Πορτρέτο: Σάκης Γιούμπασης.
«Η Θεσσαλονίκη_μου είναι η πόλη στην οποία γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω από επιλογή – και αυτό λέει πολλά» υποστηρίζει η Μαρία Σαμολαδά (στην κεντρική φωτό). «Θα ήθελα όμως να ξεκαθαρίσω ότι, όταν λέω Θεσσαλονίκη, εννοώ όλο το πολεοδομικό συγκρότημα, από τον Εύοσμο μέχρι την Καλαμαριά και ακόμη πιο πέρα. Κάθε σημείο της, κάθε γειτονιά έχει τις δικές της στιγμές – από ιστορικά σημεία που πολλές φορές τα αγνοούμε ή τα προσπερνάμε μέχρι την καθημερινότητα που δίνει ζωή στην πόλη, όπως οι λαϊκές αγορές. Εγώ τις ζω όλες, κυρίως χάρη στη δημοσιογραφία». Στον πίνακα πίσω από την κυρία Σαμολαδά: το έργο «Νικητές» (ακρυλικά σε καμβά, διαστάσεις 140×140 εκ., 2021). Εκτέθηκε στην έκθεση του Νομισματικού Μουσείου υπό την αιγίδα τής Α.Ε., της Προέδρου τής Δημοκρατίας, και της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» με τίτλο «Μετάλλια του Αγώνα».
«ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΣΕΒΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΗΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΗΣ. ΕΦΟΣΟΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΟΥΝ».
Είστε μία από τις πλέον δραστήριες δημοσιογράφους τής Θεσσαλονίκης – και όχι μόνον. Αν ερχόμουν από κάποιον άλλο τόπο και σας ζητούσα να μου αποκαλύψετε τα δικά σας αγαπημένα τοπόσημα στην πόλη, τις αγαπημένες στιγμές στην καθημερινότητα της Θεσσαλονίκης, ποιες θα ήταν αυτές;
Θα ήταν παντού και αμέτρητες. Η Θεσσαλονίκη_μου είναι η πόλη στην οποία γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω από επιλογή – και αυτό λέει πολλά. Θα ήθελα όμως να ξεκαθαρίσω ότι, όταν λέω Θεσσαλονίκη, εννοώ όλο το πολεοδομικό συγκρότημα, από τον Εύοσμο μέχρι την Καλαμαριά και ακόμη πιο πέρα. Κάθε σημείο της, κάθε γειτονιά έχει τις δικές της στιγμές – από ιστορικά σημεία που πολλές φορές τα αγνοούμε ή τα προσπερνάμε μέχρι την καθημερινότητα που δίνει ζωή στην πόλη, όπως οι λαϊκές αγορές. Εγώ τις ζω όλες, κυρίως χάρη στη δημοσιογραφία.
Φίλους, συνεργάτες και γνωστούς που έρχονται τους υποδέχομαι εκεί όπου χτυπάει η «καρδιά» τής πόλης: στην πλατεία Αριστοτέλους. Μια διαδρομή που κάνω σχεδόν καθημερινά είναι σε όλο το μήκος τής οδού Τσιμισκή και της παραλίας – ειδικά αν σκεφτείτε ότι οπουδήποτε πρέπει να πάω από τα δικαστήρια μέχρι τον Λευκό Πύργο πηγαίνω πεζή.
Η βόλτα μας, λοιπόν, θα ξεκινούσε για πρωινό στην πλατεία που εμπνεύστηκε ο Εμπράρ, θα συνεχίζαμε με μια βόλτα στο παραλιακό μέτωπο με στάση στον Λευκό Πύργο, θα ανηφορίζαμε στη ΔΕΘ (της οποίας την ανάπλαση προσμένω), θα συνεχίζαμε στην Καμάρα, όπου η αψίδα τού Γαλερίου παραμένει σταθερό σημείο για φοιτητικά ραντεβού, μία περιήγηση στη Ροτόντα και από εκεί θα ανηφορίζαμε για τα κάστρα. Το απόγευμα, μετά την επίσκεψη στον Άγιο Δημήτριο, ένας περίπατος στη Νέα Παραλία, από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου με φόντο πίσω του τον Όλυμπο και μία φωτογραφία στο «Φεγγαράκι στην ακτή» τού Βασιλειάδη και στις «Ομπρέλες» τού Ζογγολόπουλου – σίγουρα είναι από τα αγαπημένα τοπόσημα.
Τις πόλεις, όμως, τις κάνουν οι άνθρωποί τους. Κι εγώ, σχεδόν σε κάθε σημείο τής Θεσσαλονίκης_μου, έχω αγαπημένα πρόσωπα και φίλους που κάνουν τις στιγμές και την καθημερινότητα πιο ευτυχισμένες και μοναδικές. Όπως και η ίδια η πόλη, κάθε σημείο τής οποίας έχει τη δική του σελίδα στην τεράστια ιστορία τής Θεσσαλονίκης.
Στη δουλειά σας έχετε να κάνετε με ανθρώπους. Πολλά λέγονται για τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση του Θεσσαλονικιού – ανάλογα με το ποιον θα ρωτήσεις, θα ακούσεις και τα καλύτερα και τα χειρότερα. Με βάση τη δική σας εμπειρία, ποια είναι τα χαρακτηριστικά, ποια είναι τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία των Θεσσαλονικέων;
Στο επίκεντρο της δημοσιογραφίας είναι ο άνθρωπος. Το λειτούργημά μας εκπορεύεται από τον άνθρωπο και απευθύνεται σ’ αυτόν. Τις ειδήσεις τις προκαλούν οι άνθρωποι κι εμείς, επίσης άνθρωποι, τις καταγράφουμε και τις μεταδίδουμε στους ανθρώπους. Καταλαβαίνετε πόσους ανθρώπους έχω συναντήσει και συναναστραφεί…
Τώρα, ποιους εννοούμε με τον όρο «Θεσσαλονικείς»; Αν προσπαθήσω να διαχωρίσω τους γνήσιους –γηγενείς– ντόπιους, θα είναι πολύ λίγοι συγκριτικά με το σύνολο των κατοίκων. Έχω αποδεχτεί ότι σε κάθε κοινωνία και σε κάθε μικροκοινωνία έχει και «καλούς» και «κακούς». Ωστόσο, όσοι μεγάλωσαν στη Θεσσαλονίκη διακρίνονται για την εργατικότητα, την εξυπνάδα, τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη και τον σεβασμό στη διαφορετικότητα. Για την εξωστρέφεια και τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα τους. Έχουν μεγαλώσει με αρχές, ιδανικά και αξίες. Έχουν μνήμες και αναμνήσεις. Είναι άνθρωποι γνήσιοι και ευθείς, ειλικρινείς, είναι εμπνευσμένοι, καλλιεργημένοι, πρωτοπόροι και καινοτόμοι. Κρατώ, όπως καταλαβαίνετε, την καλή πλευρά των ανθρώπων, επειδή για την άλλη κατηγορία έχω την πεποίθηση ότι όσο περισσότερη αξία δίνεις σε ένα τίποτα τόσο περισσότερο το κάνεις να φαίνεται κάτι…
Οπότε, εκείνοι που διακατέχονται από σύνδρομα κατωτερότητας σε σχέση με την Αθήνα ή εκείνοι που θέλουν η πόλη να μένει στάσιμη, για να νιώθουν καλά ως οι μονόφθαλμοι στους τυφλούς, δεν υπάρχουν στο οπτικό μου πεδίο.
Πού κυκλοφορείτε καθημερινά; Ποια είναι τα αγαπημένα σας στέκια, στα οποία είναι πιθανότερο να σας πετύχει κάποιος;
Παντού. Όπου υπάρχει θέμα. Στην πρώτη γραμμή τής είδησης. Στα πιο απίθανα σημεία και τις πιο περίεργες ώρες. Αυτό είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του δημοσιογράφου. Μπορεί να βρεθεί σε οποιοδήποτε μήκος και πλάτος τής γης, οποιαδήποτε χρονική στιγμή, συναντώντας οποιονδήποτε μπορείς να φανταστείς. Αυτό το συναρπαστικό στοιχείο τού απρόβλεπτου, της διαρκούς εγρήγορσης και κίνησης που μπορεί να περιγράψει τη ζωή ενός δημοσιογράφου, ο οποίος δεν ξέρει πού μπορεί να χρειαστεί να βρεθεί στο επόμενο λεπτό, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά και το μυαλό του, στην πρώτη γραμμή τής είδησης ή στην αφοσίωση της έρευνας, είμαι εγώ. Παντού.
Ωστόσο, σταθερό σημείο αναφοράς είναι το ιστορικό κέντρο τής πόλης, η πανέμορφη οδός Αγίου Μηνά (καθώς εκεί βρίσκεται η «καρδιά» τού GRTimes.gr), το γραφείο όπου περνώ τις υπόλοιπες ώρες (για τις ανάγκες τού #SamTimes), αλλά και το στούντιο του Web Radio και της Web TV. Είναι, ταυτόχρονα, αλήθεια ότι έχω καθημερινή παρουσία στον Εύοσμο, ξεκινώντας και τελειώνοντας εκεί, την κάθε μέρα που περνάει και πίσω δεν ξαναγυρνάει.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, το αεροδρόμιο είναι ένα πιθανό σημείο να συναντηθούμε, καθώς κάθε εβδομάδα ταξιδεύω στην Αθήνα για τις ανάγκες τής δουλειάς. Τα λιγοστά στέκια τα οποία οι στιγμές με φίλους τα έχουν κάνει ξεχωριστά σημεία θα μου επιτρέψετε να μην τα αποκαλύψω, επειδή ελλοχεύει ο κίνδυνος να αδικήσω κάποια άλλα, που ίσως δεν έχω ανακαλύψει ακόμη.
Παρότι είμαστε σε χρονιά δημοτικών εκλογών, θα αποφύγω τον πειρασμό να σας υποβάλω τη γνωστή, κλισέ ερώτηση «τι θα κάνατε, αν ήσασταν δήμαρχος για μία μέρα»… Αν, παρά ταύτα, είχατε τη δύναμη να αλλάξετε την πόλη, ποια είναι τα πράγματα που θα θέλατε να αλλάξουν στη Θεσσαλονίκη; Πώς θα ήταν η πόλη των ονείρων σας;
Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου – είναι κούκλα, είναι η πιο ωραία πόλη στον κόσμο. Σε έναν ονειρικό κόσμο θα ήταν γνήσια Θεσσαλονικιά, φωτεινή, πρόσχαρη και γεμάτη αυτοπεποίθηση.
Πέρα από τα αστεία –και επειδή πράγματι είμαστε σε προεκλογική περίοδο για την τοπική αυτοδιοίκηση– πρέπει να θέσουμε ορισμένα δεδομένα. Για την εικόνα κάθε πόλης την ευθύνη την έχουν και οι αρχές, αλλά και οι κάτοικοί τους. Ως δεδομένο, επίσης, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι για τα πρόσωπα που κατέχουν τις θέσεις των αρχών (δήμος, περιφέρεια, κράτος κοκ.) την ευθύνη την έχουν οι δημότες.
Ως εκ τούτου, εφιστώ την προσοχή σε δύο άξονες: πρώτον, ποιους επιλέγουμε να διευθύνουν τον τόπο (επειδή και ο δήμος μία εταιρεία είναι και θέλει τον μάνατζερ του. Και δεύτερον, ποιες είναι οι καθημερινές, δικές μας συνήθειες που συμβάλλουν στην καλή ή κακή εικόνα τής πόλης.
Αδιαμφισβήτητα, κάθε πολιτισμένη πόλη που σέβεται και τους κατοίκους και τους επισκέπτες της οφείλει να είναι καθαρή και ασφαλής. Εφόσον εξασφαλίσουμε την καθαριότητα –που είναι μισή αρχοντιά– και την ασφάλεια, όλα τα άλλα μπορούν να επιτευχθούν. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, λοιπόν.
