Ως κάτοικος ανατολικής Θεσσαλονίκης, συνηθίζω να περπατάω συχνά στην Αρετσού, καθώς για εμένα είναι ο εγγύτερος περιπατητικός προορισμός. Τη Νικολάου Πλαστήρα την έχω περπατήσει άπειρες φορές – όχι μόνο για να βολτάρω, αλλά και επειδή διαθέτει ταβέρνες και εστιατόρια που μου αρέσει να επισκέπτομαι συχνά πυκνά.
Στην τελευταία μου βόλτα διαπίστωσα ότι σε ένα από τα αγαπημένα μου εστιατόρια (με έναν από τους ωραιότερους κήπους στην πόλη) υπήρξε αλλαγή ονόματος: το «Aficionados» μετονομάστηκε σε «Gatto Rosso». Ρωτώντας, ανακάλυψα ότι το «Gatto Rosso» είναι το νέο δημιούργημα της Μαριαλένας Μηλιαρά και των συνεργατών της, προσανατολισμένο στην αυθεντική ιταλική κουζίνα. Εννοείται ότι, ως λάτρης τής συγκεκριμένης κουζίνας, δεν έχασα χρόνο: έκλεισα αμέσως τραπέζι ήδη για το επόμενο μεσημέρι. Ο καιρός ήταν τέλειος και ο εξωτερικός χώρος τού εστιατορίου ιδανικός για να απολαύσει κάποιος το γεύμα του.
Η εμπειρία
Καθίσαμε στο τραπέζι που είχαμε κρατήσει, αναμένοντας με ανυπομονησία τούς καταλόγους (οι οποίοι, ευτυχώς, δεν άργησαν να έρθουν). Και κάπου εκεί ξεκίνησε η έρευνά μας στο μενού: ο κατάλογος ξεκινά με κρύα και ζεστά ορεκτικά, συνεχίζει με σαλάτες, πίτσες και ζυμαρικά και τελειώνει με ριζότι, κρεατικά και γλυκά (βλέποντας την κάρτα, εύκολα συνειδητοποιείς ότι εδώ δεν μιλάμε απλώς για ακόμη ένα ιταλικό εστιατόριο, αλλά για τον παράδεισο της κλασικής ιταλικής κουζίνας).
Επειδή ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμασταν το μαγαζί μετά την αλλαγή επωνυμίας (και φιλοσοφίας), είπαμε με την παρέα μου να κινηθούμε στην επιλογή των ζυμαρικών, για να δούμε κατά πόσο συνάδει ο τρόπος μαγειρέματος με αυτόν της κλασικής ιταλικής κουζίνας. Αποφασίσαμε λοιπόν να δοκιμάσουμε parmigiana al forno ως ορεκτικό (με μελιτζάνες, μοτσαρέλα, ντομάτες και τυρί γκράνα παντάνο στον φούρνο), σαλάτα «Italiana» (με σαλάτα μεσκλάν, προσούτο Πάρμας, γκράνα παντάνο και σος μουστάρδας) και, για κυρίως, carbonara Romana Italiana (με ιταλική πανσέτα, αβγά και πεκορίνο) και πένες με σολομό, βότκα, άνηθο και σάλτσα Ορόρα (η σάλτσα Ορόρα είναι μια κρέμα μπεσαμέλ, στην οποία ενσωματώνεται περιορισμένη ποσότητα σάλτσας ντομάτας, ώστε να πάρει το κιτρινοπορτοκαλί χρώμα τής αυγής, που στα Λατινικά ονομάζεται «aurora»). Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο (μάλλον όχι…), αλλά ό,τι διαλέξαμε ήταν πραγματικά πεντανόστιμο (ακόμη και η καρμπονάρα, που είχε όλο κι όλο τρία υλικά, νομίζω ότι ήταν η πιο νόστιμη που έχω γευθεί ποτέ). Για να ολοκληρώσουμε το παραδοσιακό ιταλικό μας γεύμα, δεν θα μπορούσαμε να παραγγείλουμε κάτι άλλο παρά μόνον ένα ωραίο (και πεντανόστιμο) τιραμισού με καφέ.
Δεν βλέπω την ώρα να ξαναπάω, για να παραγγείλω πίτσα – τις έβλεπα να μεταφέρονται από τα παιδιά τού σέρβις μεταξύ των τραπεζιών και ήταν πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Αν είστε λάτρης τής ιταλικής κουζίνας, μόλις αποκτήσατε ακόμη έναν «must visit» προορισμό στη Θεσσαλονίκη…
