Πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα που γνωρίζαμε; Μας αφήνει έστω και ένα καλό η περιπέτεια της πανδημίας; Η Citymag ρωτά 44+1 Θεσσαλονικείς από τους χώρους της πολιτικής, του επιχειρείν, του πολιτισμού, της εκπαίδευσης και της κοινωνίας των πολιτών, ζητώντας τις δικές τους απαντήσεις.

01

Τώρα, που η επόμενη ημέρα τής πανδημίας βρίσκεται πιο κοντά μας, πόσο γρήγορα βλέπετε να επανερχόμαστε σε αυτό που είχαμε συνηθίσει ως κανονικότητα; Από τι θα εξαρτηθεί το πόσο γρήγορα θα επανέλθουμε στις ζωές μας, όπως τις γνωρίζαμε;

Μην ξεχνάμε ότι οι ΜΕΘ είναι ακόμη γεμάτες και τα κρούσματα πολλά, οπότε καλό είναι, νομίζω, να δώσουμε χρόνο στον χρόνο, ενόσω πληθαίνουν οι εμβολιασμοί. Ο όρος-κλειδί είναι «άνοιγμα με σύνεση». «Γρήγορα» δεν πρέπει να σημαίνει «βιαστικά» – επ’ ουδενί. Ναι, δεκάδες τομείς τής καθημερινότητάς μας –από την εστίαση ώς το λιανεμπόριο– είναι ώριμοι να ανοίξουν. Όλα λοιπόν θα εξαρτηθούν από δύο παράγοντες: τον ρυθμό των εμβολιασμών και τη σύνεση που θα επιδείξει καθένας μας, με πρώτους τους πολιτικούς, τοπικούς και εθνικούς μας εκπροσώπους. Εμείς πρέπει να δίνουμε πρώτοι το καλό παράδειγμα.

02

Υπάρχει κάτι από αυτά που άλλαξαν στη ζωή μας στη διάρκεια της πανδημίας που θα άξιζε, ίσως, να κρατήσουμε; Κάποιο μάθημα που πήραμε; Κάποιες συνήθειες που χρειάστηκε να αλλάξουμε;

Δύο βασικά μαθήματα, πιστεύω: το πρώτο, να μη θεωρούμε οτιδήποτε δεδομένο. Βεβαιότητες δεκαετιών μπορούν να ανατραπούν σε χρόνο μηδέν, το «αυτό δεν μπορεί να συμβεί σ’ εμένα» να γίνει πραγματικότητα την επόμενη ώρα. Αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε καθέναν από εμάς: από το πώς εκτιμούμε τα απλά, καθημερινά πράγματα και το πώς φροντίζουμε την υγεία μας μέχρι το πόσες φορές λέμε «σ’ αγαπώ» στους ανθρώπους μας και συναντάμε τους φίλους μας.

Το δεύτερο μάθημα είναι το πόσο εξαρτιόμαστε ο ένας από τον άλλον, παγκοσμίως. Δεν είναι μόνον η υγεία. Είναι και πολλά άλλα, με πρώτο την υγεία τού πλανήτη μας. Από τα πιο συνηθισμένα σενάρια ταινιών καταστροφής είναι αυτά που αφορούν πανδημίες και την κλιματική αλλαγή. Το πρώτο σενάριο δεν ήταν τελικά και τόσο επιστημονικής φαντασίας, το ζήσαμε. Δεν θέλω να ζήσουμε και τις ολέθριες συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, που είναι μια πανδημία σε slow motion. Το τρίπτυχο για ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και για τα παιδιά μας είναι ένα: ατομική ευθύνη, συλλογική προσπάθεια, δράση τώρα. Ως άνθρωπος που πονάω το περιβάλλον και παλεύω για την καλύτερη διαχείριση των απορριμμάτων, εκεί πιστεύω ότι πρέπει να εστιάσουμε. Η πανδημία ήταν καμπανάκι για όλους μας.