώρα είναι η τρίτη φορά που επιχειρούμε να διαπράξουμε αυτό το ευτυχές γεγονός.

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη τού Κωνσταντίνου Δαμιανίδη, τρομπετίστα των Monie & Monie Conniente.

Μας είπες ήδη προς τα πού θα κινηθεί το stand up comedy κομμάτι τής παράστασης. Σε ό,τι αφορά το μουσικό, τι έχετε ετοιμάσει; Δεν υπάρχει, φαντάζομαι, η συνδρομή τής συμφωνικής ορχήστρας τού Μεγάρου…

Όχι βέβαια! Τι φταίνε οι άνθρωποι; Και τι φταίμε κι εμείς… Φαντάσου μ’ αυτές τις θερμοκρασίες να έπρεπε να κάνεις πρόβες με τις ειδικές συνθήκες των ανά δύο μέτρα πνευστών οργάνων, με γυάλινα κουβούκλια, με έναν κλεισμένο ντράμερ στη φυλακή σαν τον Φουρθιώτη… Είναι κάτι που δεν είναι εύκολο.

Είναι όμως μια παραγωγή προσαρμοσμένη –στο μουσικό κομμάτι– στον χώρο τού Μεγάρου. Και μ’ αυτό εννοώ καινούργια κομμάτια ή κομμάτια που παίξαμε, αν θυμάστε, σ’ εκείνο το όμορφο βίντεο που γυρίσαμε στην πρώτη καραντίνα, στον Λευκό Πύργο και στον αύλειο χώρο τού Μεγάρου, με μουσική τού Μίκη Θεοδωράκη με δύο πνευστά.

Το πρόγραμμα είναι, όπως πάντοτε, χωρισμένο σε δύο τμήματα – στα τραγούδια ξένου και ελληνικού ρεπερτορίου. Σ’ αυτήν την παράσταση θα υπερισχύσει το ελληνικό, για ευνόητους λόγους. Η ώρα είναι περιορισμένη και δεν μπορείς να έχεις τον άπλετο χρόνο που έχεις σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης με 2-3 ώρες. Είναι μια παράσταση δομημένη ειδικά γι’ αυτόν τον χώρο και γι’ αυτόν τον σκοπό.

…και φαντάζομαι ότι θα πρέπει να προσαρμοστείτε στις ειδικές υγειονομικές συνθήκες…

Θα είναι σαν να είσαι μέσα, αλλά θα είσαι έξω. Και με διάταξη του στιλ «κενό, θεατής, κενό, θεατής, κενό, θεατής». Ενδεχομένως και με δύο κενά ανά θεατή. Αυτό βέβαια δίνει και μιαν ικανοποίηση στον διοργανωτή, αλλά και στον καλλιτέχνη: ενώ ο χώρος είναι στην πραγματικότητα μισοάδειος, να λέει ότι είναι sold-out. Αν παρακολουθήσεις όλες τις παραστάσεις που γίνονται τώρα, είναι sold-out.

Μετά από πολλά χρόνια ολοκληρώθηκε η συνεργασία σου με το «Ράδιο Θεσσαλονίκη». Γιατί τελείωσε αυτή η μακρόχρονη σχέση;

Ήταν 12 χρόνια – 11 ολόκληρα και ένα τζούφιο. Το θέμα προέκυψε μέσα στην καραντίνα. Όταν είσαι ο μόνος ραδιοφωνικός παραγωγός, όπως είθισται να λέγονται, ο οποίος για δύο μήνες στην πρώτη καραντίνα και άλλους έξι στη δεύτερη –σύνολο: οκτώ– βρίσκεται εκτός μικροφώνου, τίθεται θέμα αξιοπρέπειας. Η παραίτησή μου δεν είχε να κάνει με κάποιο πρόβλημα ή με τη συνεργασία όπως έτρεξε όλα αυτά τα 11 χρόνια. Ούτε ήμουν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν αντιλαμβανόταν και αντιλήφθηκε ξαφνικά στον 12ο χρόνο ότι κάτι τον ενοχλεί.

Το θέμα είχε να κάνει με την απόφαση να είμαι εγώ ο μόνος που έκανε εκπομπή πολιτικής και κοινωνικής σάτιρας, που δεν θα ήταν στο μικρόφωνο στη διάρκεια της καραντίνας. Όλο αυτό το διάστημα άκουγα και την «Ελληνοφρένεια» και τον Βουλαρίνο: στα «Παραπολιτικά» (όπου πήγαν τα παιδιά τής «Ελληνοφρένειας» μετά τον Real FM) και στον ΣΚΑΙ, όπου υπάρχουν τέτοιου είδους εκπομπές, δεν διακόπηκαν ποτέ. Το θέμα μου ήταν καθαρά ζήτημα αυτοσεβασμού και το αν έχω ή δεν έχω. Δεν ήταν ούτε οικονομικό ούτε λογοκρισίας ούτε κάτι άλλο.

Πώς προέκυψε το κανάλι τού YouTube;

Μέσα στην καραντίνα. Όταν έχεις περίσσευμα ενέργειας και έχει συνηθίσει σε έναν ρυθμό όπου κοιμάσαι τρεις ώρες την ημέρα (και αυτό με τεχνάσματα ινδού γιόγκι και διάφορα τέτοια), ξαφνικά αισθάνεσαι ότι είσαι λοβοτομημένος. Δεν είναι δυνατόν να μη συμμετέχεις με κάποιον ελάχιστον, έστω, τρόπο. Το facebook δεν είναι κανονικός και ανθρώπινος τρόπος επικοινωνίας – είναι ένας τρόπος επίπλαστος, όπου κάποιος εμφανίζεται ως πεντάμορφος και, όταν τον συναντάς, δεν τον αναγνωρίζεις. Έτσι, σκέφτηκα ότι ένα κανάλι σε real time χρόνο θα ήταν κάτι το οποίο θα κρατούσε την επαφή μου με τον κόσμο που θα ήθελε κάτι από εμένα, όπως έχω κι εγώ την ανάγκη να επικοινωνώ μ’ αυτόν τον κόσμο, που με τίμησε τόσα χρόνια. Έτσι, θέλησα να κάνω κάτι καθημερινά και να το ανεβάζω ως top ten.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία προέκυψε ένας ήρωας, ο Τάκης, ο οποίος έχει τα χαρακτηριστικά τού κατά φαντασίαν Θεσσαλονικιού. Οφείλω να πω ότι δεν υπάρχει –τουλάχιστον στον δικό μας κοινωνικό περίγυρο– μια τέτοια προσωπικότητα, είναι απόρροια των προηγούμενων χρόνων. Ένας τύπου «Παοκτσή» Τάκης, ο οποίος είναι αρακλαμαντάν, κλάιν μάιν και δεν έχει συναίσθηση του τι θα πει ρατσισμός, ομοφοβία κτλ. Δεν τα ξέρει αυτά τα πράγματα. Είναι ένας παλιός, κλασικός τύπος, ο οποίος θέλει να φάει βομβίδια και να πάει κάπου να τα πει με τον κολλητό του.

ΤΟ FACEBOOK ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ – ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΠΙΠΛΑΣΤΟΣ, ΟΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΩΣ ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΟΣ ΚΑΙ, ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΑΣ, ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙΣ

Πώς βλέπεις τη συνέχεια; Την αντιμετωπίζεις ως «άντε, να βγει το καλοκαίρι και βλέπουμε»;

Την 1η Σεπτεμβρίου έχουμε ακόμη μία εμφάνιση, στο «Summer in the city», το νέο φεστιβάλ που γίνεται στην Καλαμαριά.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε η νέα δουλειά τού Γιώργη Χριστοδούλου, «Το καμπαρέ των ζώων», στο οποίο κάνω την παρουσίαση των ανθρώπων που τραγουδούν το τραγούδι κάθε ζώου. Συμμετέχουν ο Μπακιρτζής, η Τσαλιγοπούλου και αρκετοί ακόμη καλλιτέχνες. Είναι μια ενδιαφέρουσα δουλειά για μικρούς και μεγάλους.

Όσο για τον χειμώνα… Ήδη βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου εγώ είμαι ο εκπρόσωπος της νέας μετάλλαξης «Διογένης Δασκάλου Δ plus». Έχουμε ήδη αρχίσει να φοβόμαστε ότι θα ξαναδούμε τον Χαρδαλιά με το φανελάκι, ότι θα ξαναδούμε τον Τσιόδρα, ότι θα ξαναδούμε να επαναλαμβάνεται ο εφιάλτης που ζήσαμε τον προηγούμενο χρόνο. Όποιος θεωρεί ότι μπορεί να κάνει τόσο εύκολα προβλέψεις, ας το κάνει, για να πάρουμε κι εμείς μιαν εικόνα… Εγώ «βλέπω» ακόμη έναν δύσκολο χειμώνα όσον αφορά στα γυμναστήρια, στους δικούς μας χώρους, γενικά στους κλειστούς χώρους των επαγγελματιών που πραγματικά καταστραφήκαμε.

Εγώ αυτήν τη στιγμή δεν ξέρω αν θα έχω τα απαιτούμενα χρήματα για μια παραγωγή. Υπάρχει κόσμος που λέει «Ε, σάμπως και τι κάνετε; Μαζεύεστε, παίζετε κάποια τραγούδια, φοράτε και κάτι παλιόρουχα, κλέβετε κάνα βίντεο από κάπου…». Γι’ αυτούς δεν υπάρχει ούτε προμόσιον ούτε δημόσιες σχέσεις ούτε πληρώνεις ώρες στο στούντιο ούτε γραφίστες, τίποτα… Όλο αυτό γίνεται μόνο του. Κάνεις ένα «τσακ» και συμβαίνει. Δεν ξέρω, λοιπόν, αν θα έχω την οικονομική δυνατότητα να στηρίξω μια νέα παράσταση σε περίπτωση που κληθώ να το κάνω. Φυσικά, η τρέλα μου είναι πάρα πολύ μεγάλη και θα βρω τον τρόπο να την κάνω. Το θέμα είναι να μη φτάσεις να τα κάνεις όλα αυτά και ξαναμπλοκάρεις χωρίς να παίξεις καν στην πρεμιέρα. Κάτι το οποίο δεν το ξέρεις… Και δεν υπάρχει και κανένας να σε διαβεβαιώσει ότι αυτό δεν θα συμβεί. Το τρίτο εμβόλιο, η πέμπτη μετάλλαξη – ουδείς μπορεί να ξέρει τι μπορεί να συμβεί.

Προς το παρόν, βρισκόμαστε σε μιαν ετοιμότητα. Μετά από 30 χρόνια πορείας, έχουμε 5.000 τραγούδια στο συρτάρι. Είναι πράγματα που η τρίτη γενιά μουσικών που μπήκε στο σχήμα δεν τα θυμάται, επειδή ήταν παιγμένα από προηγούμενους. Δεν τίθεται, δηλαδή, θέμα φρεσκάδας στο πρόγραμμα. Κι αν υπάρχει κάτι το οποίο πρέπει να ακουστεί ως άσμα και είναι κάτι που το θέλει ο κόσμος, η δυνατότητα να συμβεί είναι πάρα πολύ εύκολη και απλή.

Θα κλείσω με μια προσωπική απορία. Σε γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια. Και για τους Conniente τα έχουμε πει πολλές φορές. Πώς  ξεκίνησε η πορεία τού Διογένη Δασκάλου στη μουσική;

Ήμουν από οκτώ χρόνων στη φιλαρμονική τού δήμου Σερρών, στον περιβόητο «Ορφέα» με τη μακρά ιστορία στα πολιτιστικά δρώμενα, με μαντολιτάτες, χορωδία, φιλαρμονική και τμήμα πάλης. Ακόμη και σήμερα έχει πεχλιβάνηδες που πηγαίνουν στη Τζουμαγιά. Εκεί, μεγαλώνοντας, κάνω το πρώτο συγκρότημα, το οποίο, λόγω της εξαιρετικής έπαρσης της ηλικίας, ονομάζω «Οι Διόγενες». Με τα χρόνια άρχισε η ανταρσία στο σχήμα – «γιατί να έχει το όνομά σου» και όλα αυτά τα γνωστά…

Με το πέρασμα των ετών είχαμε αρχίσει να ακούμε μέταλ μουσική –ήμασταν tough guys– και το σχήμα έγινε πιο μέταλ. Έτσι, του δώσαμε την επωνυμία «Τα πτώματα». Η πρώτη συναυλία δόθηκε στο Χρυσό Σερρών, ένα νταρνακοχώρι πιο πάνω από τις Σέρρες. Σκεφτήκαμε λοιπόν να κάνουμε ένα εφέ για εντυπωσιακή είσοδο: θα κλεινόμασταν σε όρθια φέρετρα, τα οποία θα κλωτσούσαμε και θα βγαίναμε, για να αρχίσει η συναυλία. Κλειστήκαμε λοιπόν μέσα σε όρθια φέρετρα, που ήταν χορηγία από κάποιο τοπικό γραφείο τελετών, και περιμέναμε τον κόσμο να καθίσει, για να κλωτσήσουμε τα καπάκια, να κάνουμε το μπάσιμο και να ξαφνιάσουμε το κοινό, ώστε να ενθουσιαστεί από την αρχή. Δεν είχαμε υπολογίσει όμως πόση ώρα θέλει ο κόσμος ώσπου να μπει στο μαγαζί, να βολευτεί στα τραπέζια και να αρχίσει συναυλία. Όταν έφτασε η ώρα και κλωτσήσαμε τα καπάκια, ήμασταν μούσκεμα μέχρι το βρακί από τον ιδρώτα – και με ένα αίσθημα κλειστοφοβίας που ξεπερνούσε και αυτό τής καραντίνας. Όσο για το εφέ, δεν είχε την ανταπόκριση που περιμέναμε, επειδή κάποιοι γνωστοί, που ήταν γκαρσόνια στο μαγαζί, το είχαν μαρτυρήσει. Ήταν ένα τραγικό συμβάν, που είχε την πλάκα του λόγω της τραγικότητάς του.

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Σωτήρης Δασκάλου (τενόρο σαξόφωνο), Λεωνίδας Βλάχος (τρομπέτα), Φώτης Μίγγας (τρομπόνι), Βίκυ Βογιατζόγλου (φωνή), Δημήτρης Κρανιδιώτης (φωνή), Παύλος Παφρανίδης (νυκτά έγχορδα). Ενορχήστρωση – επεξεργασία ήχων: Παύλος Αζναουρίδης, Γιώργος Κοκκινάκης. Video – photos: Λάζαρος Γρεκός. Eνδυματολογική επιμέλεια: Αλκμήνη Τριγωνάκη. Stand-up comedy – σοπράνο σαξόφωνο – μουσική επιμέλεια: Διογένης Δασκάλου.
INFO: Την Παρασκευή 09.07, στις 21:30, στην πλατεία τού Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Τιμή εισόδου: 10 ευρώ, 5 ευρώ (μειωμένο). Τα εισιτήρια διατίθενται μόνον ηλεκτρονικά, εδώ: www.ticketservices.gr/event/diogenis-daskalou-monie-monie-conniente

Μοιραστείτε το

Κύλιση στην κορυφή

Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας

Εμείς και οι συνεργάτες μας χρησιμοποιούμε τεχνολογίες, όπως cookies, και επεξεργαζόμαστε προσωπικά δεδομένα, όπως διευθύνσεις IP και αναγνωριστικά cookies, για να προσαρμόζουμε τις διαφημίσεις και το περιεχόμενο με βάση τα ενδιαφέροντά σας. Κάντε κλικ παρακάτω για να συμφωνήσετε με τη χρήση αυτής της τεχνολογίας και την επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων για αυτούς τους σκοπούς.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε την Πολιτική απορρήτου.

Ρυθμίσεις Cookies

Παρακάτω μπορείτε να επιλέξετε ποια cookies θα επιτρέψετε σε αυτή την ιστοσελίδα. Πατήστε στην αποθήκευση ρυθμίσεων για να εφαρμόσετε την επιλογή σας.

ΛειτουργικάΗ ιστοσελίδα για να δουλέψει χρησιμοποιεί κάποια απαραίτητα λειτουργικά cookies.

ΣτατιστικάΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί cookies για στατιστικούς σκοπούς, ώστε να μπορούμε να βελτιώσουμε το περιεχόμενο που σας προσφέρουμε.

Κοινωνικά ΔίκτυαΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί cookies από τα κοινωνικά δίκτυα, ώστε να μπορούμε να σας δείξουμε περιεχόμενο από πλατφόρμες όπως το YouTube και το FaceBook. Αυτά τα cookies μπορεί να καταγράφουν τα προσωπικά σας δεδομένα.

ΔιαφημίσειςΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί cookies για διαφημιστικούς σκοπούς, ώστε να μπορούμε να σας προσφέρουμε περιεχόμενο που σας ενδιαφέρει. Αυτά τα cookies μπορεί να καταγράφουν τα προσωπικά σας δεδομένα.

ΆλλαΗ ιστοσελίδα μας χρησιμοποιεί και ορισμένα cookies από υπηρεσίες που δεν εμπίπτουν στις παραπάνω κατηγορίες