Ιστορίες μικρών κόσμων

Γράφει η Εύη Καρκίτη

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΟΤΑΝ Η ΠΙΚΡΙΑ ΑΦΗΣΕΙ ΠΙΣΩ ΤΗΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ; ΟΤΑΝ Η ΚΟΥΡΑΣΗ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ; ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΒΑΖΟΥΝ ΚΥΚΛΟΙ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ, ΕΝΩ ΟΙ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΣΩΡΟΣ.

Το ακούμε

διαρκώς. Το λέμε και οι ίδιοι. «Ένας κύκλος κλείνει». Είναι μια φράση τόσο συνηθισμένη, που μέσα στον χρόνο μοιάζει σχεδόν να έχει χάσει τη σημασία της, σαν να έχει αδειάσει κάπου μυστικά όλα τα φορτία της. Και έχει πολλά φορτία, το νόημα των οποίων μέσα στον χρόνο διαρκώς μεταβάλλεται. Όπως εμείς, εξάλλου.

Λέμε

«ένας κύκλος κλείνει», όταν ένα παιδί ολοκληρώνει το δημοτικό ή το γυμνάσιο. Όταν μπαίνει σε ένα πανεπιστήμιο. Όταν μια σχέση μένει στα μισά. Ένας έρωτας ναυαγεί. Μια φιλία προδίδεται. Μια συνεργασία τελειώνει. Υπάρχουν και άλλες όψεις του κύκλου, μερικές αθέατες. Έχουν να κάνουν με τις δικές μας ψυχικές μεταβολές, τις αποσταθεροποιήσεις ή τις νέες αποφάσεις, την αντίληψη του εαυτού, τις ματαιώσεις, τις προσδοκίες.

Βέβαια, ο «κύκλος που κλείνει» είναι πάνω απ’ όλα ένα βίωμα. Είναι η ζωή μας η ίδια. Μας εμπεριέχει με τρόπο τόσο εμφατικό, που, όταν κλείνει, είναι σαν να κλείνουμε κι εμείς μαζί του. Είναι βέβαιο πως κάτι δικό μας θα χρειαστεί να αποχαιρετίσουμε, ίσως χωρίς κορεσμό, με αναπάντητα ερωτήματα, με συζητήσεις που ουδέποτε έγιναν και που, πλέον, είναι αργά για να γίνουν.

Οταν

«κλείνει ένας κύκλος» θα θέλαμε πολύ αυτό να σημαίνει ολοκλήρωση. Όμως, δεν σημαίνει πάντοτε. Μια κλωστή μοιάζει να ξεφεύγει και να αιωρείται πέρα δώθε.

Για τους νεότερους, ίσως αυτό να μην έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Με κλωστές που αιωρούνται (ή όχι), η όποια θλίψη μιας κατάστασης που τελειώνει συντρίβεται σ’ αυτό που έρχεται. Οι νεότεροι ανυπομονούν για το επόμενο, τη νέα πίστα και τις νέες προκλήσεις, συνεπαρμένοι από την εξέλιξη της ζωής.

Αυτό βέβαια δεν αποκλείεται να αφορά και μεγαλύτερους. Να στέκεται κάποιος με θάρρος και, κυρίως, γεμάτος περιέργεια για την επόμενη κατάσταση, τα καινούργια και τα ανεξερεύνητα, είτε πρόκειται για πρόσωπα είτε για καταστάσεις. Είναι και μια στάση ζωής. Είναι μια επιλογή, μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων κόντρα στην πείρα της ζωής, που έχει συνήθως στυφή ή και πικρή γεύση.

Και τι γίνεται,

όταν αυτό υπερισχύσει; Όταν η πικρία αφήσει πίσω της την προσδοκία; Όταν η κούραση νικήσει την περιέργεια; Αυτή είναι η δύσκολη συνθήκη στην οποία μας βάζουν κύκλοι που κλείνουν, ενώ οι εκκρεμότητες είναι ακόμη ένας σωρός, οι ελπίδες για το μέλλον δεν περισσεύουν και η διάθεση να δοκιμάσει κάποιος νέα πράγματα αντικαθίσταται απλώς με μια διάθεση για λίγη ησυχία, για τη νηνεμία εντός.

Το είχε πει κάποτε και ο Σαββόπουλος σε ένα του τραγούδι: «Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία». Είναι, φυσικά, ολόσωστο, αλλά έτσι είναι και η ζωή. Προχωράει πάντοτε. Οι κύκλοι θα κλείσουν. Και θα είναι πάντοτε στο χέρι μας να τους αντικαταστήσουμε με νέους.