Δύο τελειόφοιτοι του Τμήματος Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης βγαίνουν στον δρόμο, ρωτώντας και φωτογραφίζοντας συμφοιτητές τους από διάφορες σχολές και τμήματα των πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης – πρωτάκια και τελειόφοιτους. Το ζητούμενο; Να μάθουν πώς ονειρεύονται τις σπουδές και τη φοιτητική ζωή ξεκινώντας στα ακαδημαϊκά έδρανα, αλλά και πώς νιώθουν μία ανάσα πριν από το πτυχίο. Οι απαντήσεις τους επιβεβαιώνουν και, ταυτόχρονα, καταρρίπτουν μια σειρά από αστικούς μύθους για την πανεπιστημιακή πραγματικότητα.
Κείμενα και φωτογραφίες:
Δημήτρης Ελευθεριάδης, τελειόφοιτος Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, αρχισυντάκτης στο περιοδικό Thinking Abyss*
Αρτεμησία Μαλιαρού, τελειόφοιτη Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, φωτορεπόρτερ στο περιοδικό Thinking Abyss*
* Το Thinking Abyss αποτελεί ένα start-up media project που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2021 από φοιτητές του Τμήματος Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ του ΑΠΘ. Αρχές Σεπτεμβρίου βραβεύτηκε με το Διεθνές Βραβείο Νεανικής Δημοσιογραφίας Global Youth and News Media Prize 2025, με την υποστήριξη του Εργαστηρίου Ειρηνευτικής Δημοσιογραφίας του ΑΠΘ. Σήμερα διαθέτει ιστοσελίδα, μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Instagram, YouTube, Facebook, TikTok) και έντυπο περιοδικό. Στα τέλη Νοεμβρίου η συντακτική του ομάδα θα εκδώσει το τρίτο έντυπο τεύχος, αφιερωμένο στα 100 χρόνια του ΑΠΘ, με την υποστήριξη του Τμήματος Δημοσιογραφίας και υπό τον τίτλο «100 Χρόνια ΑΠΘ: 41 Τμήματα, 5 γενιές, 1 πόλη. Αμέτρητες ιστορίες».
Θυμάσαι πώς ένιωσες την πρώτη μέρα στη σχολή;
Πολυτίμη Αφεντουλίδου
Τελειόφοιτη στο Τμήμα Οδοντιατρικής του ΑΠΘ. Είναι 22 ετών, με καταγωγή από την Κομοτηνή.
Άγνωστη πόλη, καινούργιο περιβάλλον, δεν ξέρω σχεδόν κανέναν. Άγχος. Πρώτη μέρα, θυμάμαι, δεν ήξερα από πού να μπω, από ποια είσοδο. Από τις συναντήσεις που είχαμε κάνει με τα παιδιά είχαμε κανονίσει να βρεθούμε στην είσοδο από την Αγίου Δημητρίου, στην Οδοντιατρική όμως έχουμε και μια πόρτα από το πλάι, που σε πάει κατευθείαν στο υπόγειο, όπου είναι όλα τα αμφιθέατρα. Άργησα και δεν τους πρόλαβα. Πήρα από πίσω ένα παιδί που είδα να μπαίνει. Πρώτο μάθημα, Ιατρική. Το πρώτο άτομο που μίλησα ήταν η Αθανασία, μια φίλη μου που την είχα γνωρίσει στις συναντήσεις και έτσι την έψαξα και πήγα κατευθείαν σ’ αυτήν. Θυμάμαι ότι βαριόμουν σε όλο το μάθημα και ότι, κατά τη διάρκειά του, γνώρισα παιδιά μέσα στο αμφιθέατρο. Μετά το μάθημα μαζευτήκαμε και πήγαμε ένα μπούγιο για καφέ. Το βράδυ πήγαμε για κρασί στα Λαδάδικα. Με τον φίλο μου τον Λάμπρο γνωριστήκαμε τότε για πρώτη φορά και κάναμε κούπα μαζί – κάτι που αργότερα καθιερώθηκε στις βραδινές εξόδους. Όταν γύρισα σπίτι, ήμουν ευχαριστημένη με τη μέρα μου.
Ποιο άτομο θα πάρεις ή πήρες τηλέφωνο μετά την πρώτη σου φοιτητική εμπειρία;
Κωνσταντίνος Δημήτραινας
Πρωτοετής φοιτητής στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ. Είναι 18 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Όταν αρχίσω να παίρνω μια πρώτη ιδέα για τη σχολή και τα μαθήματα, θα πάρω τηλέφωνο τον καθηγητή που μου έκανε ιδιαίτερα στο μάθημα της Έκθεσης, καθώς ήταν η ψυχολογική μου υποστήριξη κατά την περσινή χρονιά, μια χρονιά εξαιρετικά απαιτητική. Όπως μοιράστηκα μαζί του τις ανησυχίες και τα άγχη μου, έτσι θα ήθελα να μοιραστώ τώρα που τα κατάφερα και τη χαρά μου.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προσδοκίες και τα όνειρά σου για τα επόμενα τέσσερα χρόνια;
Κατερίνα Αρβανιτάκη
Πρωτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ. Είναι 18 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Από τη σχολή περιμένω να μου δώσει τη δυνατότητα να εμβαθύνω σε έναν τομέα που με ενδιαφέρει πραγματικά και να μου προσφέρει δυνατότητες ώστε να εξελιχθώ. Ξέρω ότι θα υπάρχουν υψηλές απαιτήσεις και ότι ενδέχεται να αντιμετωπίσω δυσκολίες, αλλά είναι και αυτό μέρος της διαδικασίας. Πιστεύω ότι θα με βοηθήσει να ωριμάσω και να μάθω να δουλεύω ακόμη πιο συστηματικά. Έχω πολλή όρεξη να πάρω το καλύτερο από κάθε συμφοιτητή και καθηγητή μου και ανυπομονώ.
Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω τον χρόνο, θα έκανες κάτι διαφορετικά αυτά τα τέσσερα χρόνια των σπουδών σου;
Ελένη Γοριδάρη
Τελειόφοιτη στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ. Είναι 22 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Μετάνιωσα που πήρα από πολύ νωρίς τη σχολή στα σοβαρά. Δεν μου έφυγε το άγχος κατευθείαν μετά τις Πανελλήνιες, δεν ήξερα τι μου γίνεται και αντιμετώπισα τη σχολή σαν δεύτερο σχολείο. Θα ήθελα να έχω βγει περισσότερο, να έχω γνωρίσει περισσότερα άτομα, να έχω αφήσει μαθήματα για τον Σεπτέμβρη και να έχω χάσει και καμιά παρακολούθηση. Πέρασα όμορφα και γνώρισα μοναδικά άτομα, ίσως όμως θα μπορούσα να ζήσω το κόνσεπτ «φοιτητική ζωή» πιο έντονα.
Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω τον χρόνο, θα έκανες κάτι διαφορετικά αυτά τα τέσσερα χρόνια των σπουδών σου;
Άννα Δασκοπούλου
Πεμπτοετής φοιτήτρια στην Αρχιτεκτονική του ΑΠΘ. Είναι 22 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Πιστεύω ότι κάθε επιλογή μάς διαμορφώνει ως ανθρώπους και μας προετοιμάζει για μελλοντικά διλήμματα και συνθήκες. Κάθε διαφορετική απόφαση θα οδηγούσε σε κάτι, πιθανότατα, τελείως διαφορετικό, που θα προσέφερε μια διαφορετική εμπειρία ή γνώση για τη ζωή. Οπότε, στην παραπάνω ερώτηση θα απαντούσα «μάλλον όχι». Αν ήταν όμως να δώσω μία συμβουλή στον μικρότερο εαυτό μου, αυτή θα ήταν να απολαύσω τα φοιτητικά μου χρόνια χωρίς μεγάλες προσδοκίες, αποδεσμευμένη από την ειδυλλιακή εικόνα που όλοι προβάλλουν. Είναι δεδομένο ότι τα πράγματα δεν θα πάνε ακριβώς όπως τα περιμένεις, χωρίς αυτό να έχει απαραίτητα αρνητική χροιά. Είτε μένουν χαραγμένα στη μνήμη ως όμορφα είτε ως μέτρια ή ακόμη και ως άσχημα, είναι χρόνια ανεμελιάς και ελευθερίας που δύσκολα ξανασυναντάς σε επόμενη φάση της ζωής σου.
Ποιοι ήταν οι τρεις μεγαλύτεροι φόβοι και ανησυχίες για το νέο ξεκίνημά σου;
Μάριος Κυρίμης
Πρωτοετής φοιτητής στο Τμήμα Νομικής του ΑΠΘ. Είναι 18 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Πρώτη μου ανησυχία για το νέο ξεκίνημα είναι το νέο περιβάλλον – όχι μόνο τα νέα κτήρια, που είναι εντελώς διαφορετικά από τον χώρο στον οποίο πέρασα τα σχολικά μου χρόνια, αλλά και τα νέα πρόσωπα που θα συναντήσω. Θα είναι παιδιά με παρόμοιες αξίες και ενδιαφέροντα; Οι καθηγητές θα αποτελέσουν έμπνευση για εμένα; Είναι όλοι και όλα άγνωστα προς εμένα και, επομένως, αυτό μου δημιουργεί μεγάλο άγχος. Ο δεύτερος φόβος μου συνδέεται με τον πρώτο – αν και αποτελεί μια ξεχωριστή μεγάλη αγωνία: ο φόβος της μοναξιάς. Σε έναν νέο χώρο με νέα πρόσωπα είναι όλοι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Το ίδιο κι εγώ. Θα καταφέρω να δημιουργήσω νέες φιλίες; Θα καταφέρω να γίνω αρεστός και αποδεκτός, για να μπορέσω να ενταχθώ; Τέλος, παρότι η επιλογή ήταν δική μου, ήταν η σωστή; Πήρα τον κατάλληλο δρόμο για εμένα και, τελικά, θα μου αρέσει αυτό το νέο αντικείμενο; Σίγουρα είναι νωρίς να δώσω απαντήσεις σε όλα αυτά, ελπίζω όμως ότι, όταν αρχίσει αυτό το νέο ταξίδι, όλοι αυτοί οι φόβοι και οι ανησυχίες θα εξαφανιστούν.
Δύο ήχοι και δύο μυρωδιές που είναι για εσένα τα φοιτητικά σου χρόνια στη Θεσσαλονίκη;
Νεφέλη Φάκα
Τεταρτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ του ΑΠΘ. Είναι 22 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Η μυρωδιά του πρωινού καφέ – κυρίως του ζεστού καφέ, έτσι όπως τον πιάνεις το πρωί και πηγαίνεις στο μάθημα. Μόλις φτάνεις στο campus, μυρίζει το φρέσκο γρασίδι: αυτή είναι η αγαπημένη μου μυρωδιά. Αγαπημένος ήχος… Μόλις μπαίνεις στην αίθουσα, είναι για λίγο διάχυτη η αβολοσύνη τού «δεν μιλάει κανείς». Και σιγά σιγά ακούγονται «ψι ψι ψι», αρχίζουν να μιλούν όλοι ταυτόχρονα, σαν να έχει δοθεί κάποια αόρατη εντολή, και κάπου στο βάθος αρχίζει να καλημερίζει ο καθηγητής.
Πώς φαντάζεσαι τη Θεσσαλονίκη ως φοιτητική πόλη;
Μαριέττα Γκρίζη
Πρωτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ. Είναι 18 ετών, με καταγωγή από την Καστοριά.
Καθώς έρχομαι από μια μικρή επαρχιακή πόλη, βλέπω τη Θεσσαλονίκη ως έναν χώρο γεμάτο νέες προοπτικές. Ελπίζω ότι θα μου δώσει την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους, να παρευρεθώ σε εκδηλώσεις και συναυλίες και να ζήσω την καθημερινότητα μιας πόλης που συνδυάζει ζωντάνια και οικειότητα. Παρά το μέγεθός της, αποπνέει μια ατμόσφαιρα φιλική, κάτι που με καθησυχάζει σ’ αυτήν τη μεταβατική περίοδο. Ως πρωτοετής, ευελπιστώ ότι το πανεπιστήμιο θα λειτουργήσει σαν γέφυρα, που θα με βοηθήσει να ενταχθώ και, παράλληλα, να διευρύνω τους πνευματικούς μου ορίζοντες.
Τι πιστεύεις ότι θα σου λείψει περισσότερο; Τι θα ήθελες να κρατήσεις από τα φοιτητικά σου χρόνια;
Γιολάντα Τριανταφύλλου
Τελειόφοιτη στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του ΠΑΜΑΚ. Είναι 22 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Θα μου λείψει πολύ η αίσθηση ότι η αλλαγή του κόσμου είναι στα χέρια μας – και η αντίστοιχη αισιοδοξία. Ότι είμαι ικανή να συμβάλω πραγματικά στην αλλαγή του κόσμου. Νιώθω ότι, όσο προχωρούσα στο πανεπιστήμιο, αυτό το συναίσθημα όλο και μειωνόταν. Μου το ξερίζωναν, βασικά… Αυτή η αισιοδοξία, σε συνδυασμό με την αγνότητα και την ανεμελιά: «Είμαι πρωτοετής φοιτήτρια, γνωρίζω κόσμο, είμαι κοινωνική και έχω όλη τη ζωή μπροστά μου».
Τι ανυπομονείς να βιώσεις για πρώτη φορά;
Στέλλα Γιολτζίδου
Πρωτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα Ιατρικής του ΑΠΘ. Είναι 17 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Ανυπομονώ να γνωρίσω τους συμφοιτητές μου. Να γνωρίσω ανθρώπους με κοινά όνειρα και στόχους, με τους οποίους θα μοιραστούμε αυτήν τη διαδρομή. Να χτίσουμε φιλίες, να ανταλλάξουμε ιδέες και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, όταν χρειαστεί. Ανυπομονώ και για τους καθηγητές. Να ακούσω τον τρόπο που σκέφτονται και να πάρω από αυτούς πράγματα που θα με εξελίξουν και ως φοιτήτρια, αλλά –το βασικότερο– και ως άτομο. Με ενθουσιάζει η ιδέα να μπω στο κλίμα της σχολής, της καθημερινότητάς της και να νιώσω μέρος μιας νέας κοινότητας που έχει ως στόχο όχι μόνο τη θεωρητική γνώση, αλλά και την πρακτική εφαρμογή της, ώστε να βοηθηθεί κόσμος.
Θα έμενες στη Θεσσαλονίκη στην ενήλικη ζωή σου;
Γιάννης Σερέφας
Τελειόφοιτος στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ. Είναι 22 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Σίγουρα θα ήθελα να δοκιμάσω την τύχη μου στο εξωτερικό, επειδή γνωρίζω ότι στον κλάδο μου έχει περισσότερες δουλειές με καλύτερες αμοιβές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όπως επίσης και για μεταπτυχιακό και διδακτορικό θα ήθελα κάτι στο εξωτερικό. Ωστόσο, μελλοντικά, μετά τα τριάντα, θα ήθελα να επιστρέψω και να εξερευνήσω και εδώ τις προοπτικές που υπάρχουν, καθώς, σε τελική ανάλυση, εδώ έχω τους φίλους μου και την οικογένειά μου.
Πιστεύεις ότι θα έχεις καλές πιθανότητες να βρεις δουλειά στο αντικείμενό σου, όταν αποφοιτήσεις;
Αντώνης Δασκόπουλος
Δευτεροετής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΑΠΘ. Είναι 19 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Χωρίς, προφανώς, προσωπική εμπειρία ακόμη, ακούγεται ότι στη σχολή μας υπάρχει αρκετά καλή αποκατάσταση και ότι εύκολα βρίσκεις δουλειά μετά το πανεπιστήμιο. Για την ακρίβεια, στο εξωτερικό και τελευταία και στην Ελλάδα λέγεται ότι δεν χρειάζεται καν πτυχίο, για να βρεις δουλειά στον τομέα μας, κυρίως στον τομέα του προγραμματισμού. Οι καλές ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται νομίζω ότι προκύπτουν κυρίως λόγω ζήτησης, αλλά και λόγω ποικιλίας των τομέων εφαρμογής του αντικειμένου μας. Παρ’ όλα αυτά, τελείως υποκειμενικά, μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι θα είναι εύκολο να βρεις μια καλή δουλειά που θα σε ικανοποιεί και πρακτικά και οικονομικά.
Ποιος ήταν ο πρώτος μύθος που καταρρίφθηκε για τη φοιτητική ζωή και το πανεπιστήμιο;
Φαίη Χατζησάββα
Τεταρτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ. Είναι 21 ετών, με καταγωγή από την Ηγουμενίτσα.
Η ιδέα ότι το δύσκολο κομμάτι ήταν να περάσεις στις Πανελλήνιες και μετά θα είσαι όλη μέρα έξω, διασκεδάζοντας χωρίς υποχρεώσεις. Στην πραγματικότητα, θέλει διάβασμα, προσαρμογή και δημιουργία νέων συνηθειών και κύκλου. Έχει ευθύνες. Ας πούμε, εγώ το καλοκαίρι δούλευα και δεν γύρισα καθόλου στην Ηγουμενίτσα.
Θα μοιραστείς μαζί μας δύο συμβουλές του στενού οικογενειακού ή φιλικού σου περιβάλλοντος, όταν βγήκαν τα αποτελέσματα;
Δήμητρα Καρκαμπούνα
Πρωτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής του ΠΑΜΑΚ. Είναι 18 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, οι συγγενείς μου μού θύμισαν ότι, μετά την προσπάθειά μου όλη τη χρονιά, πρέπει να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου. Με συμβούλευσαν να μην παραμελώ τις ανάγκες μου και να ξεκουραστώ, απολαμβάνοντας το καλοκαίρι και τη φοιτητική μου ζωή μετά. Μια άλλη συμβουλή που μου δόθηκε είναι να είμαι διαρκώς ανοιχτή σε νέες ευκαιρίες και εμπειρίες και να μη διστάζω να συμμετέχω σε δράσεις, όπως επίσης και να μην αποφεύγω να κάνω γνωριμίες, οι οποίες στο πανεπιστήμιο θα είναι σίγουρα πολλές.
Πες μας τρία πράγματα που άλλαξες στην καθημερινότητά σου από το πρώτο στο τέταρτο έτος…
Γιώργος Μυλωνάς
Τελειόφοιτος στο Τμήμα Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ του ΑΠΘ. Είναι 22 ετών, με καταγωγή από τη Χαλκίδα.
Σε ακαδημαϊκό επίπεδο, βελτιώθηκε η ποιότητα διαβάσματός μου, επειδή εξοικειώθηκα περισσότερο με το πώς να κρατώ αποτελεσματικότερα σημειώσεις. Σε πρακτικό επίπεδο, το μετρό Θεσσαλονίκης βοήθησε τις μετακινήσεις μου, ενώ σε προσωπικό η επαφή μου με εξωπανεπιστημιακά προγράμματα εξελίχθηκε και βοήθησε στην κοινωνικοποίησή μου.
Δύο αγαπημένα μέρη για να διαβάσεις και δύο πρακτικές για να ξεφύγεις από το άγχος σε περιόδους εξεταστικής;
Θανάσης Τέλιος
Πεμπτοετής φοιτητής στο Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ. Είναι 23 ετών, με καταγωγή από τη Λάρισα.
Στο ισόγειο του Παιδαγωγικού έχει μοιρασμένα τραπέζια με ωραίο περιβάλλον, άνετο για ομαδικές εργασίες, καθώς επιτρέπεται να μιλήσει ο ένας με τον άλλον. Υπάρχουν, επίσης, ψύκτης, κλιματισμός, αλλά και καφέ ακριβώς απέξω, για γρήγορα διαλείμματα. Εκτός campus, πηγαίνουμε συχνά στο Αγιορείτικο, πάνω στην Εγνατία, στάση Ιασωνίδου. Έχει εξωτερικό κήπο, όπου μπορείς να πας με το θερμός σου και να διαβάσεις κάτω από τον ήλιο. Σε περιόδους άγχους, σκέφτομαι ότι θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, μια καλή προετοιμασία, για να είμαι σίγουρος ότι μπορώ να αντεπεξέλθω στο μάθημα, χωρίς να νιώθω ότι θυσιάζω στιγμές διασκέδασης από τα φοιτητικά μου χρόνια. Δεύτερη πρακτική; Τακτικά διαλείμματα.
Τι θα σου λείψει πιο πολύ από τον τόπο σου;
Καλλιόπη Δογραμματζίδου
Πρωτοετής στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΠΑΜΑΚ, με καταγωγή από το Νικηφόρο Δράμας (φοίτησε στο γυμνάσιο Νικηφόρου Δράμας με λυκειακές τάξεις).
Στο ξεκίνημα της φοιτητικής μου ζωής νομίζω ότι θα μου λείψουν πιο πολύ οι γονείς μου. Σίγουρα οι φίλοι μου. Κυρίως οι συμμαθητές μου και το σχολείο μου – ιδιαίτερα οι σχέσεις που είχαν αναπτυχθεί όλα αυτά τα χρόνια με τους μαθητές και τους καθηγητές του γυμνασίου Νικηφόρου. Και έτσι ερχόμαστε στο χωριό μου, το Νικηφόρο Δράμας, ένα χωριό μικρό, αλλά πολύ όμορφο, με ωραία τοπία τριγύρω και ωραίο κλίμα. Όλα αυτά θα μου λείψουν, είμαι ωστόσο σίγουρη ότι οι σπουδές και το πανεπιστήμιο θα μου προσφέρουν σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις.
Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας δύο «συνταγές επιβίωσης»;
Κωνσταντίνα Ξύτσα
Πεμπτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα Φαρμακευτικής του ΑΠΘ. Είναι 23 ετών, με καταγωγή από τη Λάρισα.
Δύο συνταγές επιβίωσης στη σχολή είναι να παίρνεις διαλείμματα μέσα στον χρόνο, για να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν και να απολαύσεις τις φοιτητικές σου στιγμές, πριν αυτές φύγουν ανεπιστρεπτί. Δεν είναι το τέλος του κόσμου – με διάβασμα θα τα περάσεις τα μαθήματα. Δύο κυριολεκτικές συνταγές επιβίωσης, όταν ψάχνεις κάτι γρήγορο και χορταστικό: πατάτες στον φούρνο λεμονάτες και μακαρόνια με σάλτσα.
Αγαπημένη δραστηριότητα και/ή στέκι τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια;
Μαρία Δαουκοπούλου
Πεμπτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του ΑΠΘ. Είναι 22 ετών, με καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη.
Αγαπημένο στέκι; O καναπές του σπιτιού μου, όταν συνοδεύεται με τους φίλους μου να μιλάμε για γκομενικά, να κράζουμε καθηγητές, να παίζουμε επιτραπέζια, να πίνουμε μπίρες μέχρι να ξημερώσει.
Αγαπημένη δραστηριότητα και/ή στέκι τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια;
Θωμάς Ραρρής
Απόφοιτος Τμήματος Νομικής του ΑΠΘ. Είναι 22 ετών, με καταγωγή από τη Φλώρινα.
Δεν μπορώ να κατονομάσω συγκεκριμένο στέκι – νομίζω ότι οι άνθρωποι με τους οποίους βρίσκεσαι διαμορφώνουν κάθε χώρο. Μπορεί να είσαι έξω από τη βιβλιοθήκη, σε κλαμπ, σε μπαρ, σε καφέ, οπουδήποτε. Το τι γίνεται όμως κι αν ένα μέρος είναι ξεχωριστό το καθορίζουν τα άτομα. Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στον νου, όταν σκέφτομαι «φοιτητικά χρόνια», είναι οι πρώτες έξοδοι. Ότι βγαίνεις με μια παρέα πέντε ατόμων μετά το μάθημα τυχαία και μπορεί πέντε χρόνια μετά να είστε φιλαράκια ή να έχετε κοντινές σχέσεις. Πολλώ δε μάλλον αν συχνάζετε ακόμη σε μέρη όπου βγαίνατε πριν από τέσσερα χρόνια. Και θυμάστε μαζί: τον κοινό φόβο τού να είσαι σε μια νέα πόλη και να έχεις ένα εντελώς νέο περιβάλλον να «κατακτήσεις», τις πρώτες εντυπώσεις για τους φίλους σου, το πόσο αυτές άλλαξαν.
