Φωτογραφίες: ΣΑΚΗΣ ΓΙΟΥΜΠΑΣΗΣ.
Γιατί ασχολήθηκες με την ποδηλασία;
Ξεκίνησα για τον αυτονόητο λόγο: επειδή μου άρεσε η ποδηλασία. Δεν πίστευα όμως ότι θα την αγαπούσα τόσο πολύ και ότι θα έφτανα στο σημείο να έχω τόσες επιτυχίες. Ίσως βέβαια η σχέση μου με το ποδήλατο να είναι και καρμική… Ο προπάππους μου, Λάζαρος Αναγνώστου, είχε στη Θέρμη το πρώτο ιδιόκτητο εργοστάσιο κατασκευής ποδηλάτων στη Θεσσαλονίκη. Ονομαζόταν «Record» και η μητέρα μου θυμάται στα παιδικά της χρόνια να περνάει ακτίνες σε ρόδες και να ράβει δερμάτινες σέλες με τις κυρίες τής γειτονιάς. Προμήθευε με ποδήλατα τον «Κλαουδάτο». Η λέξη «ποδήλατο» υπήρχε πάντοτε στην οικογένειά μας. Στην αρχή πάντως είχα άγχος για το τι θα αντιμετωπίσω στους αγώνες. Φοβόμουν και την «αγριάδα» τού βουνού στις προπονήσεις. Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν χρειαζόταν να έχω φόβο. Και έτσι συνέχισα.
Φαντάζομαι ότι στον πρώτο αγώνα εξαφανίστηκαν οι φόβοι σου μια και καλή…
Ο πρώτος μου αγώνας αποτέλεσε μια τραυματική εμπειρία τόσο για εμένα όσο και για τη μητέρα μου. Ήμουν περίπου 8 ετών – νομίζω πήγαινα στη δευτέρα δημοτικού. Ο αγώνας γινόταν στο Ζαγκλιβέρι και είχε τρομερή ομίχλη. Δεν μπορούσες να δεις στο βάθος. Αναλογιστείτε πόσο τρομακτικό ήταν να ποδηλατείς με περιορισμένη ορατότητα στα μονοπάτια, ανάμεσα στα δέντρα. Έτρεξα στη αρχή και στην πορεία εγκατέλειψα τον αγώνα. Η μητέρα μου από τον θυμό της πέταξε το ποδήλατο στον γκρεμό. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο πρώτος αγώνας τής κόρης της δεν ήταν όπως θα ήθελε να είναι. Είχα στενοχωρηθεί πάρα πολύ, αλλά μετά από τρεις ημέρες το είχα ξεχάσει. Είχα πείσμα και είπα ότι αυτό δεν θα με σταματήσει.
Είναι και η αγωνία τής μητέρας…
Σε έναν άλλον αγώνα είχε την αίσθηση ότι είχα αργήσει να επιστρέψω και, όπως μου είπε αργότερα, έτρεχε ανάμεσα στα δέντρα στο βουνό και φώναζε «Δέσποινα, Δέσποινα…».
ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΤΗΡΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΣΧΕΤΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ. ΑΦΗΣΤΕ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΑΝΙΚΟΙ. ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ – ΜΠΟΡΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟΣ ΜΕ ΛΑΚΚΟΥΒΕΣ Ή ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΚΛΕΙΣΕΙ ΣΩΣΤΑ. ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟΥ ΣΤΑ ΑΒΔΗΡΑ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ ΠΕΤΑΧΤΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΤΡΑΚΤΕΡ. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟΝ ΟΤΙ ΕΧΑΣΑ ΧΡΟΝΟ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ… ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ, ΣΤΗ ΜΕΝΕΜΕΝΗ, ΕΠΕΣΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΓΥΑΛΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΙΝΟΥΝ ΠΟΤΑ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ Ή ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΑΛΛΟ ΚΑΝΟΥΝ. ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ «ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ» ΓΙΑ ΡΑΜΜΑΤΑ. ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΣ ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΑ; ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΡΑΜΜΑΤΑ ΩΣ «ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ» ΑΠΟ ΑΓΩΝΕΣ.
Πώς καταφέρνεις να συνδυάζεις το σχολείο με την ποδηλασία;
Τις καθημερινές, μετά το σχολείο, τρώω μεσημεριανό και πηγαίνω για προπόνηση. Μπορεί να πάμε στο βουνό να κάνουμε mountain ή να βγούμε για κούρσα. Στην κούρσα κάνουμε τις ασκήσεις που θα μας πει ο προπονητής. Το τέλος τής ημέρας με βρίσκει να γυρίζω στο σπίτι κουρασμένη και πολύ πεινασμένη. Τα Σαββατοκύριακα βγαίνουμε για μεγάλες προπονήσεις, συνήθως τετράωρες. Ας πούμε, πηγαίνουμε μέχρι το Κιλκίς και γυρνάμε. Παίρνουμε μαζί μας και τροφή – ειδικά τζελάκια, μπανάνες, μπάρες και αποξηραμένα σύκα.
Το να πας μέχρι το Κιλκίς με το ποδήλατο και να γυρίσεις μου ακούγεται επικίνδυνο…
Ο δρόμος είναι γενικότερα επικίνδυνος. Τους ποδηλάτες, βέβαια, μας ακολουθεί από πίσω αμάξι τής ομάδας. Παρότι οι περισσότεροι οδηγοί μάς δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό, δυστυχώς δεν είναι όλοι έτσι. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι τα σκυλιά. Υπάρχουν πολλά αδέσποτα σε ομάδες, που βλέπουν τις ρόδες και ορμούν. Κάποτε μας είχε επιτεθεί ένα ρότβάιλερ και μας είχε ρίξει κάτω. Για να μη θυμηθώ τα αγριογούρουνα που συναντήσαμε κάποιες φορές…
Είσαι λάτρης τού ποδηλάτου και όταν δεν είσαι εσύ πάνω στη σέλα;
Ναι. Πριν από περίπου τρία χρόνια είχαμε πάει στη Γαλλία, για να παρακολουθήσουμε το «Tour de France». Είχε άπειρο κόσμο και δεν μπορούσες καλά καλά να δεις τους αθλητές. Εκεί μας ήρθε η ιδέα: την επόμενη φορά που θα πάμε στο εξωτερικό για να δούμε έναν αγώνα να πάρουμε μαζί μας ποδήλατα. Έτσι, την επόμενη χρονιά τρεις μπαμπάδες με τα παιδιά πήγαμε οδικώς στην Αυστρία, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Κάναμε προπόνηση στις Άλπεις, σε ένα κομμάτι που ήταν μέρος τής αγωνιστικής διαδρομής. Ήταν όλο ανηφόρα, αλλά ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Οι δρόμοι ήταν κλειστοί, με κάγκελα και αστυνομικούς. Στο εξωτερικό η ποδηλασία είναι μια γιορτή.
Στην Ελλάδα οι αγώνες πραγματοποιούνται μόνο με συγγενείς και φίλους;
Κάπως έτσι… Τις ομάδες τις συντηρούν οι γονείς. Μπορεί να είμαστε αντίπαλοι στους αγώνες, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε μία μεγάλη οικογένεια. Δεν υπάρχει κάποιος άσχετος με τους αθλητές που θα έρθει για να τον παρακολουθήσει. Αφήστε που πραγματοποιούνται αγώνες και σε χώρους που δεν είναι οι ιδανικοί. Έχουν συμβεί διάφορα – μπορεί ο δρόμος να είναι γεμάτος με λακκούβες ή να μην τον έχουν κλείσει σωστά. Σε έναν αγώνα χρονομέτρου στα Άβδηρα της Ξάνθης πετάχτηκε μπροστά μου ένα τρακτέρ. Δεν ήταν μόνον ότι έχασα χρόνο, θα μπορούσε να είχε συμβεί και κάτι πιο σοβαρό… Σε αγώνα στο στρατόπεδο, στη Μενεμένη, έπεσα πάνω σε σπασμένα γυαλιά από αυτούς που πίνουν ποτά τις νύχτες ή ποιος ξέρει τι άλλο κάνουν. Ακολούθησε επίσκεψη στο «Γεννηματάς» για ράμματα. Διοργανώνεις αγώνα και δεν πας να ελέγξεις την πίστα; Έχω πολλά ράμματα ως «αναμνηστικά» από αγώνες.
