Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Βλαβογελάκη για την ευγενική παραχώρηση του πορτρέτου του.
Είστε μια εξαιρετικά οικεία φωνή – μια φωνή γνωστή από τις ραδιοφωνικές σας εκπομπές, αλλά και από μια μακρά σειρά από τηλεοπτικά σποτ, στα οποία κάνετε τις εκφωνήσεις. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτή η επαγγελματική ενασχόλησή σας σάς επιτρέπει να κινείστε σε «stealth mode» – να βλέπετε, τρόπον τινά, χωρίς να σας βλέπουν. Νιώθετε ποτέ παρατηρητής τής αστικής καθημερινότητας, ένας «αθέατος» flâneur; Αν ναι, τι είναι αυτό που ξεχωρίζετε στη θεσσαλονικιώτικη καθημερινότητα;
Μια και καταφέρατε να συνδυάσετε στην ίδια ερώτηση τη φωνή μου και την καθημερινότητα της πόλης, λοιπόν… Το πρόβλημά μου, νομίζω, είναι ότι, όταν έρχομαι σε επαφή με την εν λόγω καθημερινότητα, θέλω να χρησιμοποιήσω τη φωνή μου, για να βάλω τις φωνές σε κάθε τι και σε καθέναν που ενοχλεί την αισθητική, την ηρεμία και, κυρίως, τη λογική μου. Το έκανα περισσότερο παλαιότερα, άρχισα να το κόβω… Βαρέθηκα, ομολογώ. Χαλάω τη φωνή και τη διάθεσή μου, πιστεύοντας –ανόητα– ότι θα αλλάξω κάτι. Θα προσπαθήσω να αποφύγω στη συνέχεια τη γκρίνια, το υπόσχομαι…
Οι Θεσσαλονικείς έχουμε τη φήμη τού τοπικιστή. Κι όμως: πολύ συχνά τείνουμε να εγκαταλείπουμε την πόλη με κατεύθυνση συνήθως την Αθήνα, όταν νιώσουμε ότι τα όρια της Θεσσαλονίκης είναι πολύ στενά για εμάς. Εσείς νιώσατε ποτέ την ανάγκη να φύγετε από τη Θεσσαλονίκη; Τι θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να σας βάλει ιδέες για μετακόμιση και ποιο είναι εκείνο το στοιχείο τής τοπικής καθημερινότητας που σας κρατά εδώ;
Δεν είμαι καν κοντά στην έννοια του τοπικιστή, παρότι ουδέποτε μπήκα σε οποιονδήποτε πειρασμό να εγκαταλείψω τη Θεσσαλονίκη ως βάση. Προφανώς και στην πορεία μού έγιναν προτάσεις να κατεβώ στην Αθήνα, η πρωτεύουσα ωστόσο δεν μου ήταν ποτέ δελεαστική στο να μείνω και να δουλεύω εκεί. Στην εποχή που ζούμε, τα όρια είναι σχετικά. Μια και κάνω πια τις δουλειές μου σχεδόν αποκλειστικά διαδικτυακά και επειδή, όσο μεγαλώνω, τόσο με λιγότερους ανθρώπους ανέχομαι να συναναστρέφομαι, το βρίσκω πιθανότερο να με βρείτε κάποια στιγμή δίπλα σε κάποιο παγόβουνο στην Αρκτική, παρά σε μεγαλούπολη.
Προς το παρόν, καλύπτω την ανάγκη φυγής με ταξίδια και μένω στην –δυστυχώς, όλο και πιο μίζερη τα τελευταία χρόνια– πόλη μας, επειδή οι άνθρωποι που αγαπώ και οι φίλοι είναι εδώ (εντάξει, μερικοί έφυγαν Αθήνα. LOL!). Αυτό είναι μια γλυκιά ασφάλεια.
«ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ – ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ».
Μεταξύ άλλων, οι Θεσσαλονικείς έχουμε τη φήμη ότι διχαζόμαστε συχνά για μια σειρά από θέματα που αφορούν στην πόλη – άλλοτε πιο σοβαρά, άλλοτε λιγότερο. Διαφωνούμε για τα πεζοδρόμια, τις δενδροδόχους, τα καλάθια των απορριμμάτων, τις πεζοδρομήσεις, την κυκλοφορία στην πόλη… Πρόσφατα, στην «αρένα» τού τοπικού διαλόγου μπήκε μια σειρά από σχέδια που αφορούν στην κατασκευή ψηλών κτιρίων στη Θεσσαλονίκη – κάπως έτσι, έχουμε αρχίσει να χωριζόμαστε σε «ουρανοξυστολάτρες» και «ουρανοξυστομάχους», με τους τελευταίους να υποστηρίζουν ότι τα πολυώροφα κτίρια θα αλλοιώσουν την ιστορική φυσιογνωμία τής πόλης. Είστε ένας κοσμοπολίτης Θεσσαλονικιός – έχετε ταξιδέψει πολύ, έχετε δει πολλά, έχετε άποψη. Ποια είναι για εσάς η φυσιογνωμία τής πόλης; Πώς θα βλέπατε το ενδεχόμενο το skyline τής Θεσσαλονίκης να εμπλουτιστεί με ουρανοξύστες;
Καλά, δεν νομίζω ότι ο διχασμός είναι χαρακτηριστικό μόνο της πόλης. Θα έλεγα ότι ολόκληρη η χώρα είναι έτσι – ή, μάλλον, νομίζω πως η εποχή επιμένει να το επεκτείνω και να πω ότι όλος ο δυτικός πολιτισμός είναι πια έτσι. Μάλλον δεν είναι διχασμένοι πλέον στον πλανήτη μόνον εκείνοι στους οποίους δεν επιτρέπεται να έχουν αποκλίνουσες απόψεις.
Σχετικά με τη διατήρηση της ιστορικής φυσιογνωμίας τής Θεσσαλονίκης και του skyline της, για το οποίο με ρωτάτε… Οι άθλιες πολυκατοικίες τής αντιπαροχής παλαιότερων δεκαετιών συνάδουν με την ιστορική φυσιογνωμία τής πόλης, ας πούμε; Η έλλειψη πρασίνου και ανοιχτών χώρων; Ας μαλώσουμε γι’ αυτά πρώτα ή, έστω, για τις εξωφρενικές τιμές των ακινήτων, που αργά ή γρήγορα διώχνουν τον μέσο Θεσσαλονικιό εκτός πόλης.
Τέλος πάντων… Νομίζω ότι καμία ιστορική φυσιογνωμία δεν προσβάλλεται από τις εκάστοτε σύγχρονες παρεμβάσεις, όταν υπάρχει αισθητική – αυτό είναι το ζητούμενο. Πέρα από κλισέ τύπου «Και ο πύργος τού Άιφελ, όταν κατασκευάστηκε, ‘προσέβαλε’ για κάποιους τη φυσιογνωμία τού Παρισιού», θεωρώ ότι κάθε εποχή μπορεί ελεύθερα να αφήνει το αποτύπωμά της στον χώρο των φάσεων. Έτσι συμβαίνει φυσιολογικά σε κάθε δυναμικό σύστημα, όπως είναι οι πόλεις και, γενικά, η ανθρώπινη δραστηριότητα.
Οπότε, ναι: δεν θα με πείραζε να δω και ουρανοξύστες. Το αν θα είναι όμορφοι ουρανοξύστες ή θα έχουν το χάλι τους ή το σε ποιο ύψος θα επιτρέπεται να ξύνουν τον ουρανό είναι άλλη κουβέντα.
Είστε πολυταξιδεμένος και λάτρης των βορειοευρωπαϊκών χωρών – έχουμε απολαύσει πολλές φορές τις φωτογραφίες τού βορείου σέλαος στη σελίδα σας στο Facebook. Έχοντας βρεθεί σε πάρα πολλές πόλεις ανά τον κόσμο, υπάρχει κάτι που ζηλεύετε, το οποίο λείπει από τη Θεσσαλονίκη (και δεν αναφέρομαι σε τοπόσημα ή αξιοθέατα, αλλά ακόμη και σε καθημερινές συνήθειες, σε πρακτικές, σε πολιτικές, σε συμπεριφορές); Αντίστοιχα, υπάρχει κάτι που συναντάτε εδώ και δεν θα το αλλάζατε με οτιδήποτε άλλο στον κόσμο;
Πράγματι, όταν υπάρχει έκτακτη ανάγκη αποφόρτισής μου, η σκέψη κάποιων στιγμών που έζησα κάτω από το Βόρειο Σέλας, σε τοπία τής Αρκτικής ή της Σκωτίας είναι η καλύτερη θεραπεία.
Τι ζηλεύω αλλού; Νομίζω αυτό που θα έπρεπε να ζηλεύει και ο μέσος άνθρωπος: την τάξη. Τη θεωρούμε ψυχρή λέξη, επειδή συνήθως χρειάζεται να επιβάλλεται (προσπαθεί, βασικά…), ενώ θα έπρεπε να πηγάζει από τον απλό σεβασμό στον δίπλα. Ζω σε μια γ@$#&ένη πόλη, στην οποία δεν ισχύουν ούτε τα στοιχειώδη – ας πούμε, μονόδρομοι, πεζόδρομοι, καθαριότητα, ευγένεια. «Στάζει» καφρίλα και αδιαφορία από παντού (σόρι, υποσχέθηκα να μη ξαναγκρινιάξω…).
Αυτό που συναντάω εδώ και δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο είναι, όπως είπα και πριν, οι δικοί μου άνθρωποι και η αύρα όλων όσα έχουμε ζήσει ανάμεσα σ’ αυτά τα τσιμέντα. Με ατέλειωτες αισθήσεις και μουσικές. Αυτό που αγαπούσα πάντοτε στη Θεσσαλονίκη είναι ότι, όπως συμβαίνει συνήθως στις παρατημένες πόλεις, έβγαζε πάντοτε ωραίους καλλιτέχνες. Ελπίζω ότι θα συνεχίσει να κάνει τουλάχιστον αυτό.
Αν σας ζητούσα να προσπαθήσετε να γίνετε για λίγο «τουρίστας» στην πόλη σας, ποια θα περιγράφατε ως τα αγαπημένα σας σημεία σ’ αυτήν, εκείνα τα οποία θα προτείνατε σε κάποιον που θα σκεφτόταν ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη;
Αγαπημένο μου σημείο… Χμμ… Ο δρόμος για το αεροδρόμιο! Αστειεύομαι (σχεδόν…). Δεν ξέρω αν θέλω να απαριθμήσω σημεία τής πόλης – νομίζω, μωρέ, ότι θα τα βρούνε όλα στο Trip Advisor, εξάλλου καθένας έχει άλλα γούστα… Εμένα, όταν πιάσουν οι παγωνιές, μπορεί να με βρουν κάποιες δύσεις στο αλσάκι δίπλα στο Παλατάκι (το spot το ονομάζω «Κορνουάλη»), να μυρίζω τον αέρα που έρχεται από τον Βορρά.