Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η Εύη Καρκίτη
ΕΠΙΧΕΙΡΩΝΤΑΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΝΑ ΕΧΩ ΑΝ ΟΧΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ, ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΒΙΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ, ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ ΟΤΙ, ΤΕΛΙΚΑ, ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΟΣΟ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ Σ’ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ, ΣΥΝΑΝΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΑ ΑΓΑΠΗΣΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ.
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή (όχι πάντοτε ορατή με ευκρίνεια), την οποία, αν κάποιος την υπερβεί, αισθάνεται συχνά την ανάγκη να γυρίσει πίσω. Είναι, βέβαια, η γραμμή τού χρόνου και η σχέση μας μαζί του, μια σχέση που μόνο δεδομένη δεν είναι – το αντίθετο: αν κάτι τη χαρακτηρίζει, είναι οι αλλαγές και οι ανατροπές.
Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν όλοι την ίδια δυσκολία να παραδεχτούν και να συνθηκολογήσουν με την αλήθεια πως ο χρόνος κυλά για όλους και για όλα, ακόμη και για εμάς. Είναι όμως δύσκολο να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας σαν μια αχνή κουκίδα στη διαδρομή του, βορά στη σαρωτική του επέλαση. Δύσκολο, αλλά συμβαίνει. Μερικοί δεν συμβιβάζονται με την αλλαγμένη εικόνα τους, ο χρόνος αφήνει ίχνη. Δίνουν μια μάχη –κι ας ξέρουν πως είναι χαμένη– κυριολεκτικά μέχρι τελικής πτώσεως. Αντιμετωπίζουν συχνά σκληρή κριτική γι’ αυτό, αλλά τελικά είναι ίσως ο δικός τους τρόπος να αντέχουν.
Υπάρχουν κι άλλοι, όπου η απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατήσουν για ακόμη λίγο τον χρόνο, να τον κάνουν όσο μπορούν φίλο τους, περνά με επιστροφή σε εσωτερικά τοπία και σε κάθε τι που τα διαμόρφωσε. Άνθρωποι, τόποι, σημεία φορτωμένα με την προσωπική μας μνήμη, μουσικές, ταινίες, βιβλία που αγαπήσαμε στο παρελθόν γίνονται σημεία αναφοράς, σταθμοί τής πορείας μας, εφαλτήρια για τη διαδρομή μας στον χρόνο, συνθήκες όπου ανακαλύψαμε τον εαυτό μας και τον διαμορφώσαμε. Υπάρχει σε καθέναν από εμάς αυτός ο μυστικός τόπος, η κρυφή και αληθινή μας πατρίδα, η πηγή κάθε ονείρου, επιθυμίας, αλλά και τρόμου. Μεγαλώνοντας, μας αρέσει να γυρνάμε εκεί. Δεν μπορώ να γράψω με σαφήνεια γιατί. Πιο πολύ είναι κάτι που νιώθω και μοιάζει με ορμή, ίδια με την ορμή τής ζωής. Είναι η στιγμή που η ζωή κάποιου μπορεί να γεμίσει ριγιούνιον, απεγνωσμένες αναζητήσεις των πρώην, συναντήσεις με τις παλιές παρέες, αλλά και επιστροφή σε ταινίες και βιβλία που αγαπήσαμε, παρά το γεγονός ότι είναι στοίβες τα αδιάβαστα, μυριάδες οι ταινίες που θα θέλαμε να δούμε (αλλά δεν έχουμε δει) και παρά την πικρή γνώση ότι η ζωή δεν φτάνει για όλα αυτά. Κι αν με τις ταινίες κάπως μπορεί κάποιος να το βολέψει, η επιστροφή στα βιβλία τής ζωής μας μοιάζει να είναι πιο επώδυνη, ακριβώς επειδή είναι χρονοβόρα. Δεν μας ενδιαφέρει αν ο χρόνος είναι χρήμα, σίγουρα όμως είναι πολύτιμος για να ξοδεύεται σε κάτι το οποίο ήδη γνωρίζουμε. Τον ξοδεύουμε όμως;
Επιχειρώντας αυτήν την εποχή να έχω αν όχι μια προσεκτική ανάγνωση, έστω μια βιαστική σύνδεση με τα παλιά διαβάσματα, διαπίστωσα ότι, τελικά, ελάχιστα μπορούν να προσφέρουν μια τέτοια απόλαυση όσο η επιστροφή σ’ αυτά που αγαπάς, συναντώντας τον εαυτό σου τη στιγμή που τα αγάπησες, αλλά και ακολουθώντας τον στην πορεία του μέσα στον χρόνο. Ποτέ ένα διάβασμα δεν είναι κάτι στατικό. Είναι κάτι σύνθετο και ανατρεπτικό και δεν ξέρεις ποτέ τι σε περιμένει μαζί του. Είναι κάτι αφάνταστα απολαυστικό, ένας εκστατικός παράδεισος – και, ναι: μέσα σ’ αυτόν, ο χρόνος γίνεται ο πιο έμπιστος φίλος που είχαμε ποτέ.
