Θεσσαλονίκη-Τελ Αβίβ: Ένα μετρό δρόμος

Πρόσφατα βρέθηκα στο Τελ Αβίβ, αυτήν την ηλιόλουστη, ολοζώντανη, σύγχρονη πόλη, όπου βασιλεύει κατεξοχήν το καλοκαίρι και όπου, όπως διαπιστώσαμε, μας αγαπάνε πολύ εμάς, τους Θεσσαλονικιούς. Νιώσαμε δηλαδή από πρώτο χέρι την προτίμηση, παρά τις προειδοποιήσεις από γνωστά ταξιδιωτικά sites που ισχυρίζονται ότι οι Ισραηλινοί δεν το ‘χουν και πολύ με τη φιλοξενία. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι εμπειρίες τούς έτυχαν αυτούς, εμείς όμως (που στην τύχη κλείσαμε ξενοδοχεία, εκδρομές και εστιατόρια) μόνο χαρά και ενθουσιασμό εισπράξαμε – και κάμποσα τηλέφωνα ανθρώπων που μας περιμένουν να ξαναπάμε και που, για δικούς τους λόγους, λατρεύουν τη Θεσσαλονίκη. Καθόλου παράξενο – άλλωστε, εδώ έζησε επί σχεδόν πέντε αιώνες μία από τις μεγαλύτερες εβραϊκές κοινότητες της Ευρώπης, αυτή που εξοντώθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.

Η Θεσσαλονίκη (που σύντομα θα αποκτήσει και Μουσείο Ολοκαυτώματος) είναι για όλους τους Εβραίους και κυρίως για τους Σεφαραδίτες μια πολύ σημαντική πόλη – και, αν δεν κάνω λάθος, τόπος προσκυνήματος, όπου κάποια στιγμή στη ζωή τους όλοι οι Εβραίοι οφείλουν να βρεθούν. Το Τελ Αβίβ πάλι, με τους ουρανοξύστες του να υψώνονται δίπλα στα παλιά παλαιστινιακά κτίρια και τα υπέροχα μπάουχάους σπίτια τής δεκαετίας τού 1950, είναι μια πολύ νεανική, ζωντανή, πρωτοποριακή πόλη, γεμάτη τέχνη και καλοπέραση, με σχεδόν 15 χιλιόμετρα παραλίας, η οποία είναι κολυμπήσιμη σχεδόν καθ’ όλη τη χρονιά.

Έχει βέβαια και το Τελ Αβίβ τα δικά του βάσανα… Έχει, ας πούμε, φρικτή κυκλοφορία χωρίς αύριο και καθημερινό μποτιλιάρισμα, που (όπως μας εξήγησε ο οδηγός ταξί που μας μετέφερε από το αεροδρόμιο προς το κέντρο και του οποίου ο παππούς ήταν Θεσσαλονικιός και έμενε στην οδό Ολύμπου – μέχρι και τη διεύθυνση θυμόταν) οφείλεται στο μετρό. Μάλιστα! Όπως καταλαβαίνετε, οι Τελαβιβιανοί τον ίδιο σταυρό κουβαλάνε μ’ εμάς, τους Θεσσαλονικείς – και μάλιστα, πάντοτε σύμφωνα με τον ταξιτζή μας, αντιμετωπίζοντας μεγάλα θέματα καθυστερήσεων, ασυνεννοησίας, διαφωνιών, αναθέσεων κτλ.

Βέβαια, για να είμαστε σωστοί, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η κατασκευή τού μετρό τού Τελ Αβίβ ξεκίνησε πριν από ελάχιστα χρόνια, με μήκος συστήματος 45 χλμ. και όχι 14 χλμ., όπως της Θεσσαλονίκης – άντε, 30 μέχρι το αεροδρόμιο. Κι εκεί τελειώνουν οι ομοιότητές μας με τη φίλη και αδελφή ισραηλινή πρωτεύουσα.

Υπάρχει όμως και μια συγκλονιστική λεπτομέρεια, η οποία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Το 2017, η «Αττικό Μετρό» συμμετείχε σε διαγωνισμό ανάληψης του project management του μετρό τού Τελ Αβίβ, με το σκεπτικό ότι και την τεχνογνωσία την είχαν και το ανθρώπινο δυναμικό το διέθεταν, για να φέρουν το έργο σε πέρας, μέσα στα αναμενόμενα χρονικά πλαίσια. Ευτυχώς που δεν τον κέρδισε αυτόν το διαγωνισμό η «Αττικό Μετρό» και έμεινε εντός συνόρων, μπας και σιγά σιγά ολοκληρώσει το πολύπαθο μετρό Θεσσαλονίκης – άλλως επονομαζόμενο «γιοφύρι τής Άρτας». Έχουμε πλάκα πάντως, ε;