Θεσσαλονίκης ακάλυπτος

Αν ήμουν πουλί ή ντρόουν και πετούσα πάνω από το κέντρο τής Θεσσαλονίκης, πού νομίζετε ότι θα έβρισκα τα περισσότερα σκουπίδια; Στους ακάλυπτους αυτής της πόλης, στους χώρους που ουδείς θέλει να βλέπει από το παράθυρό του, στους χώρους όπου συχνάζουν η βρωμιά, τα ποντίκια και ό,τι εκσφενδονίζεται από τους ορόφους των πολυκατοικιών. Στους χώρους όπου είμαστε συνιδιοκτήτες. Σε κάποιες περιπτώσεις, ένα δέντρο που φύτεψε η φύση πρασινίζει αυτόν τον χώρο (εννοείται ότι το δέντρο «παραλαμβάνει» πολλά από τα εκσφενδονιζόμενα απορρίμματα και «διακοσμείται» ανάλογα). Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν όταν ο ακάλυπτος έχει έδαφος, όταν έχει χώμα. Στο κέντρο τής Θεσσαλονίκης συνήθως οι ακάλυπτοι των νεότερων πολυκατοικιών, αυτών που χτίστηκαν στη μετά-αντιπαροχή περίοδο, δεν έχουν χώμα. Πλήρης είναι η στεγανοποίηση του εδάφους – έχουν τις ταράτσες των ισόγειων καταστημάτων, επειδή χτίστηκαν με 100% κάλυψη. Το ισόγειο είναι ο πρώτος όροφος από την πίσω πλευρά. Η μεγάλη αξία των ισογείων, η αμαρτωλή Πολεοδομία και τα κάθε λογής ρουσφέτια επέτρεψαν τη στεγανοποίηση των οικοδομικών τετραγώνων.

Οι ακάλυπτοι της Θεσσαλονίκης είναι ανήλια πηγάδια – ο ήλιος μόνο τα μεσημέρια τού καλοκαιριού φτάνει στο όποιο έδαφος. Δεν είναι τυχαίο που η πίσω πλευρά των πολυκατοικιών είναι ανεπιθύμητη. Το «‘βλέπει’ πίσω» για ένα διαμέρισμα είναι κατάρα. Έπαιξε και η αντιπαροχή τον πρωταγωνιστικό της ρόλο γι΄ αυτήν την καταστροφή: όταν τα τριώροφα και τετραώροφα έγιναν επταώροφα και οκταώροφα, το οικοδομικό τετράγωνο έχασε τα όποια ποιοτικά χαρακτηριστικά είχε. Όταν η κάλυψη έφτασε στο 80% τού οικοπέδου, «στένεψε» η ζωή στο εσωτερικό τού οικοδομικού τετραγώνου – συν όλα τα παράνομα που αργότερα έγιναν νόμιμα ή αλλιώς…

Πριν από 40 χρόνια, κάποιοι θεσμοθέτησαν την ενοποίηση ακαλύπτων, έναν τρόπο να μετατρέψουμε τους απομονωμένους και βρώμικους ακάλυπτους, να δημιουργήσουμε βιώσιμους ακάλυπτους – φανταστείτε πόσο πολύτιμοι θα ήταν στην εποχή τής πανδημίας που ζούμε. Απ’ όσο γνωρίζω, μόνο μία οικοδομική άδεια εκδόθηκε στη Θεσσαλονίκη για τη δημιουργία ενός ενοποιημένου οικοδομικού τετραγώνου και αυτή ουδέποτε ολοκληρώθηκε! Εννοείται ότι στα ήδη διαμορφωμένα οικοδομικά τετράγωνα ουδείς σκέπτεται ή δοκιμάζει να πετύχει αυτήν την πολύτιμη ενοποίηση (απαιτείται πλειοψηφία 65% από το άρθρο 12 του Οικοδομικού Κανονισμού). Καμία δημοτική αρχή, κανένας δήμαρχος δεν πήρε πρωτοβουλία – όλα γίνονται για το μερικό καλό. Το καλό για όλους δεν παίζει σ’ αυτήν την πόλη, σ’ αυτήν τη χώρα. Είναι τόσο ανεπιθύμητες οι πίσω πλευρές των πολυκατοικιών, που σχεδιάζονται και υλοποιούνται σαν να μη φαίνονται. Δεν υπάρχουν – υπάρχουν μόνον ως μια αναγκαία ύπαρξη, τόσο όσο για να υπάρχει. Από μπροστά κούκλα κι από πίσω πανούκλα, κυριολεκτικά πανούκλα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όλα θα τα βρείτε σ’ έναν ακάλυπτο, ό,τι δεν χωράει πουθενά πάει ακάλυπτο, ό,τι περισσεύει θα το βρείτε στον ακάλυπτο – αποθήκες, άχρηστα αντικείμενα, ντουλάπες στα μπαλκόνια, άδειες γλάστρες (αν υπάρχουν με φυτά, θα τις βρείτε στα μπροστινά μπαλκόνια), κλιματιστικά παντού, τσιμέντο παντού και από πράσινο μην το είδατε!