Πορτραίτο: ΣΑΚΗΣ ΓΙΟΥΜΠΑΣΗΣ.
Τους τελευταίους μήνες γίναμε μάρτυρες μιας καμπάνιας που αποσκοπούσε στην υποστήριξη ανθρώπων που ασχολούνται γενικότερα με τις τέχνες. Πόσο επηρέασε, αλήθεια, η πανδημία τού κορωνοϊού όλους εσάς που ασχολείστε με τη μουσική;
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε από τους βαρύτερα χτυπημένους κλάδους. Γίνονται ελάχιστες συναυλίες, διαδικτυακά – κυρίως μέσω επίσημων φορέων και ιδρυμάτων. Οπότε, η πλειονότητα των μουσικών παραμένει άνεργη. Εννοείται ότι η διά ζώσης συναυλία δεν μπορεί να αντικατασταθεί με το live streaming. Δυστυχώς, κάποιες πιο ανεξάρτητες προσπάθειες πλανόδιων μουσικών φαίνεται ότι αντιμετωπίστηκαν με ιδιαίτερη αυστηρότητα από την πολιτεία.
Φαντάζομαι ότι ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίζετε και ως εκπαιδευτικοί. Αν είναι δύσκολο να διδάξεις διαδικτυακά ένα φιλολογικό μάθημα, πόσο πιο δύσκολο είναι να μάθεις στα παιδιά ένα μουσικό όργανο;
Ως εκπαιδευτικοί δεν αντιμετωπίζουμε θέματα βιοπορισμού, όπως αμιγώς εκτελεστές συνάδελφοί μας, καθώς τα μαθήματά μας –ομαδικά ή ατομικά– συνεχίζονται μέσα από διαδικτυακές πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης. Και στις δύο περιπτώσεις, οι τεχνικές δυσκολίες που αφορούν τον συγχρονισμό και την ποιότητα του ήχου μπορούν να σαμποτάρουν –συχνά ολοκληρωτικά– τη διαδικασία τού μαθήματος. Επίσης, διαστρεβλώνεται η μουσική σχέση μαθητή-δασκάλου, καθώς δεν μπορούμε να παίξουμε μαζί με τους μαθητές μας. Παρ’ όλα αυτά, το παλεύουμε, προσαρμοζόμαστε και εξελισσόμαστε, επειδή, προφανώς, θα ήταν πολύ χειρότερο αν δεν γίνονταν καθόλου τα μαθήματα.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας μουσικός στην επαγγελματική του καθημερινότητα; Έχετε υποστεί περιστατικά κακής συμπεριφοράς από εργοδότες;
Κατ’ αρχάς, για να γίνει κάποια ή κάποιος μουσικός απαιτείται μακροχρόνια εκπαίδευση, που περιλαμβάνει καθημερινή επαφή με το αντικείμενο – μάλιστα, αυτή είναι μια διαδικασία χωρίς ημερομηνία λήξης.
Δυστυχώς, αρκετά συχνά έχουμε δεχτεί άσχημες συμπεριφορές από εργοδότες, είτε ως μουσικοί είτε ως εκπαιδευτικοί. Συμπεριφορές που αφορούν στην ελαστικότητα στο ημερομίσθιο, στην ώθηση στη μαύρη εργασία και στο εργασιακό bullying. Πάντως, ως μουσικός εκτελεστής καλείσαι, δυστυχώς, να αντιμετωπίσεις πιο ελαστικές και επισφαλείς σχέσεις εργασίας σε σχέση, ίσως, με τον εκπαιδευτικό. Υπάρχουν βέβαια και εργοδότες με μεράκι και αγάπη για τη δουλειά τους, που μας βοηθούν να βγάλουμε τον καλύτερο εαυτό μας.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΥΤΕΡΑ ΧΤΥΠΗΜΕΝΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ. ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ, ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ – ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΣΩ ΕΠΙΣΗΜΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΚΑΙ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ. ΟΠΟΤΕ, Η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΝΕΡΓΗ. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ Η ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΜΕ ΤΟ LIVE STREAMING. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΙΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΠΛΑΝΟΔΙΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΗΚΑΝ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η μουσική δεν βρίσκεται στις πρώτες θέσεις των γονέων σε ό,τι αφορά τον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών τους. Ποια είναι η άποψή σας;
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι καλό θα ήταν οι γονείς να μην εμπλέκονται άμεσα στον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών τους. Αυτή είναι, δυστυχώς, άλλη μία παθογένεια της ελληνικής οικογένειας. Γενικά, καλό είναι να υποστηρίζουμε τις επιλογές των παιδιών μας και να τα ωθούμε προς την αυτοέκφραση και την ανεξαρτησία.
Για εμάς, η μουσική είναι η ζωή μας, δεν θα μπορούσαμε να τη φανταστούμε χωρίς αυτήν. Οπότε, ευχαριστούμε τους γονείς μας για την απόλυτη υποστήριξή τους στην επιλογή μας.
Πόσο σας βοήθησαν η νέα τεχνολογία και το ίντερνετ, ώστε να μείνετε σε επαφή με το κοινό σας;
Για να πούμε την αλήθεια, αργήσαμε λίγο να χρησιμοποιήσουμε το ίντερνετ για την προώθηση της δουλειάς μας. Μάλλον επειδή θεωρούσαμε ότι δεν είναι αυτή καθεαυτήν η δουλειά μας. Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό –ιδιαίτερα στη διάρκεια του εγκλεισμού– ασχοληθήκαμε περισσότερο με αυτό το θέμα.
Θέμη, το τελευταίο διάστημα έκανες τα πρώτα σου βήματα σε έναν κλάδο συγγενή τής μουσικής: την κατασκευή μουσικών οργάνων. Ποιο ήταν το κίνητρο γι’ αυτό το εγχείρημα; Πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσει και ως μουσικό;
Τα μαστορέματα είναι η ψυχοθεραπεία μου. Ασχολούμαι με την οργανοποιία, επειδή αυτή συνδυάζει την αγάπη μου για τη μουσική και την κατασκευή. Βέβαια, έχω την τύχη να γνωρίζω έναν εξαιρετικό οργανοποιό, τον Δημήτρη Φωτόπουλο, ο οποίος στηρίζει με κάθε τρόπο την προσπάθειά μου. Η πολύπλευρη προσέγγιση ενός οργάνου (μέσω της κατασκευής και της εκτέλεσης) οδηγεί στην πιο ολοκληρωμένη κατανόησή του.
Κι όσο ο Θέμης κατασκευάζει όργανα, Αλεξάνδρα, εσύ ολοκληρώνεις μια σημαντική προσπάθεια, που αφορά στη μουσική σκηνή τής Θεσσαλονίκης…
Πράγματι, τα τελευταία πέντε χρόνια πραγματοποιώ μιαν έρευνα για ένα πολύ σημαντικό, αλλά ακόμη αθέατο κομμάτι τής μουσικής ιστορίας τής πόλης μας: αυτό των αυτοσχέδιων μουσικών στούντιο. Είναι μια ιστορία που ξεκινά από τα τέλη τής δεκαετίας τού 1970, με συνεχή πορεία ώς τις μέρες μας. Ελπίζω να την ολοκληρώσω και να την εκδώσω μέσα στον επόμενο χρόνο.
Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που θα επιθυμούσε να ξαναβγεί με την παρέα του, να καθίσει σε ένα ταβερνάκι, να πιει λίγο κρασί και να ακούσει ζωντανή μουσική. Πόσο σας έλειψε αυτού του είδους η επαφή με το κοινό; Πότε πιστεύετε ότι θα μπορέσουμε να το ξαναζήσουμε;
Ως μουσικοί, η αλήθεια είναι ότι ούτως ή άλλως είχαμε χρόνια να περάσουμε γιορτές και Σαββατόβραδα στο σπίτι μας. Πέρα από την πλάκα, όμως, μας έχει λείψει πολύ και το περιμένουμε πώς και πώς. Ελπίζουμε ότι το καλοκαίρι θα καταφέρουμε ώς έναν βαθμό να το ξαναζήσουμε.
