Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η Εύη Καρκίτη
Υπάρχει ένας μάλλον μακρύς κατάλογος με τίτλους τραγουδιών, μυθιστορημάτων και ταινιών που επιλέγουν ως τίτλο το «Οι τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού». Η φράση κουβαλά μόνη της παντός είδους φορτία – μελαγχολία, προσδοκία, άγχος, ανακούφιση. Πίσω της ίσως κρύβονται η τελευταία ελπίδα για την ξεκούραση που δεν ήλθε (παρά την κοπιαστική της αναζήτηση), σκεπτικισμός για όσα θα φέρουν οι επόμενες ημέρες (πλέον, ουδείς μας ανυπομονεί για το μέλλον) και –γιατί όχι;– ίσως και μια ικανοποίηση, αν το καλοκαίρι, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, κύλησε ωραία και άφησε εντός ένα κάποιο αποτύπωμα. Καμιά φορά συμβαίνει κι αυτό, κυρίως αν κάποιος αφήνεται απλώς στα πράγματα, χωρίς να περιμένει θαύματα.
Όπως κάθε τι τελευταίο, έτσι και οι τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού δίνουν αφορμή για απολογισμό. Μερικοί τούς απολογισμούς τούς απεχθάνονται. Μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί – κρύβουν τη σκληρότητα του «ό,τι έγινε πλέον έγινε και δεν αλλάζει». Βέβαια, μεγαλώνοντας ξέρεις ότι μια χαρά αλλάζει – ένα βίωμα, όταν δεν είναι συντριπτικό ή κορυφαίο, μπαίνει στον μύλο των αναμνήσεων κι εκείνος μετά κάνει την εξωραϊστική δουλειά. Η πρόσληψη ακόμη και όσων ζήσαμε, του ίδιου μας του εαυτού, ποτέ δεν είναι στατική.
ΑΝ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΡΧΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ, ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΥΧΕΡΟΙ ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΗΓΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΖΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΙΣ ΑΦΗΣΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΟΥΝ. ΕΝΑ ΠΛΟΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΣΧΙΖΕΙ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ. ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΘΕΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙ. ΤΑ ΔΡΟΣΕΡΑ ΝΕΡΑ ΜΙΑΣ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΗΣΥΧΗΣ ΑΚΤΗΣ. Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑΜΕ. ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ. ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΧΑΘΗΚΑΜΕ. ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΙΩΠΗ. ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΧΗΜΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
Όμως, οι απολογισμοί έχουν μια κάποια αξία. Βάζουν, ίσως, κάποια πράγματα στη θέση τους, μετακινούν κάποια άλλα. Δεν μοιάζουν με εκθέσεις, ούτε καν με εκθέσεις ιδεών. Το αντίθετο. Μοιάζουν περισσότερο με εκείνα τα «πώς πέρασα το καλοκαίρι» που μας καλούσαν να γράψουμε παιδιά. Έπρεπε τότε να στύψουμε το κεφάλι μας. Να επινοήσουμε, ίσως, κάποιες περιπέτειες. Να γράψουμε κάτι που θα διαβαστεί με ένα κάποιο ενδιαφέρον. Ο απολογισμός τού «πώς πέρασα το καλοκαίρι» μάς άφηνε άναυδους, αποκαλύπτοντάς μας πόσο μονότονη είναι στην πραγματικότητα η ζωή.
Μεγαλώνοντας, βέβαια, ξέρουμε. Αν υποθέσουμε ότι ερχόταν κάποιος να μας ρωτήσει αυτές τις τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού πώς περάσαμε τις προηγούμενες, θα είμαστε τυχεροί αν έχουμε να διηγηθούμε στιγμές τις οποίες πράγματι ζήσαμε και δεν τις αφήσαμε να μας προσπεράσουν. Ένα πλοίο που διασχίζει τη θάλασσα. Μια ωραία θέα από ένα μπαλκόνι. Τα δροσερά νερά μιας αναπάντεχα ήσυχης ακτής. Η μουσική που ακούσαμε. Τα βιβλία που διαβάσαμε. Οι δρόμοι στους οποίους χαθήκαμε. Οι στιγμές της σιωπής. Οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραστήκαμε αυτήν τη σιωπή. Καθόλου άσχημα για ένα καλοκαίρι.
