Εκατσε στο παγκάκι στους κήπους του Hyatt Regency Thessaloniki. Μία το μεσημέρι, Πέμπτη 17 Απριλίου 2025. Μέρα ηλιόλουστη, τα πουλιά κελαηδούσαν. Φορούσε γυαλιά ηλίου.
Φωτογραφίες, βίντεο: Σάκης Γιούμπασης.
Στην αρχή της κουβέντας μας γλιτώσαμε την παρεξήγηση «στο τσακ» – νόμιζε ότι θα του κάνω «κίτρινες» ερωτήσεις. Με τέσσερα παιδιά από τέσσερις διαφορετικές σχέσεις, ήθελα να καταλάβω πώς αντιλαμβάνεται την αγάπη. Ευθύς και άμεσος, έβαλε με ευγένεια τα όριά του, χωρίς να χάσει στιγμή το πηγαίο του χαμόγελο: «Η αγάπη ξεκινά από εμάς. Αν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, μπορείς να αγαπήσεις πολύ και πολλές φορές. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι βάζουν πάνω απ’ όλα τον εαυτό τους. Εκεί αρχίζουν τα προβλήματα, γι’ αυτό και η συμβίωση έχει γίνει δύσκολη», απαντά. Μόλις είχε έρθει από τη Λήμνο και ετοιμαζόταν για βόλτα στα Ζαγοροχώρια με τη γυναίκα του.
Πνεύμα ανήσυχο, που διαρκώς θέλει να καβαλάει τη μηχανή του και να εξερευνά τον κόσμο, μου εξηγεί ότι την τελευταία δεκαετία δεν πιέζει τον εαυτό του. Ούτε για να γράψει μουσική ούτε για να φτιάξει δημιουργίες με το ξύλο: «Έχω να μπω στο στούντιο για δικά μου τραγούδια δύο χρόνια. Δεν νιώθω την ανάγκη, πώς θα το κάνω ψεύτικα;», αναρωτιέται. Αλλεργικός στη γκρίνια, επιλέγει συνειδητά τη χαρά, κόντρα σε όσα του έχουν συμβεί. Έχοντας χάσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια και τους δύο αδελφούς του, τον ρωτάω αν έχει αναπτύξει κάποιον μηχανισμό, ώστε να διαχειρίζεται τον πόνο: «Μη νομίζεις, υπάρχουν στιγμές που ανοίγει η γη και με καταπίνει – δεν κρατάει πολύ, ευτυχώς. Όλα αυτά που κάνω είναι ο τρόπος που με κρατάει όρθιο, όπως και η αγάπη του κόσμου, αυτή η αγκαλιά». Αυτήν την αναζωογονητική αγκαλιά που βρήκε και στο Vergina Theatro, όπου ανακάλυψε ενθουσιασμένος ότι υπάρχουν άνθρωποι που ήθελαν να τον ακούσουν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν γούσταραν να ξενυχτήσουν στα μπουζούκια.
Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε, παίξαμε ένα παιχνίδι. Του περιέγραφα συναισθηματικές καταστάσεις που έπρεπε να αντιμετωπίσει με ένα τραγούδι του. «Το ‘Έμεινα εδώ’ είναι πολύ αληθινό, έχει γίνει και γι’ αυτόν τον λόγο, άλλωστε», μου λέει στη συνθήκη που ένας άντρας θέλει να αφιερώσει ένα κομμάτι στη γυναίκα της ζωής του. Φλερτάροντας στο παρελθόν αρκετές φορές με τον θάνατο (όπως στο ατύχημα με το σκάφος στην Αλόννησο, που τον άφησε για έναν μήνα με σοβαρά εγκαύματα), έχει ζήσει πολλές δικές του, προσωπικές «Αναστάσεις».
Λίγο πριν από το Πάσχα, του ζήτησα ένα τραγούδι αντί ευχών: «Όσο έχω εσένα, δεν φοβάμαι κανέναν». Ισχύει, το «μαζί» κερδίζει. Μέχρι τέλους.
Δείτε τη συζήτηση του Citymag με τον δημιουργό και ερμηνευτή Στέλιο Ρόκκο εδώ:
Ιστορίες ζωής από γνωστούς κι αγνώστους. Χωρίς φίλτρο. Κάθε μήνα. Στο παγκάκι.
