Μινιμαλισμός

Μου συμβαίνει κάθε φορά: όταν ανοίγω τη ντουλάπα μου ψάχνοντας, ας πούμε, για ένα συγκεκριμένο πουλόβερ και αντικρίζω τα βουνά από ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ και άλλα δαιμόνια, που με τα χρόνια έχουν μαζευτεί, αποφασίζω ότι ήρθε πλέον η ώρα να αρχίσω τις εκκαθαρίσεις.

Κατά βάση είμαι ένα άτομο πολύ οργανωμένο, που τακτοποιεί συχνά ντουλάπες και συρτάρια. Όταν όμως φτάνει εκείνη η ώρα τής εκκαθάρισης (δηλαδή, του ξεφορτώματος από άχρηστα, πια, για εμένα πράγματα), εκεί ζορίζομαι πολύ. Έχω σίγουρα πάνω από 40 πουλόβερ και είναι ζήτημα αν χρησιμοποιώ τα 10 από αυτά. Λογικά, όσα δεν φοράω πια θα έπρεπε να έχουν πάρει τον δρόμο τής ανακύκλωσης ή της δωρεάς, τουλάχιστον όσα είναι ακόμη σε καλή κατάσταση. Πώς όμως να αποχωριστείς πράγματα με τα οποία είσαι συναισθηματικά δεμένος; Πώς να πετάξω, ας πούμε, το t-shirt τής εφηβείας μου (αγαπημένο, άνετο και βολικό, με την ξεθωριασμένη του στάμπα που γράφει «New York Yankees»); Ή την τσαγιέρα τής γιαγιάς μου; Ή την τελείως χίπστερ τσάντα, που αποκλείεται να ξανακρατήσω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος λογικός άνθρωπος;

Έτσι, λοιπόν, τιγκάρουμε ντουλάπες, συρτάρια και κάθε προσφερόμενη γωνιά τού σπιτιού μας με διάφορα άχρηστα πράγματα, δυσκολεύοντας με τον τρόπο αυτό πολύ τις ζωές μας.

Πριν από λίγους μήνες ήρθε στα χέρια μου το βιβλίο μιας διεθνούς φήμης γιαπωνέζας «τακτοποιήτριας», της Μαρί Κοντό, η οποία είναι και τηλεοπτική σταρ (με μια εκπομπή που μπορούμε να παρακολουθήσουμε και στο Netflix). Ο τίτλος τόσο του βιβλίου όσο και της εκπομπής είναι «Η μαγεία τής τακτοποίησης», με τη Μαρί να μας δίνει πολύ εύστοχες συμβουλές για το πώς θα ξεφορτωθούμε τα περιττά από τα σπίτια μας και πώς θα μετατραπούμε από ρακοσυλλέκτες σε μινιμαλιστές. Ας πούμε, ένα κριτήριο για να κρατήσουμε ή να πετάξουμε κάτι είναι το εάν το έχουμε χρησιμοποιήσει τους τελευταίους τρεις μήνες. Αν όχι, μας είναι περιττό και καλούμαστε να αποφασίσουμε για την τύχη του.

Καλή η θεωρία, αλλά για τους περισσότερους είναι πολύ δύσκολο να αποχωρίζεσαι πράγματα συνδεδεμένα με αναμνήσεις, αφού, πετώντας τα, αισθανόμαστε ότι πετάμε μαζί και κομμάτια τού εαυτού μας. Η σοφή Μαρί, όμως, υποστηρίζει (και έχει δίκιο) ότι οι αναμνήσεις ζουν πολύ περισσότερο από τα πράγματα. Και ότι όσο λιγότερα πράγματα έχουμε τόσο πιο ελαφρείς –με την καλή έννοια– θα αισθανόμαστε. Και πιο ευτυχισμένοι. Και ανοίγουμε και χώρο στο σπίτι και στις ζωές μας, για να έρθουν καινούργια πράγματα και καινούργιες καταστάσεις.

Ο μινιμαλισμός είναι ένας ωραίος τρόπος για να αποκτήσουμε μια καλύτερη ζωή. Και σίγουρα μια πιο τακτοποιημένη ζωή. Θα μπορούσαμε επίσης να εφαρμόσουμε τον μινιμαλισμό και σε άλλους τομείς: στις προσωπικές και στις επαγγελματικές μας σχέσεις, κυρίως αν αυτές είναι βαλτωμένες και αδιέξοδες και χρειάζονται άμεσα ξεκαθαρίσματα και θαρραλέες αποφάσεις. Αν είναι ωφέλιμες, να τις κρατήσουμε. Αλλιώς, ας τις ξεφορτωθούμε οριστικά.

Ναι, το ξέρω ότι μπαίνει στη μέση το συναίσθημα, το οποίο είναι μεγάλο «πακέτο» και δύσκολα μας αφήνει να απαγκιστρωθούμε και να προχωρήσουμε σε αποφασιστικές αλλαγές. Όπως το να πετάξουμε/χαρίσουμε 30 άχρηστα πουλόβερ (και στη συνέχεια να προχωρήσουμε και σε πιο σημαντικά ξεκαθαρίσματα). Μόνο κερδισμένοι βγαίνουμε από αυτήν τη διαδικασία, όπως μας διαβεβαιώνει η Μαρί Κοντό, που κάτι παραπάνω ξέρει.

Εμπρός, λοιπόν. Μαζεύουμε τα μουράγια μας και φύγαμε προς μινιμαλισμό μεριά.