Ιστορίες μικρών κόσμων
Γράφει η Εύη Καρκίτη
ΙΣΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ. ΚΑΙ ΟΣΟ ΑΚΟΜΗ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΚΜΑΙΟΙ, ΝΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΗ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ, ΓΙΑ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ, ΕΝΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ – ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΚΟΠΤΗ, ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΡΟΛΑ. ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ. ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΝΑ ΚΥΛΗΣΕΙ, ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΤΙΣ ΕΓΝΟΙΕΣ, ΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ. ΙΣΩΣ ΑΞΙΖΕΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ, ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΧΡΟΝΟ, ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΗΣΥΧΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ. ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. ΜΕ ‘Η ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ.
Πριν από λίγες ημέρες, μέσα στον μήνα Οκτώβριο, συνειδητοποίησα ότι είχα το πρώτο μου ρεπό από τον μήνα Αύγουστο. Ήταν Παρασκευή μεσημέρι και ξεκινούσε το πρώτο (μετά από καιρό) ελεύθερο Σαββατοκύριακο, να το κάνω ό,τι θέλω και ό,τι ονειρεύομαι. Δεν ήξερα τι θέλω να το κάνω και τίποτα δεν ονειρευόμουν – αυτή είναι η άβολη αλήθεια. Σκέφτηκα πως είναι μια ευκαιρία να διαβάσω λίγο περισσότερο, να κοιμηθώ λίγο παραπάνω, αν τα καταφέρω, να περπατήσω πλάι στη θάλασσα, να δω έναν – δυο φίλους.
Λίγο οι δουλειές που κάποιοι διαλέξαμε, λίγο επειδή ήρθαν έτσι τα πράγματα, η ζωή κάποιων από εμάς κύλησε και εξακολουθεί να κυλάει ανάμεσα σε διάφορες υποχρεώσεις και εκκρεμότητες χωρίς ωράρια, χωρίς οριοθετήσεις, με υπολογιστές ανοιχτούς πολλές ώρες την ημέρα, με μηνύματα και συνεννοήσεις, με σπίτι και δουλειά να είναι ένα πράγμα.
Αν το πάρει κάποιος από τη θετική πλευρά, ίσως αυτό να το κατανοήσει ως μια περιπέτεια, στην οποία μπορεί να βρει –ίσως– ομορφιά και ικανοποίηση, αν βέβαια αγαπάει αυτά που κάνει. Αυτό (να αγαπάς αυτό που κάνεις) είναι τόσο πολύτιμο όσο και σπάνιο, γι’ αυτό και αυτή είναι η μόνιμη, ίσως και η μοναδική μου συμβουλή, όταν μιλάω με νεότερους. Να βρουν και να κάνουν για την επιβίωση πράγματα που τους γεμίζουν, να μη ποντάρουν αλλού – η εργασία καταλαμβάνει πολύ περισσότερο χώρο απ’ όσο θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Μπορεί να τους συμβούν στη ζωή πολλά ωραία, όμως, αν κάποιος δεν αγαπάει τη δουλειά του, δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσει μια ζωή που να τον ικανοποιεί.
Πρόσωπο που βρίσκεται πολύ κοντά μου θεωρεί πως είναι «απαράδεκτο» το ότι πέρασε τόσο πολύς καιρός χωρίς ρεπό. Η αλήθεια είναι πως, συνηθισμένη αλλιώς, δεν το είχα καν προσέξει. Μάλιστα, σχολίασα ότι μερικές φορές με δυσκολεύει περισσότερο ο χρόνος που τον λένε «ελεύθερο» πάρα εκείνος των επαγγελματικών υποχρεώσεων. Μου έκανε, ωστόσο, εντύπωση το λεξιλόγιο που χρησιμοποιήθηκε. Είπε πως είναι «απαράδεκτο», όχι απλά «κακό για εσένα».
Ίσως τελικά αυτό να πρέπει να το ακούσουμε. Και όσο ακόμη αντέχουμε και αισθανόμαστε σχετικά ακμαίοι, να αξίζει να αναζητήσουμε λίγη ξεκούραση, για μία ημέρα, ένα Σαββατοκύριακο – ίσως και περισσότερο. Να γυρίσουμε τον διακόπτη, να κατεβάσουμε τα ρολά. Να μην κάνουμε κάτι. Να αφήσουμε την ημέρα να κυλήσει, να κλείσουμε την πόρτα στις έγνοιες, αν καταφέρουμε να κατανοήσουμε πώς γίνεται αυτό. Ίσως αξίζει για λίγο, παίρνοντας τον δικό μας χρόνο, να αφήσουμε ήσυχο τον μεγάλο κόσμο να γυρίσει. Δεν θα σταματήσει ποτέ να το κάνει. Με ή χωρίς τη δική μας συμμετοχή.
