Φωτογραφία: Σάκης Γιούμπασης.
Θα ήθελα να ξεκινήσω με μιαν ερώτηση που αφορά στο πιο γνωστό από τα πρότζεκτ με τα οποία ασχολείσαι αυτήν την περίοδο. Μιλάω για την «Κυριακή στο χωριό ξανά», την οποία απολαμβάνουμε κάθε Κυριακή στις 12:30 από τη συχνότητα της ΕΡΤ-3. Πήρατε ένα αγαπητό από το κοινό κόνσεπτ και το απογειώσατε. Φοβήθηκες, όταν ξεκινούσε αυτή η προσπάθεια; Τι είδους προκλήσεις έχει το γύρισμα μιας τόσο απαιτητικής εκπομπής;
Κατ’ αρχάς, ευχαριστώ βαθύ για το «απογειώσατε». Δεν ξέρω αν το έχουμε απογειώσει, ξέρω όμως ότι δουλεύουμε ασταμάτητα, ώρες ατελείωτες, για να ‘χει η εκπομπή μας «χυμούς», δηλαδή ουσιαστικό περιεχόμενο και κινηματογραφική άποψη. Τα σχόλια που ακούμε είναι όντως πολύ αναζωογονητικά και ιαματικά, ειδικά όταν δίνεις την ψυχή σου σε κάθε χωριό, με την ίδια ένταση.
Με ρωτάς αν φοβήθηκα… Δεν φοβήθηκα, έχω κάνει μπόλικες ταξιδιωτικές εκπομπές κι έχω εκπαιδευτεί στο θέμα, τα ‘χω τα γαλόνια μου, που λένε. Είχα όμως αγωνία μεγάλη για το πώς θα υποδεχτείτε όλοι αυτήν την καινούργια πρόταση πάνω σε μιαν άκρως δημοφιλή εκπομπή, που είναι και το «βαρύ πυροβολικό» τής ΕΡΤ3, χρόνια τώρα. Πολλές συζητήσεις, αμέτρητα σχέδια, ξενύχτια, σκέψεις, συν τον καταλύτη που λέγεται «Covid», την καραντίνα, τα λόκντάουν. Μιλάμε δηλαδή για μια νέα τάξη πραγμάτων που έχει αλλάξει δραματικά τις καθημερινότητές μας. Πάνω, λοιπόν, στην κόψη τού κύματος, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ξεκινήσαμε γυρίσματα, ακολουθώντας πιστά όλα τα Covid πρωτόκολλα, ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια, αντιμετωπίζοντας όλους τους κινδύνους… Ευτυχώς, όλα πήγαν μια χαρά. Είμαστε δυνατή ομάδα, γνωριζόμαστε χρόνια, έχουμε το ίδιο πάθος, τον ίδιο έρωτα για τη δουλειά.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση το «Κυριακή στο χωριό ξανά», είναι πολύ απαιτητική, δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις ποτέ. Η προετοιμασία τής εκπομπής, τα γυρίσματα, τα χιλιόμετρα, οι δρόμοι και οι θάλασσες, τα βουνά και τα ποτάμια, το μοντάζ… Θέλει χρόνο όλο αυτό, χρόνο και ψυχή. Είμαστε και τρελοί τελειομανείς όλοι μας, οπότε καταλαβαίνεις ότι συχνά υπερβαίνουμε τα όριά μας. Οι προκλήσεις είναι άπειρες και απρόβλεπτες, σαν τα καιρικά φαινόμενα και σαν την ψυχική μας ενέργεια. Το σπίτι μου δεν βρίσκεται, πλέον, στη Θεσσαλονίκη, αλλά στις όχθες τού Νέστου, στην κεντρική πλατεία τής Σταμνάς, στο Αρτεμίσιο όρος και αλλού… Κι αυτό, το να είσαι διαρκώς έξω, είναι συναρπαστικό, αλλά και εξοντωτικό ταυτόχρονα. Το «χωριό» είναι υπερπαραγωγή. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο να ξεσηκώσεις ένα ολόκληρο χωριό, να τους κινητοποιήσεις, να τους «ζεστάνεις», για να μπορέσεις να πάρεις κάτι από τον χρόνο τους, κάτι από την αλήθεια τους, κάτι από την ψυχή τους. Το «Κυριακή στο χωριό ξανά» είναι μια ανθρωποκεντρική εκπομπή. Το χωριό και οι άνθρωποί του είναι οι πρωταγωνιστές μας. Μ’ αυτούς κουβεντιάζω, αυτούς ψυχολογώ, μ’ αυτούς φτιάχνω το αφήγημα κάθε τόπου, στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο.
Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη τραγουδούσε: «Και πόνεσα σαν σκέφτηκα τα χάλια μας, Ελλάδα, και ήρθε και μου έγινε τέλεια η μακαρονάδα». Ταξιδεύοντας τελευταία ανά τη χώρα, ποια είναι η γεύση που αφήνει σ’ εσένα η Ελλάδα; Ποια είναι τα χάλια που βλέπεις και σε στενοχωρούν και ποια εκείνα τα ωραία, που σου δίνουν ελπίδα;
Θα σου απαντήσω μ’ ένα άλλο τραγούδι – το ‘χουν γράψει η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Σταμάτης Κραουνάκης, το ερμηνεύει η Δήμητρα Γαλάνη: «Εμένα με συμφέρει τριήμερα που πάμε, με πράγματα και βάρκες φορτωμένοι, που μια κομμένη ρίζα, ανήμπορη κρατάμε. Παιδιά, χορέψτε την Ιτιά με την καρδιά καμένη. Εμένα με συμφέρει να παίρνει η φύση εκδίκηση, για της ψυχής τη μαύρη, την άσκοπη διοίκηση. Να ζούμε για να ζούμε δεν βλέπω την ουσία, γιατί δεν είναι ευ ζην αυτό, αυτό είναι ευθανασία».
Ζούμε μιαν εποχή που κάποιοι ίσως αποκαλούσαν «εποχή δυστοπίας». Πανδημία, πόλεμοι, ανοικτά μέτωπα παντού και ακόμη περισσότερα που ετοιμάζονται να ανοίξουν. Πώς ανανεώνεις εσύ τις «μπαταρίες» σου; Πού αναζητάς την έμπνευση, την ελπίδα, την ανανέωση;
Οι άνθρωποι είναι πάντοτε η καλύτερη αφετηρία γι’ αυτό που με ρωτάς. Οι άνθρωποι της ζωής μου, οι καινούργιοι φίλοι που συναντώ κάθε εβδομάδα – από το Ληξούρι τής Κεφαλονιάς ώς το Πύθιο του Έβρου. Το χωριό έχει ενέργεια, δίνει οξυγόνο στα κύτταρα. Μέσα στα γυρίσματα και την κούραση, υπάρχουν στιγμές που βυθίζομαι στη μέσα μου θάλασσα, μυρίζοντας ένα τριαντάφυλλο στο Μεταξοχώρι, βρέχοντας τα πόδια μου στους Πετανούς, ξαπλώνοντας στη χειμωνιάτικη αμμουδιά, σκαρφαλώνοντας στον Κόκκινο Βράχο τού Νεστορίου, περπατώντας σε δασικά μονοπάτια, βουτώντας στα ποτάμια, μιλώντας με τα δέντρα… Γι’ αυτό, κάθε φορά που επιστρέφω στην πόλη έχω τζετ λαγκ. Είχα διαβάσει κάποτε μια ωραία φράση σε τοίχο: «Το νερό γνωρίζει». Την υιοθετώ. Όλα είναι νερό, δεν αντέχω χωρίς τη θάλασσα, είμαι γιος της.
Θυμάμαι κάποιον παλαιότερο εργοδότη μου, ο οποίος είχε την άποψη ότι «οι καλοί τής Θεσσαλονίκης φεύγουν για Αθήνα». Εσύ έχεις επιλέξει να μείνεις εδώ και να δουλεύεις από εδώ, ασχέτως σε ποιο σημείο τής χώρας βρίσκεται κάθε φορά ο συνεργάτης ή ο εργοδότης σου. Είναι συνειδητή επιλογή ή έτυχε;
Δύο φορές ώς σήμερα δοκίμασα τη συνταγή τής Αθήνας, μία για σπουδές και μία το 2011, μετά την πρόταση του ΣΚΑΙ για το «I love gr». Σήμερα το σπίτι μου είναι στη «μάγισσα Θεσσαλονίκη, η καρδιά μου πως σ’ ανήκει τώρα το ‘νιωσα». Αύριο, ποιος ξέρει…
ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ; ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ‘Η ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ, ΝΑ ΣΕΡΓΙΑΝΑΩ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ. ΕΥΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ, ΠΟΛΙΧΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΜΠΑ – ΠΑΝΤΟΥ. ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΩ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ, ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΟΥΣ, ΤΙΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΟΥΣ. ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΛΥΜΠΟΥ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ 12 ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΩΣ ΤΗ ΡΟΤΟΝΤΑ. ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑΞΙΔΑΚΙ ΑΝΑΨΥΧΗΣ.
Για να επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη, που αποτελεί και τη βάση σου: ποια είναι τα δικά σου αγαπημένα στέκια, οι αγαπημένες διαδρομές στην πόλη; Πού είναι το πιθανότερο να συναντήσει κάποιος τον Κωστή Ζαφειράκη τα μεσημέρια ή τα βράδια;
Ξέρεις τι μου αρέσει πολύ; Με το ποδήλατο ή με τα πόδια, να σεργιανάω στις γειτονιές. Εύοσμο και Καλαμαριά, Πολίχνη και Τούμπα – παντού. Να παρατηρώ τους δρόμους, τα σπίτια, τους ανθρώπους, τις συνήθειές τους, τις συμπεριφορές τους. Ένας δρόμος γεμάτος ιστορία για εμένα είναι η Ολύμπου, από τους 12 Αποστόλους ώς τη Ροτόντα. Είναι σαν ταξιδάκι αναψυχής.
Υγεία, φίλοι, οικογένεια, καριέρα, έρωτας, ταξίδια, σεξ, χρήματα. Σε ποιες θέσεις θα τα ιεραρχούσες στη ζωή σου και γιατί; Ποιες είναι σήμερα πια οι προτεραιότητές σου;
Σωματική και ψυχική υγεία, διανοητική υγεία και ανησυχία και δίψα για καινούργια θέματα, νέες συγκινήσεις. Όσο μεγαλώνω, αφήνομαι στην έκπληξη, στο ασχεδίαστο, στο απρογραμμάτιστο. Εδώ είναι οι θησαυροί. Τη λέξη «καριέρα» δεν την έχω ξεστομίσει ποτέ στη ζωή μου, ζω για το παιχνίδι και όχι για το χρήμα – «το χρήμα δεν μιλάει, βρίζει» λέει ο Μπομπ Ντίλαν κι εγώ με τη βία μουδιάζω πάντα, αγριεύομαι. Κάθε φορά που ακούω τη λέξη «οικογένεια» σκέφτομαι τους Άνταμς. Ταξίδια κάνω μπόλικα, στόχος μου είναι να χαρτογραφήσω ολόκληρη την Ελλάδα.
Το σεξ και ο έρωτας είναι σαν τραγούδι τού Τσιτσάνη: «Ξημερώνει και βραδιάζει πάντα στον ίδιο τον σκοπό, φέρτε μου να πιω το ακριβότερο πιοτό, εγώ πληρώνω τα μάτια που αγαπώ».
Βρισκόμαστε μία ανάσα από το καλοκαίρι — οι θερμοκρασίες που αρχίζουν να ανεβαίνουν αισθητά μας το υπενθυμίζουν. Ποια είναι τα δικά σου σχέδια για το καλοκαίρι αυτό; Έχεις κάποιον αγαπημένο προορισμό που σχεδιάζεις να επισκεφθείς;
Ώς τα μέσα τού Ιούλη, «αγάπη και πάθος και χωριό». Μετά, σκέφτομαι να κάνω μια γύρα σε όλα τα χωριά, να ξαναδώ όλους τους καινούργιους μου φίλους. Σκέφτομαι να απομονωθώ σε μια παραλία, στο τέρμα τού κόσμου. Σκέφτομαι τους φίλους μου που μου ‘χουνε λείψει και θέλω να τρέξω να τους δω. Σκέφτομαι ένα ταξίδι με αυτοκίνητο, αλλά να μην οδηγώ εγώ. Σκέφτομαι πολλά, αλλά, όπως σου είπα και νωρίτερα, το απρόβλεπτο πάντοτε κερδίζει.
