Φωτογραφίες: Σάκης Γιούμπασης.
Ποια είναι η μία λέξη που περιγράφει τη σχέση σου με την πόλη;
Αγάπη. Αγαπώ την πόλη μου, επειδή μου έμαθε να σκέφτομαι χωρίς όρια – παρότι προσπαθεί πεισματικά να μου τα επιβάλει με κάθε τρόπο. Αγαπώ τους δρόμους της. Μέσα σ’ αυτούς γράφεται η ιστορία. Στις γειτονιές, που χρωματίζονται από κινήματα και αυτενέργεια και που είναι καταφύγια για όλους όσοι σκέφτονται άναρχα και ελεύθερα. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάποιος να θέλει να μένει στο σπίτι, ενώ συμβαίνουν όλα αυτά εκεί έξω – κι ας μην αλλάζουν απαραιτήτως τον κόσμο. Έχουμε στη διάθεσή μας κατά μέσον όρο 75-80 χρόνια ζωής, αν δεν τα βάλει νωρίτερα μαζί μας η κληρονομικότητά μας. Κι από αυτά, τα χρόνια ενεργού και ακμαίας ζωής είναι χονδρικά τα 40-50. Να τα περάσω μέσα, με το πρόσχημα ότι «δεν γίνονται πράγματα στη Θεσσαλονίκη» ή ότι «έχει ωραίες σειρές η τηλεόραση»; E, όχι…
Μεγάλωσες…
….στην Ολύμπου. Σε μια γειτονιά όπου έπαιζα τζαμί και μήλα στους δρόμους, αγνοώντας τις στατιστικές των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων και όλους αυτούς που με χίλιους τρόπους θέλουν να βλάψουν μικρά παιδιά. Τώρα τα παιδιά μου παίζουν σε κλειστούς χώρους και όποιος τα πλησιάζει θεωρείται καταρχήν ένοχος. Κάποιες φορές, παρά το τεκμήριο της αθωότητας. Αλλά δεν μπορώ να τα συγκρίνω και να πω «στα δικά μας τα χρόνια…». Είναι δικές τους οι ζωές και, άρα, δικά τους τα χρόνια, όπως κι αν είναι αυτά.
Στο τραγούδι «Αθήνα ‘78» ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έλεγε «…πώς αλλάζουμε όλοι, όπως αλλάζει και η πόλη…». Εμείς αλλάζουμε. Η Θεσσαλονίκη αλλάζει;
Νιώθω πως κάτι αλλάζει στην πόλη. Ακόμη όχι σε μικροκλίμακα. Ακόμη όχι κάτι που μπορεί να καρπωθεί ο κάτοικος της Θεσσαλονίκης. Ίσως να είμαι ρομαντική και αισιόδοξη, αλλά θα την υπερασπιστώ – κι ας μην αλλάξει. Αρνούμαι να της προσάψω τα προβλήματά μου. Είμαστε ο καθένας υπεύθυνος για τη μοίρα του. Ας της αποδώσουμε δίκαια το ποσοστό υπαιτιότητας.
Τύχη ή ικανότητα; Τι μας βοηθάει να πάμε ένα βήμα παρακάτω;
Πιστεύω σθεναρά στο προσωπικό άστρο. Σ’ αυτό που, παρά τον γενικό κανόνα, κάνει τον άνθρωπο να λάμπει και υπό συνθήκες ζόφου. Άλλοι το λένε τύχη, άλλοι timing. Εγώ επιμένω στο άστρο. Υπάρχουν μέρες που με αμφισβητώ και είμαι ο χειρότερος συκοφάντης μου. Άλλες, ο πιο φανατικός υπέρμαχός μου. Τελευταία επικρατεί συστηματικά ο δεύτερος.
Υπάρχει κάτι που σε ανησυχεί ή σε τρομάζει;
Με ανησυχεί που βλέπω όλη αυτήν τη βία. Σε όλες τις εκφάνσεις της. Δεν θέλω να πιστέψω ότι η μία γυναικοκτονία μετά την άλλη είναι από μιμητισμό ή ότι, δοθείσης ευκαιρίας, όλοι έγιναν δολοφόνοι. Δεν μιμείσαι την παραβατική συμπεριφορά, αν δεν υπάρχει παθογένεια. Αν δεν είναι καθ’ οιονδήποτε τρόπο άρρωστη η ψυχή σου, ώστε να εκτονωθεί στο έγκλημα.
Μεγαλύτερες αξίες;
Οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Θα τους υπερασπιστώ με πάθος, ίσως και άδικα. Γι’ αυτό και, ενώ η κοινωνικότητά μου αγγίζει τα ανώτατα φυσιολογικά όρια, ο κύκλος αίματος είναι εξαιρετικά στενός.
Έχεις κάποια ανεκπλήρωτη επιθυμία;
Θα ήθελα να έχω από μία ώρα συζήτησης με όλα τα φωτεινά μυαλά, όπως ορίζεται ένα φωτεινό μυαλό. Να έρθω σε επαφή όχι με την ανθρώπινη υπόστασή τους, αλλά με το φωτεινό που ορίζει το πνεύμα τους, μήπως και καταλάβω τι το διαμόρφωσε. Λυπάμαι κάθε φορά που φεύγει από τη ζωή ένας άνθρωπος του πνεύματος. Έχουμε ανάγκη από φωτεινά μυαλά στην καθημερινότητά μας. Έστω και για ένα «γεια» στο σούπερ μάρκετ. Ποτέ δεν ξέρεις τι επίδραση θα έχει στη ζωή σου.
«ΕΠΕΛΕΞΑ ΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΘΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΣΧΙΖΩ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΟΥ. ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΛΥΘΡΙΝΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΓΙΑ ΠΙΡΑΝΧΑΣ. ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ‘ΦΑΤΕ ΜΑΤΙΑ ΨΑΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΛΙΑ ΠΕΡΙΔΡΟΜΟ’ ‘Η ‘ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΤΟ ΨΑΡΙ’. ΕΛΠΙΖΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΧΤΑΡΑ, ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΩ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ. ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΤΟΥ 37ΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ, ΚΑΤΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ, ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΓΚΡΑΦΙΤΙ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΥΤΟ ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΕΙ».
Ποια ιδιότητά σου σε χαρακτηρίζει;
Θεωρώ μεγάλο όπλο στη ζωή την προσαρμοστικότητα. Όχι επειδή οι δεινόσαυροι δεν προσαρμόστηκαν και εξουδετερώθηκαν, όπως λέει το γνωμικό, αλλά επειδή το απαιτεί η ίδια η ζωή, που θέτει τους όρους τού παιχνιδιού – και, εν τέλει, επειδή η δεξιότητα αυτή μαθαίνεται.
Αλήθεια… Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο σημείο για τη φωτογράφισή σου;
Επέλεξα να φωτογραφηθώ μπροστά από ένα γκράφιτι που μου τραβάει το βλέμμα κάθε φορά που διασχίζω την Ολύμπου. Κάποιες φορές μού φαίνεται ότι πρόκειται για λυθρίνι και άλλες για πιράνχας. Κάπως έτσι καταλαβαίνω τη διάθεση εκείνης της ημέρας. Θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο» ή «Από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι». Ελπίζω μόνο να μην είναι λαχτάρα, επειδή πολλές φορές ονειροπολώ περπατώντας. Βρίσκεται σε έναν από τους τοίχους τού 37ου δημοτικού, που ήταν και δικό μου σχολείο και, κατά σύμπτωση, έχει και τα πιο ωραία γκράφιτι. Ελπίζω να το διαβάσει αυτό όποιος το δημιούργησε και να χαρεί.
Μετά από τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία, υπάρχει κάτι καινούργιο για να σε ιντριγκάρει;
Φέτος ανακάλυψα τη χαρά τού ρεπορτάζ. Μου αρέσει όμως τόσο πολύ που, ενώ είμαι σε αναμονή για τη νέα μου εκπομπή (με πρόσωπα και ό,τι τρέχει στη πόλη και είναι ενδιαφέρον – εκτός πολιτικής, όπως συνηθίζω να λέω), σχεδόν φλερτάρω με την ιδέα να αφιερωθώ στην είδηση της στιγμής. Καλό θα ήταν αυτό να μην το ακούσει ο διευθυντής μου (γέλια).
Αγαπώ το επάγγελμά μου για πολλούς και διαφόρους λόγους. Ίσως ο πιο σημαντικός είναι ότι με φέρνει σε επαφή με πρόσωπα που διαφορετικά δεν θα γνώριζα. Και, φυσικά, ότι είμαι ένας ενδιάμεσος μεταξύ της είδησης και του κόσμου. Κάτι σαν μέντιουμ, αλλά με έγκυρα προγνωστικά.
Πώς βλέπεις το ποτήρι; Μισοάδειο, μισογεμάτο;..
Νόμιζα ότι είμαι «φύσει αισιόδοξη», αλλά κατέληξα ότι πιο χρήσιμο είναι το «θέσει αισιόδοξη». Μπορούν να το μοιραστούν όλοι.
