Τι είναι αυτός ο ήχος ψηλά στον αέρα / Μουρμούρισμα μητρικού θρήνου / Ποιες είναι αυτές οι ορδές με τις κουκούλες / Που κατακλύζουν τις απέραντες πεδιάδες, σκοντάφτοντας στη ραγισμένη γη / Που την περιζώνει μόνον ο επίπεδος ορίζοντας / Ποια είναι η πόλη πέρα από τα βουνά / Ραγίζει και ανασχηματίζεται και σκάει στον μενεξεδένιο αέρα / Πύργοι σωριάζονται / Ιερουσαλήμ, Αθήνα, Αλεξάνδρεια / Βιέννη, Λονδίνο / Εξωπραγματικές.
(Τ.Σ. Έλιοτ, «Η άγονη γη». Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός).
Οι σπονδυλωτές, αλληγορικές εικόνες τής Αλεξάνδρας Μαράτη διεισδύουν στις ψυχικές διαδρομές των προσώπων που εμφανίζονται καλυμμένα, κρυμμένα, χαμένα. Οι ερημικές σκηνές τονίζονται από ομιχλώδεις γκρι αποχρώσεις, στις οποίες παρεμβαίνει ένας χρωματικός καταρράκτης που δημιουργεί φώτα μέσα στο viral σκοτάδι. Διαφαίνονται μεμονωμένα οχήματα και αντικείμενα που μετεωρίζονται και εκτινάσσονται με δύναμη, πολλαπλασιαστικά – η απέραντη δύναμη του ανθρώπου. Η αίσθηση της ερημιάς μετατρέπεται σε αχνούς τόνους αισιοδοξίας.
Η ενότητα αποτελείται από έργα ζωγραφικής και μεταλλικές κατασκευές. Για την έκθεση γράφουν οι ιστορικοί τέχνης Hartwig Knack, Θάλεια Στεφανίδου, Σάνια Παππά.
Δέκα γραμμές για την Αλεξάνδρα
(του Hartwig Knack)
Πίσω από τα έργα τής Αλεξάνδρας Μαράτη ανακαλύπτουμε μια κριτική αντανάκλαση αυτών που η ίδια συναντά κάθε μέρα στο ίντερνετ, στα κοινωνικά μέσα, στις εφημερίδες, στον δρόμο ή ακόμη και στην ιδιωτική ζωή.
Η τέχνη της γεμίζει από την παρατηρητικότητα, την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση απέναντι στους άλλους. Όλο αυτό αναδεικνύεται ζωγραφικά και πλαστικά μέσα από πίνακες και αντικείμενα που διηγούνται για την κοινωνική διαδραστικότητα, την αναζήτηση του εαυτού μας, για τη φύση και το αστικό τοπίο, την επισφάλεια των οικοσυστημάτων μας, τη μετανάστευση και για τους ανθρώπους που τρέπονται σε φυγή από πείνα και πόλεμο.
Ωστόσο, πάντοτε ανακαλύπτουμε φωτεινές αναλαμπές -αισιόδοξες ουτοπίες- στις εικόνες των έργων της. Οι κρυστάλλινες, σαν πολύτιμες πέτρες δομές ή ακόμη και το τρεμόσβημα των φασματικών χρωμάτων της σηματοδοτούν τα άξια και τα πολύτιμα. Μια πυκνή, αδιαπέραστη βλάστηση και τόποι που τους διαπερνά το φως, στους οποίους συμβιώνει η ανθρώπινη κοινότητα, επιβεβαιώνουν τον πολυμορφικό, πολύπλοκο και πληθωρικό κόσμο στον οποίο ζούμε και στον οποίο αξίζει να ζούμε.
Βιέννη, Οκτώβριος 2021
