Mina tastes
Γράφει η Μίνα Αποστολίδη.
Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΕΨΗΝΕ ΤΙΣ ΜΕΛΙΤΖΑΝΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΕΣ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΙΣ ΕΔΙΝΕ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΤΟ, ΜΙΑΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΓΕΥΣΗ, ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΑ ΠΙΚΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΦΡΟΥΤΩΔΗ (ΙΣΩΣ ΛΟΓΩ ΡΕΤΣΙΝΙΟΥ), ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΑΡΩΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΛΟ, «ΣΚΛΗΡΟ» ΚΑΡΒΟΥΝΟ. ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΕΒΑΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΟΙΡΑΖΟΤΑΝ, ΟΤΑΝ ΣΤΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ ΤΗΣ ΕΚΑΝΑΝ ΚΟΜΠΛΙΜΕΝΤΑ, ΜΕ ΕΠΙΦΩΝΗΜΑΤΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΑΡΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΑ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΗ ΜΕΛΙΤΖΑΝΟΣΑΛΑΤΑ ΤΗΣ.
Ο Σεπτέμβριος, εκτός από το άνοιγμα των σχολείων και την Έκθεση, ήταν για εμένα συνδυασμένος με την ηχώ τής φωνής τής μαμάς μου: «Παιδιά, πηγαίνετε να μου μαζέψτε κουκουνάρες από τον κήπο. Βρήκα καλές μελιτζάνες και λέω να τις ψήσω αύριο, αν δεν έχει αέρα…». Εμείς γεμίζαμε τουλάχιστον κανά δυο μαύρες σακούλες σκουπιδιών με κουκουνάρες κι εκείνη αγόραζε κανά δυο σακιά μελιτζάνες, που ήταν η εποχή τους, για να τις ψήσει, να τις ξεφλουδίσει και να τις βάλει στην κατάψυξη για τον χειμώνα. Η μαμά μου, λοιπόν, έψηνε τις μελιτζάνες πάνω στις κουκουνάρες κι αυτό τις έδινε, πέρα από το καπνιστό, μιαν ιδιαίτερη γεύση, πιο έντονα πικάντικη και φρουτώδη (ίσως λόγω ρετσινιού), πιο βαθιά αρωματική από το απλό, «σκληρό» κάρβουνο. Ήταν το μυστικό της, το οποίο βέβαια πάντοτε μοιραζόταν, όταν στα τραπέζια τής έκαναν κομπλιμέντα, με επιφωνήματα, για την τόσο αρωματική και ευγενικά καπνισμένη μελιτζανοσαλάτα της. Πάντοτε μοιραζόταν χωρίς δεύτερη σκέψη όλα όσα ήξερε και ξέρει η μαμά μου.
Τη μελιτζάνα είτε τη λατρεύεις είτε την απεχθάνεσαι. Εγώ δηλώνω μία από τους λάτρεις αυτού του φρούτου. Ναι, φρούτου: η μελιτζάνα δεν είναι λαχανικό, παρότι τη βρίσκεις δίπλα στα κολοκυθάκια και τις ντομάτες. Ανήκει στην οικογένεια των μούρων. Πρώτα τη βρίσκουμε στην Ινδία, μετά στην Κίνα και εν τέλει στην Ευρώπη, προερχόμενη από το Βυζάντιο. Αν δεν την προσέξεις, θα είναι πικρή. Αν όμως της φερθείς όπως της πρέπει (αν την αλατίσεις, τη βάλεις σε νερό, τη χρησιμοποιήσεις φρέσκια, σκληρή και γυαλιστερή), είναι μια γλύκα. Όπως ό,τι (ή όποιος) λίγο πιο πολύπλοκο, απλώς θέλει τον τρόπο της.
Στην Ελλάδα την τιμάμε και τη χρησιμοποιούμε ποικιλοτρόπως – το ίδιο και στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στην Ινδία. Από τηγανητές με σκορδαλιά (ως μεζέ) και αλοιφές τύπου μελιτζανοσαλάτας μέχρι πολύπλοκα πιάτα, όπως ο μουσακάς, οι μελιτζάνες με μοτσαρέλα και ντομάτα στη γειτονική Ιταλία ή το μουτάμπαλ με ταχίνι στον Λίβανο. Η μελιτζάνα νοστιμίζει πίτες και πίτσες με τη γλύκα της. Εγώ, στη δική μου αλοιφή (κάτι σαν το λιβανέζικο μουτάμπαλ), προσθέτω τριμμένη σοκολάτα Βενεζουέλας 100% και φρεσκοψημένα φιστίκια Αιγίνης. Μην ξαφνιάζεστε. Εδώ τη σοκολάτα τη χρησιμοποιώ ως άρτυμα, ως μπαχαρικό, για να βγάλει ακόμη πιο έντονα τα αρώματα της μελιτζάνας. Το αποτέλεσμα αξίζει και σας προτρέπω να πειραματιστείτε. Αν πάλι αυτά τα «διαφορετικά» σάς τρομάζουν, σας προτείνω να φτιάξετε τη μελιτζανόπιτα της «νεράιδας της πίτας» (και φίλης μου), Ελπίδας Χαραλαμπίδου. Θα βρείτε τη συνταγή στη σελίδα της (elpidaslittlecorner.gr). Καλό μας φθινόπωρο.
